Στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο, είδα ένα 1200 σούπερ τενερε αρματωμένο με βαλίτσες και πινακίδες ντόπιες, έξω από ένα καφέ. Μπήκα να ρωτήσω σε ποιον ανήκει και ένα σκουρόχρωμος ψήλος λέει, δικό μου είναι.
- Να σου κάνω μερικές ερωτήσεις? (αγγλικά)
- Τι θες να μάθεις για την μηχανή?λέει..
Τπτ του απαντώ, για την Κριμαία θέλω να σε ρωτήσω άμα γνωρίζεις(είχαμε προορισμό το Κερτς αλλά δεν είχαμε αποφασίσει αν θα πάμε από Κριμαία γύρω γύρω η απευθείας)Του εξηγώ ότι είμαστε Έλληνες και λέει πως έχετε έρθει? Του απαντώ με μηχανές. Κάθισε λέει. Που να ήξερα τη φυσιογνωμία θα γνώριζα, ο Σεργκέι... Έως και την επομένη μέρα που φύγαμε, ήμασταν συνέχεια μαζί. Μας είπε ότι μόλις είχε επιστρέψει από Καζακστάν και σχεδόν είχε κάνει έως και τα σύνορα ένα κομμάτι του δρόμου που θέλαμε να κάνουμε. Ρώτησα από πού μπορούμε να αγοράσουμε ένα κάνιστρο και με ρωτά,
- Έχετε μακριά τις μηχανές?
- Όχι πολύ
- Πηγαίνετε να τις πάρετε και θα πάμε μαζί. Σας περιμένω εδώ.
Έτσι και έγινε, πήγαμε τις πήραμε και επιστρέψαμε. Μπήκε μπροστά και εμείς ξοπίσω του. Προσπαθούσαμε δλδ γιατί ο Σεργκέι, πήγαινε μέσα στην κίνηση σφαίρα, σφήνες, ανεβαίνοντας πεζοδρόμια, περνώντας με κόκκινο και κάνοντας κόντρες στα φανάρια με τοπικούς κουτάκιδες. Εμείς εννοείται χαΛαραααα… Τον αναγκάζαμε να μας περιμένει, δεν ήμασταν για τέτοια.
Βγήκαμε έξω από την Οδησσό και σε ένα πολυκατάστημα κάτι σαν Πρακτικερ πήραμε ένα κάνιστρο επιπλέον για το Ντακαράκι. Βγαίνοντας μας ρώτησε αν πεινούμε. Άκου τι μας ρώτησε. Του λέμε ναι.
- Ωραία, πάμε σε ένα φίλο μου που έχει μαγαζί στην παραλία.
Αυτή την φορά κάναμε υπεράνθρωπη προσπάθεια για να μην τον χάσουμε(δλδ πηγαίνοντας όπως πρέπει). Περάσαμε μπροστά από τις σκάλες του Ποτέμκιν και ενώ κάπου εκεί τελείωνε ο δρόμος και άρχιζε ένα πάρκο, τσουπ μπαίνει μέσα ο δικός σου. Έτοιμο μεζεδάκι για τους μπάτσους είμαστε, σκεπτόμουν.
Πάλι καλά που φόραγε αυτό το γιλέκο και έβλεπα που έστριβε
Me gusta la moto, me gustas tu....