το συνδετικό υλικό που συγκρατεί τις τρύπες στη θέση τους είναι μια λεπτή γραμμή ασφάλτου
το συνδετικό υλικό που συγκρατεί τις τρύπες στη θέση τους είναι μια λεπτή γραμμή ασφάλτου
O..... δρόμος, που λέγαμε....
http://img130.imageshack.us/img130/3226/dsc4499b.jpg
(Βουλγαρία)
...Ξεκινάμε να περιηγούμαστε και να βγάζουμε φωτός και ξαφνικά ο Χαρούληζας μου λέει «ρε μπίλυζα, βενζίνη ρε δε βάλαμε». Χμ! Γυρνάμε επί τόπου και πάμε στο βενζινάδικο στην είσοδο της πόλης. Εδώ να θυμίσω ότι στην Ουκρανίεζα για να βάλεις βενζίνη, πρέπει να δώσεις τα χρήματα μέσω ενός συρόμενου χωρίσματος, στον υπάλληλο που είναι πίσω από σιδεριές και αυτός θα δώσει σήμα στην αντλία ώστε να βάλεις την αντίστοιχη ποσότητα.
Πάω λοιπόν στην κυρία και αφού μου κάνει τη χάρη και σηκώνει τα μάτια της πάνω μου, της λέω «Visa card?», μου λέει «Νιεεεεετ». «Τι νιετ ρε θείτσα, μπεντζίνα εγώ, μοτορμπάικ καπούτ, θέλεις ευρά?». «Νιεεεεετ μόνο ντόλαρς». «Μπάνκα θείτσα έχει εδώ στο χωρίον σας». «Χαχαχαχαχαχα και κάτι ακαταλαβίστικα ουκρανορώσικα», με στέλνει για βρούβες…
Πάμε πάνω κάτω στον κεντρικό δρόμο και σε ένα μαγαζί με κινητά (παραφωνία στην αθλιότητα), προσπαθώ να ανταλλάξω ευρά με τοπικό νόμισμα…Ρε πλιζ κυριούλα, εγώ και ο φιλος μου θα μείνουμε εδώ να μας φάνε οι μαύροι σκύλοι. «Νιεεεεεετ»….Φτοοοοοου!
Ψάχνουμε και βρίσκουμε μια τράπεζα. Βάζω την καρτούλαζα στη σχισμή και το εργαλείο μου λέει, τι άλλο, «νιεεεεετ, προμπλέμα ινζινιερισκι, μηχανήμαζα καπουτ φορ τουντέι» και μου΄ρχεται το ψιλοεγκεφαλικό… Από μηχανής θεοί, εμφανίζονται ένα ζευγάρι Ουκρανών μηχανόβιων, ο τύπος με τσόπερ, απόρησα αρχικά με τη λόξα του να οδηγάει αυτό το πράμα σ’αυτούς τους δρόμους…Ψάχνετε για μετρητά ε? Το ίδιο πάθαμε και μεις πριν από μια ώρα, ακολουθήστε μας….Σα χαζός βάζω το κράνος και ξεκινάμε…Μας βγάζουν έξω από την πόλη και ενώ χωνόμαστε σε έναν παράδρομο, λέω «ωχ που να μας πάνε τώρα άραγε» και μια μικρή ανησυχία την είχα, η αλήθεια να λέγεται…Τελικά μας πάνε σε ένα εργοστάσιο, όπου υπάρχει ένα ΑΤΜ για τη μισθοδοσία των εργαζομένων και ο φύλακας του εργοστασίου μου ανοίγει τις πόρτες και βγάζω τα πολυπόθητα μετρητά για τη βενζίνη…
Αφού ευχαριστούμε τους σωτήρες μας, βάζουμε το μαγικό ζουμί και καθόμαστε στην άκρη του δρόμου, αποκαμωμένοι πια και προβληματισμένοι αφού η Οδησσός φάνταζε ακόμα μακρυνό όνειρο. Οι Ουκρανοί νέοι φίλοι μας, μας λένε να ξεχάσουμε τα σχέδια μας να πάμε από τον νοτιότερο δρόμο προς Zatoka γιατί δε θα φτάσουμε ούτε αύριο. Μας δείχνουν τη γρηγορότερη διαδρομή και αποχαιρετιζόμαστε. Καπάκι τηλεφωνεί ο Σεργκέιζας και αρχίζει τα «γουερ αρ γιου, έχετε καινούρια μηχανάκια και ακόμα να έρθετε?», «ρε Σεργκέιζα είμαστε στο Vylkove και ξεκινάμε για Odessa, ντοντ γουορι μαν σε 3 ώρες θα είμαστε εκεί», «στο Vylkove? Τι σταδιάλα κάνετε εκεί κάτω, άντε κουνηθείτε, θα είχα φτάσει στη Μογγολία σε τόσες ώρες, παλιοκουλάδιαζα».
