Να πω και γω την δική μου ιστορία..Μια ιστορία που μου έγινε μάθημα ώστε να μην παραβαίνω κανόνες που εγώ έχω βάλει στη διαδικασία..Έχω μιλήσει με πωλητή (για ένα εντούρο που ήθελα αρκετά) πέντε-έξι φορές. Αυτός Αθήνα, εγώ Χανιά. Δίνω Ραντεβού στου Χελιώτη, όπου θα ερχότανε και άλλα δυο-τρια, να καταλήξω σε κάποιο. Πάω κατά τις 9.30.Το βλέπω το παλικάρι, συμπαθέστατο, μιλάμε, ακούω τη μηχανή, μια χαρά. Βλέπω το ιστορικό της. Όλα καλά. Η ώρα είχε πάει 10 και ο Δημήτρης δεν είχε ανοίξει ακόμα. Του λέω " να την κάνω μια βόλτα εδώ στο τετράγωνο να τη δω καλύτερα;" Φυσικά μου λέει. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να του αφήσω μια ταυτότητα,αλλά λέω "σιγά μωρέ, εδώ δίπλα πάω.." Αυτός δεν είπε τίποτα.Καβαλάω, περνάω το πάρκο, κατηφορίζω, και κάπως μπερδεύομαι. Παίρνω την καλλιρόης (νομίζω) προς πετράλωνα. Που να κάνεις αναστροφή; Μπουρδέλο. Χαμός από βιαστικά αυτοκίνητα. Διαζώματα με μπάρες, αερογέφυρες..χαμός. Να μην τα πολυλογώ, γυρίζω μετά από ένα τέταρτο. Καθώς πλησιάζω στου Χελιώτη, βλέπω κόσμο στο μαγαζί, στα μπαλκόνια, παντού. Ο τύπος στο πάτωμα να του κάνουν αέρα. Με το που με βλέπει, σηκώνεται, τρέχει και αρχίζει να με φιλά και να με αγκαλιάζει. Άλλοι να χειροκροτούν, άλλοι να γελάνε.."Γιατί δεν απαντάς στο κινητό;" μου λέει..Και τσακ, παίρνει και ένα χάπι (όπως μου είπε μετά είναι καρδιακός και δεν πρέπει να ανεβάζει παλμούς πάνω από κάποιο νούμερο).."Ποιό κινητό ρε φίλε; Μηχανή οδηγώ" του λέω. Κοιτάω..12 κλήσεις. Σηκώνει το κινητό του και παίρνει το εκατό..ΝΑ ΑΚΥΡΏΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΨΑΧΝΟΥΝ ΠΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΛΕΨΑ ΤΕΛΙΚΑ. Δεν μπορούσε να πιστέψει την αφέλεια του. Ακόμα και ο αστυνόμος στο τηλέφωνο του είπε "καλά ρε φίλε του το έδωσες έτσι; χωρίς να αφήσει κάτι;" Φανταστείτε όμως..
Φανταστείτε να με είχανε σταματήσει, να κατεβαίνω την καλιρρόης ενώ είχα πει ότι θα κάνω βόλτα εδώ στο τετράγωνο. Άντε να με πιστέψουν ότι χάθηκα..Ή να μου είχε πεθάνει από καρδιά..Τελικά την αγόρασα τη μηχανή του..

Αφού την είδε ο Χελιώτης και της έκανα ακόμα μερικά χιλιόμετρα