Τα πετρώματα του βουνού είναι κυρίως κόκκινα πράσινα και μαύρα, ενώ η βλάστηση βαθμιαία αραιώνει μέχρι να εξαφανιστεί περίπου στα 3.000 μέτρα. Υψομετρικές πινακίδες καθώς και σήμανση υπάρχουν ανα 100 μέτρα αν και σε ένα σημείο το υψόμετρο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα (200 μέτρα απόκλιση από το gps μου). Το μονοπάτι και οι σταθμοί υποβάλλονται σε συνεχείς εργασίες συντήρησης με υποστηρίγματα και σκαλοπάτια κατά μήκος της διαδρομής εξαιτίας των δεινών καιρικών συνθηκών που επικρατούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου αλλά και του μεγάλου αριθμού επισκεπτών.
Υπολογίζεται πως περίπου 200.000 άτομα ανεβαίνουν στην κορυφή κάθε χρόνο (70% Ιάπωνες – 30% ξένοι). Η ομορφιά της ανάβασης έδιωχνε την κούραση από τα πόδια μου, όχι όμως και την ομίχλη η οποία είχε αρχίσει απειλητικά να ανεβαίνει προς την κορυφή.
Πάμε πάλι μαραθώνιο φωτογραφιών ...
Η κατάσταση επιδεινώθηκε 200 μέτρα από την κορυφή όπου άρχισε μία δυνατή βροχή κάνοντας το έδαφος γλιστερό και την ανάβαση πιο αργή. 20 μέτρα από την κορυφή αντίκρισα την τρίτη Τορίι με τα δίδυμα πάνω σε βωμούς λιοντάρια. Η Τορίι είναι μία παραδοσιακή ιαπωνική πύλη που προμηνύει την είσοδο σε σιντοϊστικό ιερό. Κατασκευάζεται από ξύλο, πέτρα ή χάλυβα και έχει σχήμα Π, ενώ συχνά βάφεται σε χρώμα πορτοκαλοκόκκινο.
Υπάρχουν αμέτρητες τέτοιες σε όλη την Ιαπωνία. Στην κορυφή πρώτη μούρη ο ναός Kushusi, (διαχρονικά σε όλο τον κόσμο ο πάδρε καβατζώνει τα καλύτερα μέρη) και κάποια άλλα κτίσματα, τα οποία ήταν όλα κλειστά γιατί τα μονοπάτια και οι σταθμοί για την κορυφή κλείνουν στις 10/9 κάθε χρόνο και εγώ ανέβηκα στις 12/09/2016. Με την βροχή και την ομίχλη στα φόρτε τους προσπάθησα να περάσω στην εσωτερική πλευρά της κορυφής και να πάω προς τον κρατήρα. Πήγα αλλά δεν έβλεπα τίποτα. (άμα σε θέλει ...)
Η κατάβαση έγινε λες και είχα βγάλει φτερά στα πόδια (παραμύθι ήταν σαν να είχα ξυλοπόδαρα). Φανερά ικανοποιημένος που είχα καταφέρει να έρθω στην Ιαπωνία οδικώς και να ανέβω στο Φούτζι ένιωθα μία υπέρμετρη ικανοποίηση η οποία σε συνδυασμό με την απομόνωση του βουνού άγγιζε τα όρια της ευτυχίας. Αρκετές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω η βροχή έγινε ελαφρύ ψιλόβροχο ενώ η ομίχλη στο δάσος στα τελευταία 500 μέτρα προς τον 5ο σταθμό έδινε μία κυριολεκτικά παραμυθένια χροιά στο τοπίο.
Η επόμενη ημέρα αφιερώθηκε σε ξεκούραση και μία χαλαρή βόλτα στην ευρύτερη περιοχή σε δύο από τις πέντε λίμνες (Καβαγκούτσι, Γιαμανάκα, Σάι, Μοτόσου και Σότζι) που υπάρχουν. Ο βροχερός καιρός όμως και η κούραση με απέτρεψαν από οτιδήποτε εξωπραγματικό. Προτίμησα να αφήσω το μηχανάκι και να περιφερθώ λίγο με τα πόδια για να τα ξεπιάσω αφού από την διήμερη προσπάθεια είχαν πετρώσει και περπατούσα σαν τον κάβουρα ή τον Ζαν Μπον Βιτάμ (ανάλογα την οπτική που με έβλεπε κανείς.)
Έχοντας στο μυαλό να αποφύγω όσο περισσότερο μπορώ την κίνηση στις αστικοποιημένες ζώνες αποφάσισα να διασχίσω κάθετα το νησί, και να μεταφερθώ από την πλευρά της Ιαπωνικής θάλασσας. Έκανα ένα κύκλο προς Kai - Nirasaki – Hokuto – Minamimaki -Koumi για να καταλήξω στο Chino, διασχίζοντας και πάλι τις Ιαπωνικές Άλπεις. Επειδή η ομορφιά, όπως και η λεπτομέρεια, κρύβεται στα ψιλά γράμματα έφυγα τελείως από τους κεντρικούς δρόμους και συνάντησα απίστευτης ομορφιάς τοπία μέσα από λίμνες, καταπράσινες διαδρομές γεμάτες έλατα, πεύκα και πολύχρωμα δέντρα που πρώτη φορά συναντούσα.
Δυστυχώς όμως η συνεχής βροχή και η σποραδική ομίχλη πιο πολύ με ταλαιπώρησαν παρά με εμπόδισαν να απόλαυση την διαδρομή. Λίγο πριν το Chino πέρασα το πέρασμα Mugikusatoge στα 2.127 μέτρα ευχαριστώντας για άλλη μια φορά την τύχη μου που μου έδωσε την δυνατότητα να πραγματοποιήσω αυτό το ονειρικό ταξίδι.