Με τα πολλά βγαίνουμε σε έναν φυσιολογικό σχετικά δρόμο και λίγο πριν βραδιάσει είμαστε στο Bilhord Dnistrovskiy.
(link από wikipedia) http://en.wikipedia.org/wiki/Bilhorod-Dnistrovskyi
Με το ζόρι βγάζω 2-3 φωτό αφού το φως χανόταν ήδη και ξεκινούμε πάλι για Zatoka.
Ο δρόμος είναι άθλιος, περνάμε από τη γέφυρα της Zatoka.
και επιτέλους φτάνουμε στο χοτέλ στις 10 το βράδυ. Σύντομο ντους και βγαίνουμε έξω για να συναντήσουμε τον Σεγκέιζα, ο οποίος μας περίμενε με άλλα φιλαράκια του και σίγουρα ξεκαρδίζονταν λέγοντας εξυπνάδες του τύπου «λες όντως να έφτασαν οι έλληνες ή είναι ακόμα στο δρόμο? Σε τόσες ώρες θα είμασταν στο Βλαδιβοστοκ, μα τι κουλαμάρες επιτέλους, τι κάνουν τόσες ώρες στο δρόμο» και μουαχαχαχα τα γέλια για τους έλληνες που τελικά και μετά από ένα μπερδεματάκι, του τύπου «που είστε? Μπροστά στην εκκλησία?», «Και μεις» αλλά το μπροστά ήταν πίσω και τελικά ΝΑΙ! Να ο Σεργκέιζας με τους φίλους του να μας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες.
Αμέσως ένοιωσα, το ίδιο και ο Χαρούληζας, μέλος της παρέας τους. Μας πήγαν για φαγητό και μπύρες και το party συνεχίστηκε σε ένα από τα σπίτια του Σεργκέιζα με ουίσκια και γλυκές κιθάρες και….τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε…
Λίγο πριν τεζάρουμε τελείως, οι οικοδεσπότες μας, μας ξαναπάνε στο ξενοδοχείο για νάνιζα με την υπόσχεση αύριο να ξαναβρεθούμε για να επισκευάσουμε το λαβωμένο kle του Χαρούληζα….
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Μέρα 5: Odessa ( περίπου 50 χλμ αλλά τι χλμ)
Η μέρα ξεκινάει με μια βόλτα στην πόλη, η οποία είναι ένα κόσμημα. Περπατούμε στο κέντρο και περνάμε από όλα τα γνωστά σημεία, τα σκαλιά του potemkin, η όπερα κτλ κτλ, μην περιμένετε να ξέρω και τι φωτογραφίζω....
Γεμάτη η πόλη από τέτοια ευχαγή ιδρύματα...
άσε που συνεχώς μπαίνουν μπροστά μου διάφοροι και μου χαλάνε τις πόζες...
έεεε τέλος πάντων για καθαρά ακαδημαϊκούς λόγους βεβαίως βεβαίως...
Στάσου μύγδαλα...
έτσι μου΄ρχεται να το καβαλήσω κι ας φτάσω στη Σιβηρίαζα...
Ξου! κακέ βελζεβούλη...
Βελζεβούληδες παντού
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση