Oχι ρε συ, έχουν πιο πυκνή δομή και δύσκολη διάρρηξη που πετυχαίνεις με κτύπημα και όχι με τάσεις.
Έχω κόψει πολλά εξαρτήματα και οδηγώντας και για να τα χρησιμοποιήσω αλλιώς, είναι πολύ δύσκολο να κοπεί απότομα.
Το αλουμίνιο μπροστά του ωχριά.
Oχι ρε συ, έχουν πιο πυκνή δομή και δύσκολη διάρρηξη που πετυχαίνεις με κτύπημα και όχι με τάσεις.
Έχω κόψει πολλά εξαρτήματα και οδηγώντας και για να τα χρησιμοποιήσω αλλιώς, είναι πολύ δύσκολο να κοπεί απότομα.
Το αλουμίνιο μπροστά του ωχριά.
Θα μας τα πει καλύτερα κανένας μηχανολόγος μηχανικός, αλλά νομίζω ότι τα ανθρακονήματα έχουν αυξημένη αντοχή σε εφελκυσμό, αλλά σε διατμητικές τάσεις δεν τα πάνε καλά. Επίσης έχουν μεγαλύτερο όριο ρήξης, αλλά αυτή επέρχεται απότομα. Δεν παρουσιάζεται δηλαδή ελαστική ή πλαστική παραμόρφωση πριν. Μερικές φορές έχει αξία η προοδευτικότητα, ώστε να προληφθεί ατύχημα, ακόμα κι αν τα όριο ρήξης είναι χαμηλότερο.
Στα ποδήλατα πάντως είναι καθαρά για θέμα βάρους. Το αλουμίνιο και το ατσάλι τα πάνε πολύ καλύτερα στις καταπονήσεις που δέχονται, αλλά είναι πολύ βαρύτερα.
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν δεν πεινούσαν.
Εγώ πάντως, τα γουστάρω για το λουκ και μόνο. Να ισχυριστώ ότι θέλω να ελαφρώς το μηχανάκι είναι μάλλον αστείο όταν είμαι 110 κιλά αρκούδα
Εκτός από μόστρα προστατεύει και από γρατζουνιές ειδικά με υφάσματα kevlar ή carbon-kevlar.
Το μόνο θέμα είναι είναι η προσβολή από τον ήλιο στις ρητίνες αλλά και εκεί υπάρχουν βερνίκια...
Δεν νομίζω όπως και το ότι μας απασχολεί η διάτμηση σε εφαρμογές δικύκλων.. μην παρεξηγηθώ αναφέρομαι στην φθορά από χρήση και όχι κτύπημα σε τρακάρισμα κ.λπ.
Δεν έρχεται απότομα η ρήξη, είναι σχεδόν αδύνατον σε συνθήκες που ελπίζει κανείς ότι θα επιβιώσει.
Παρουσιάζει δηλαδή ελαστική και πλαστική παραμόρφωση που εξαρτώνται από τα όρια της εποξικής και όχι των νημάτων που προφανώς
έχουν μικρότερο όριο αλλά δεν κόβονται στον ίδιο χρόνο χωρίς κτύπημα με διάρκεια διάτρησης.
Το αλουμίνιο είναι το λιγότερο ελαστικό και κόβεται άμεσα, χωρίς προειδοποίηση.
Τα κράματα αλουμινίου με πρόσμιξη τιτανίου που πλασάρονται ώς "τιτάνιο" έχουν μεγαλύτερη απορρόφηση το
κραδασμών αλλά δεν αλλάζει η ανελαστική συμπεριφορά τους εκτός και αν αντιστρέψουμε τα ποσοστά έχοντας το μεγαλύτερο
μέρος τιτάνιο και μικρό ποσοστό αλουμινίου, κάτι που μας είναι άχρηστο λόγο ελαστικότητας πλέον.
Το ατσάλι απορροφά κραδασμούς έχοντας λίγο μεγαλύτερη ελαστική παραμόρφωση από το κάρμπον αλλά πολύ μεγαλύτερη πλαστική
που το κάνει θεωρητικά αδύνατο να κοπεί.
Στα ποδήλατα το βάρος των 500γρ που κερδίζεις με το κάρμπον ήταν το τελευταίο που τους απασχολούσε
αλλά θεωρείται εργαλείο μάρκετινγκ από τα μέσα του '90 που στο είδος των ποδηλάτων που κατασκευάζονταν
με κάρμπον, το να αφαιρείς βάρος είναι μειονέκτημα.
Αυτό που ώθησε και ωθεί την βιομηχανία στο κάρμπον είναι η τεράστια διαφορά στο κόστος του από το ατσάλι και το αλουμίνιο
σε όλα τα στάδια.
Είναι πάμφθηνο, το βρίσκεις παντού, δεν καπαρώνεις τόνους για την επόμενη δεκαετία, χρειάζεσαι πολύ πιο φθηνούς εργαζόμενους
ακόμα και αναλφάβητοι είναι οκ, το όριο ζωής του είναι πολύ μικρότερο των άλλων δύο όπως και η αντοχή του στις καιρικές συνθήκες.
Όπως καταλαβαίνεις, όταν με ένα υλικό ρίχνεις την βιομηχανική παραγωγή πάνω από 600$ το τεμάχιο ενώ δεν έχεις ανάγκη να
προετοιμάζεις την παραγωγή χρόνια και δεν διορθώνεις τα σφάλματα αλλά τα πετάς... θα το παλέψεις.
Στα συν του ότι πετυχαίνεις πολύ μεγάλη ακαμψία στους άξονες που θα επιλέξεις και έχεις την δυνατότητα να σκληρύνεις ή να μαλακώσεις
σε σημεία με πολύ μεγάλη ευκολία και τεράστια διαφορά κόστους σε σχέση με τα μέταλλα.
Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο φθηνό όσο λες στην παραγωγή, αλλά να φθάνει στον καταναλωτή ακριβότερο από άλλα υλικά; Λογικά ο ανταγωνισμός τόσων ετών θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε κοστοστρεφείς αναλογίες.
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν δεν πεινούσαν.
Στο εξηγώ παραπάνω:
Φτιάχνεται παντού, δεν έχει ανάγκη κράματα, πολύ λιγότερο ειδικευμένοι εργαζόμενοι, χωρίς πισωγυρίσματα στην παραγωγή.
Ποιός ανταγωνισμός; θεωρείται νέο προϊόν, όλοι το προτιμούν και ξεπουλά, γιατί να πέσει η τιμή του;
Ένα περιοδικό θα σου απαντούσε "κοστίζει το research & development" ελπίζοντας ότι δεν θα απαντήσεις πίσω..
Ενα R&D όμως που εξελίσσεται έτσι και αλλιώς και όχι για όσα αγοράζουμε εμείς.
Να μην αδικήσω συναδέλφους, ας ελπίσουμε ότι όλη η "ομάδα" (το πολύ 4 άτομα) της κάθε εταιρείας χαίρει μισθολογικού σεβασμού
και αμείβεται πλουσιοπάροχα. Το κόστος τους αν δουλεύουν 12 μήνες έστω 130000ε, το κόστος που γλυτώνουν σε μια τυπική παραγωγή
3000 κομματιών είναι x 650ε ~ 1.950.000ε..
Αν προσθέσεις σε αυτό ότι το προϊόν έχει το 1/5 του χρόνου ζωής των μετάλλων..
Κάτι που ποτέ δεν θα δεί κάποιος αφενός γιατί θα το αλλάξει γρηγορότερα εφόσον του παρουσιάζουν
το επόμενο μοντέλο κ.λπ.
Γιατί νομίζεις οι μεγάλες αμερικάνικες εταιρείες όταν αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα του κάρμπον το '05 έδωσαν
εγγύηση "εφ όρου ζωής" σημειώνοντας με μικρά γράμματα ότι θα στο αντικαταστήσουν με αυτό που εκείνοι θεωρούν
αντίστοιχο όταν χρειαστεί κ.λπ.
Δεν θέλω να σε κουράσω, έχε υπόψιν ότι πολλά ευτελή υλικά και αντικείμενα παραγωγών με μεγάλη οικονομία κλίμακας
παρουσιάζουν υψηλότερη τιμή από προηγούμενες πολύ ακριβότερες παραγωγές.
Φιλοσοφικά, αν μιλάγαμε για οποιαδήποτε παραγωγή που θα απευθυνθεί παγκόσμια, θα σου έλεγα πως με τις παρούσες συνθήκες
δεν μπορείς να έχεις προϊόν υπεραξίας με αντίστοιχα υλικά και υψηλού επιπέδου εργαζόμενους.
Κάτι τέτοιο είναι ρεαλιστικό αν απευθυνθείς σε μικρά σύνολα έχοντας πάντα κατά νου να μην επιτρέψεις κορεσμό
στο κοινό που απευθύνεσαι ποτέ.
Άπειρα παραδείγματα γύρω μας να ασχοληθείς, μην πας μακριά όμως, εστίασε στις μοτό που ασχολείσαι ήδη και
θα δεις αρκετά.
Ο χρόνος κατασκευής του είναι μοιρασμένος στην δημιουργία των υλικών, κάτι που δεν επηρεάζει την παραγωγή σαν στάδιο
και την χρήση τους για την κατασκευή η οποία έχει το 1/3 των σταδίων που θα είχε με μέταλλα, πολύ πιο γρήγορη και χωρίς πισογυρίσματα
που δημιουργούν σφάλματα..
Αυτό που περιγράφεις θα μπορούσε να υφίσταται όσον αφορά το πόσα μπορούν να παράγουν ταυτόχρονα.
Το πρόβλημα αυτό με τα πολύ ακριβά καλούπια έχει λυθεί γιατί πρωτίστως το κόστος τους στην κίνα είναι πολύ μικρότερο
αλλά και με τις συμφωνίες που γίνονται και αναλαμβάνουν την κάλυψη συνόλων που δεν απασχολούν την μαμα εταιρεία (όπως η αγορά της ασίας)
"κατευθείαν" απο το εργοστάσιο.
Έτσι λοιπόν εγώ πιέζω να έχω την παραγωγή μου των 2500τεμ τον Αύγουστο αλλά για να γίνει αυτό χρειάζομαι 5 καλούπια
που το κόστος τους κάνει απόσβεση στα 5000τεμ.
Προδιαγράφω λοιπόν τα επόμενα 2500τεμ από τα δικά μου και επιτρέπω στην βιοτεχνία να τα δώσει εκείνη σε μέρη
που δεν με απασχολούν και δεν έχω αντιπροσώπευση.