Baltimore #2 - beacon #1
Baltimore #2 - beacon #1
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Baltimore #3 - beacon #2
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Γύρω στις 4 είπαμε να φύγουμε προς τα βόρεια όπου υπήρχαν πολλά σημεία ενδιαφέροντος για να δούμε τι θα μπορέσουμε να δούμε. Δυστυχώς όμως ο δρόμος που έπρεπε να πάρουμε ήταν ο Ν71 ο οποίος αποδείχτηκε άθλιος. Ήταν εξίσου στενός και με τις ίδιες ανωμαλίες με τους R600 και R597 όπου επιπλέον είχε όριο ταχύτητας τα 100km/h (τα όρια ταχύτητας στην Ιρλανδία είναι σε km/h, και οι αποστάσεις σε km). Το όριο ταχύτητας ήταν το ίδιο παντού, ακόμα και σε μία ορεινή διάβαση (στενή) με ένα θεόστενο τούνελ διπλής κατεύθυνσης που έτρεχαν από την οροφή του νερά (!). Ποια 100km/h, ούτε με 80km/h δεν μπορούσες να πας στα καλύτερα σημεία. Πολύ όμορφα τοπία, αλλά πάρα πολύ κοπάνημα. Με τα πολλά φτάσαμε πάνω από τις λίμνες του Killarney.
Λίμνες του Killarney #1
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Λίμνες του Killarney #2
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Λίμνες του Killarney #3
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Συνεχίσαμε μέχρι το Killarney όπου φουλάραμε. Η ώρα είχε πάει ήδη εξίμιση – εφτά. Δυστυχώς έπρεπε να εγκαταλείψουμε την ιδέα του Ring of Kerry που είναι γύρω στα 180km. Έτσι λοιπόν φύγαμε για το Cork 90km μακρύτερα. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο πολύ κουρασμένοι κυρίως λόγω κοπανήματος. Είχαμε κάνει 370km από τα οποία τα 250km τουλάχιστον ήταν σε άθλιους δρόμους. Μπάνιο λοιπόν, φαΐ από μια τουρκική πιτσαρία (!) και ύπνος.
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Το μετεωρολογικό δελτίο είχε δίκιο. Τρελή βροχή. Ο στόχος του ΝΑ κομματιού της Ιρλανδίας πήγε περίπατο. Περάσαμε τη μέρα κάνοντας βόλτες μέσα στο Cork. Παρόλα τα αδιάβροχα και την ομπρέλα γίναμε μούσκεμα καθώς η βροχή ερχόταν από παντού (πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά), δε γινόταν να φυλαχτείς με τίποτα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο ρώτησα τον ξενοδόχο που βρίσκεται ο τάφος του Rory Gallagher. Ο συμπαθητικότατος ξενοδόχος μου έφτιαξε ένα σχεδιάγραμμα. Τον ευχαρίστησα και αποφάσισα να πάω την άλλη μέρα το πρωί προκειμένου να στεγνώσω.
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Μία ομάδα οπαδών της τοπικής ομάδας μαζεύεται για να πάει στο γήπεδο...
Βροχερό Cork #1
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Βροχερό Cork #2
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Όποιον αφήνει αδιάφορο η Rock και το Blues μπορούν να παραλείψουν αυτό το post. Εγώ όμως δε θα μπορούσα να παραλείψω να προσπαθήσω να βρω τον τάφο αυτού του πελώριου (δεν ξέρω τι άλλο επίθετο να βάλω) μουσικού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφερθώ σε κάποιο δίσκο ή τραγούδι του. Δεν μπορώ να διαλέξω. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα όπως θα διαβάσετε παρακάτω. Αυτή η αποτυχία μου είναι λόγος για να ξαναεπισκεφτώ την Ιρλανδία και το Cork. Όσοι αγαπάτε αυτές τις μουσικές είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να φανταστείτε τα συναισθήματά μου.
Ευχαριστώ Rory...
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Ξυπνήσαμε το πρωί και φάγαμε το πρωινό μας. Εγώ είχα ήδη ετοιμάσει τα πράγματά μου και στο διάστημα που ο Δημήτρης ετοιμαζόταν πήγα να επισκεφτώ τον τάφο του Rory Gallagher που ήταν κοντά σύμφωνα με το ξενοδόχο. Ακολούθησα λοιπόν το σχεδιάγραμμα που μου έδωσε ο ξενοδόχος. Όντως βρήκα όλα τα ενδιάμεσα σημεία που ήταν σημειωμένα, βρήκα και το δρόμο που θα έπρεπε να είναι το νεκροταφείο. Σύμφωνα με το σχεδιάγραμμα έπρεπε να οδηγήσω 2 – 3km, εγώ έκανα 5 –6km και δεν το είδα πουθενά ενώ είχα φτάσει στο τέλος του δρόμου. Έπρεπε να γυρίσω πίσω. Βρήκα το Δημήτρη να έχει ετοιμαστεί. Φύγαμε.
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Επόμενος σταθμός του ταξιδιού θέλαμε να είναι το Galway. Επειδή όμως το Galway είναι το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της Ιρλανδίας και ήταν high season, ο θείος Άρης μας βρήκε ξενοδοχείο σε μία γειτονική πόλη το Tuam, 35km βορειότερα. Η κίνηση στο δρόμο κανονική, ο καιρός νορμάλ (μουντός – βροχή). Φτάνοντας στη διασταύρωση όπου αριστερά πήγαινε για Galway – δεξιά για Tuam, βλέπουμε ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα στο ρεύμα προς Galway. Στρίψαμε προς Tuam και το μποτιλιάρισμα συνέχιζε για αρκετά χιλιόμετρα. Πρέπει να ήταν γύρω στα 15km το μποτιλιάρισμα. Θυμήθηκα τότε τα λόγια του Άρη – «Που πάτε ρε μαλάκες, εκεί είναι η Μύκονος της Ιρλανδίας!». Φτάσαμε στο Tuam, το ξενοδοχείο το βρήκαμε πολύ εύκολα, αφού με μόνο μία ερώτηση σε κάποιον περαστικό καθαρίσαμε. Ψιλοχλιδάτο (έως χλιδάτο) το ξενοδοχείο γεμάτο με αρκετά μεγάλους ανθρώπους όπου οι δύο τύποι με τις κορντούρες φάνταζαν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα!
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Το απόγευμα είπαμε να πάμε βόλτα στην πόλη. Η εικόνα που πίστευα ότι θα αντικρίσουμε (για τους δικούς μου ηλίθιους λόγους) ήταν μία πολύ όμορφη και γραφική πόλη. Καμιά σχέση. Ήταν μία πόλη με αρκετά παλιά και όμορφα κτήρια πλαισιωμένα από ένα κάρο αηδίες που κτίστηκαν για να εξυπηρετήσουν τις μεγάλες τουριστικές ανάγκες. Δε συμβαίνουν αυτά μόνο στην Ελλάδα. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε πάρκινγκ για τις μηχανές. Όταν το κάναμε αρχίσαμε τη βόλτα με τα πόδια.
Και άρχισε το πανηγύρι. Στην κεντρική πλατεία την Eyre Square τα μπαρ έπαιζαν εκκωφαντικά τη μουσική, ενώ ήδη οι πολλοί από τους θαμώνες ήταν έτοιμοι να αρχίσουν να ξερνάν. Θύμιζε λίγο Φαληράκι στο πιο μουντό. Φύγαμε από κει και πήγαμε σε έναν μεγάλο πεζόδρομο που υπάρχει λίγο παρακάτω. Εκεί στα όρια του πεζοδρόμου υπήρχε ιδιωτική αστυνομία που έλεγχε την κατάσταση, ενώ μέσα στον πεζόδρομο – έξω από τα μπαρ – βρισκόταν πολύς κόσμος που διασκέδαζε, όλοι με μία μπύρα στο χέρι. «Βράδυ Σαββάτου» σκεφτήκαμε, στην πραγματικότητα όμως ήταν η πρώτη μέρα ενός εορταστικού τριήμερου (εμείς δεν το ξέραμε τότε) για αυτούς που σε συνδυασμό με την έλλειψη βροχής εκείνο το απόγευμα ήταν ευκαιρία για πάρτυ. Χωθήκαμε και εμείς μέσα στον κόσμο για να ζήσουμε αυτήν την ατμόσφαιρα γιορτής και αράζουμε σε μία γωνία με τις Guinness ανά χείρας. Και αρχίζουμε να παρακολουθούμε. Αυτό που είδα δυσκολεύομαι πολύ να το περιγράψω. Οι περισσότερες κοπέλες είχαν το χειρότερο ντύσιμο που έχω δει ποτέ. Βασικά μέχρι εκείνο το βράδυ δεν είχα ασχοληθεί ποτέ επισταμένως με το γυναικείο ντύσιμο (πάντα με απασχολούσε το από κάτω), αλλά εκεί δε γινόταν να μείνει κανείς αδιάφορος. Το κυρίαρχο στυλ ήταν «πάω Μπάκινχαμ πάω και λαϊκή και στο κεφάλι φοράω και ένα φίκο».
Η απόλυτη κακογουστιά. Δεν ξέραμε αν θα έπρεπε να μείνουμε με το στόμα ανοικτό ή να ξεραθούμε στα γέλια. Δυστυχώς φωτογραφίες δεν παίζουν γιατί αφενός δεν είχαμε προνοήσει (πως άλλωστε; ) και αφετέρου αν είχαμε προνοήσει ρισκάραμε να τρώγαμε και ξύλο. Αφού ήπιαμε μία μπύρα σε ένα ακόμα μπαρ που έπαιζε ζωντανή μουσική την κάναμε για ξενοδοχείο. Τα καλά νέα της βραδιάς ήταν ότι δεν έβρεξε καθόλου, οπότε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο ολόστεγνοι (!).
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Το σημερινό πρόγραμμα έλεγε Χερσόνησο Connemara. Φύγαμε από το ξενοδοχείο και αφού κάναμε μία σύντομη στάση στο Galway για να βγάλουμε εισιτήρια για τα νησιά Aran την επομένη, πήραμε το δρόμο Ν59 που οδηγούσε μέσα στη χερσόνησο.
Το τοπίο είχε αυτήν την άγρια ομορφιά που συναντάς σε αραιοκατοικημένα μέρη.
Connemara #1
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Connemara #2
....and you run, and you run
to catch up with the sun....
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση