BIG IN JAPAN ΜΕΡΟΣ ΙΙI (ΙΑΠΩΝΙΑ)

[wanaka]

Εκεί βρίσκεται και το μοναδικό ιαπωνικό κάστρο που παραμένει σχεδόν ανέπαφο από το 1504 όπου και χτίστηκε. Γλύτωσε από τις πυρκαγιές, τους σεισμούς, τους πολέμους και την αδηφάγα πολιτική των κυβερνήσεων της περιόδου Meiji (1868) οι οποίες διέλυσαν πολλά κάστρα με πρόσχημα την πώληση του ξύλου και του σίδερου αλλά με πραγματικό κίνητρο να εξαφανίσουν οποιαδήποτε σχέση με το φεουδαρχικό και απομονωτικό παρελθόν της χώρας. Οι ντόπιοι κάτοικοι έκαναν έρανο, μάζεψαν χρήματα και το αγόρασαν σώζοντας το έτσι, αυθεντικό, για τις επόμενες γενιές.

Ο καιρός για λίγο μου έκανε το χατίρι και έβγαλε ήλιο δίνοντας μου την ευκαιρία να απολαύσω την θέα της πόλης από την κορυφή του κτίσματος. Πέριξ του κάστρου κλασσική τάφρος με γέφυρα και ψάρια koi και ένας μεγάλος κήπος που αναδεικνύει την μεγαλοπρέπεια και την απαράμιλλη ομορφιά του.

[wanaka]

ψαρούκλα

[wanaka]

[wanaka]

Ικανοποιημένος έφυγα ανατολικά σε μικρή απόσταση από την πόλη για να επισκεφτώ τα Utsukoshigaharakogen Heights. Πανέμορφη διαδρομή πάλι μέσα από λίμνες και δασόφυτες πλαγιές. Το ξεχωριστό στοιχείο της διαδρομής ήταν οι υπέροχες μυρωδιές που πλανιόντουσαν στον αέρα, σίγουρα εκκρίσεις από δέντρα ή χαμηλή βλάστηση, χωρίς όμως να καταφέρω να εντοπίσω με ακρίβεια την προέλευσή τους. Πάλι όμως η ομίχλη έκανε την εμφάνισή της στερώντας την δυνατότητα από το βλέμμα μου για μακρινές περιπλανήσεις .



Απίθανη λίμνη ..

[wanaka]

Εκεί βρήκα ένα κλειστό δρόμο. Κόλλησα λίγο αλλά μετά (κλασσικός περίεργος) μπήκα. Δεν πάει να γαμηθεί και η ομίχλη και το σύμπαν, χώθηκα και έκανα την πιο «άγρια» διαδρομή μου στην Ιαπωνία. Το "πάρτι" κράτησε περίπου 15 χλμ αλλά άξιζε και με το παραπάνω.




Τώρα κάτι λένε αυτές οι πινακίδες αλλά τι;

[wanaka]

[wanaka]

Με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, παρά την ομίχλη, ακολούθησα τον δρόμο 254 προς Azumino – Matsukawa – Omachi και Hakuba συνεχίζοντας το οδοιπορικό μου μέσα από τις ιαπωνικές Άλπεις.



Η Hakuba είναι γνωστό σημείο έναρξης αναρριχήσεων και πεζοποριών προς τις άλπεις και έχει πολλές τύπου σαλέ ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις. Στο χόστελ που διανυκτέρευσα ήμουν μόνος μου και έτσι απόλαυσα μία υπέροχη συζήτηση με τους ιδιοκτήτες του, ένα ζευγάρι με δύο πανέμορφα μικρά κοριτσάκια. Ο Μάσι την επόμενη μέρα μεσολάβησε και ψάχνοντας στο διαδίκτυο μου έκλεισε δωμάτιο σε ένα guest house στην Μουραγιάμα που θα αποτελούσε τον επόμενο σταθμό μου προς το βορειότερο νησί της χώρας το Χοκάϊντο.

Μέχρι αυτό το σημείο δεν είχα πρόβλημα με την ανεύρεση φτηνού καταλύματος. Όταν λέω φτηνού εννοώ μεταξύ 18 με 25€ γιατί οι μέση τιμή στα ξενοδοχεία ήταν περίπου 150€. Επειδή όμως τα βορειότερα μέρη της νήσου Χονσού δεν είναι τουριστικά, υπάρχουν ελάχιστα χόστελ και τα μόνα καταλύματα που μένουν είναι τα ξενοδοχεία που έχουν δόντια και δαγκώνουν…

[wanaka]

Από την Hakuba κινήθηκα προς Itoigawa και προς Ιαπωνική θάλασσα. Βαθμιαία τα ρυζοχώραφα έδωσαν την θέση τους σε ποτάμια και βουνά, με κάποια να έχουν και πίστες για σκι. Όσο η διαδρομή στένευε από τα βουνά άρχισαν να εμφανίζονται πολλαπλά τούνελ. Η Ιαπωνία λόγω της γεωγραφίας της είναι γεμάτη, αλλά τα τούνελ που συνάντησα εδώ πραγματικά δεν είχαν τελειωμό κερδίζοντας για άλλη μια φορά τον θαυμασμό μου για τις υποδομές αυτής της χώρας.

[wanaka]

Συνέχισα παραλιακά προς Joetsu - Izumozaki - Νιιγκάτα .

[wanaka]

[wanaka]

[wanaka]

Εκεί ξαναμπήκα στην ενδοχώρα από την Shibata και κατευθύνθηκα προς Oguni – Lide – Shirataka και κατέληξα στην Μουραγιάμα.

[wanaka]

Αυτό που διαπίστωσα από την συνολική μου περιήγηση στην Ιαπωνία είναι πως το σύνολο της ακτογραμμής είναι δομημένο ή εκμεταλλευόμενο. Αμέτρητοι κυματοθραύστες, παράκτια τείχη, λιμάνια, μαρίνες, μπλόκια, υπάρχουν σε αφθονία διάσπαρτα σε όλη την χώρα. Ειδικά στην περιοχή της Φουκουσίμα, ύστερα από το τσουνάμι και τις τραγικές του συνέπειες (θυμίζω 18.500 νεκροί) οι ιάπωνες στις μπούκες των κόλπων κυριολεκτικά σηκώνουν τεράστια τείχη (15 με 20 μέτρα ύψος) για να προστατεύσουν την ενδοχώρα από μελλοντική «επίθεση».

Το έργο έχει ονομαστεί «The Great Wall of Japan» και με την ολοκλήρωσή του θα περιλαμβάνει μία αλυσίδα 400 χλμ που θα αποτελείται από 440 παράκτια τείχη. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πόλης Fudai της οποίας ο δήμαρχος ξόδεψε 12 χρόνια και 20 εκ.$ την δεκαετία του 1970 για να χτίσει ένα θαλάσσιο τείχος και να προστατεύσει τους 3.000 κάτοικους της πόλης. Χλευάστηκε και κατηγορήθηκε από πολλούς για να ηρωιοποιηθεί (εννοείται μετά τον θάνατό του) το 2011 ύστερα από το καταστροφικό τσουνάμι, αφού η Fudai ήταν η μόνη πόλη στην ακτίνα δράσης του τσουνάμι που παρέμεινε ανέπαφη…

[wanaka]

Πινακίδα προειδοποίησης για την ακτίνα δράσης του τσουνάμι

[wanaka]

Τα τόσα έργα υποδομής μου έλυσαν και την απορία για το λεγόμενο «Ιαπωνικό θαύμα». Πως δηλαδή μία χώρα που έτρεχε με μέσο ρυθμό ανάπτυξης 7,5% για δύο δεκαετίες (1960, 1970) και την δεκαετία του 1980 με μέσο ρυθμό ανάπτυξης 3,2%, αντιμετωπίζει τώρα την ύφεση ή την ισχνή ανάπτυξη. Η Ιαπωνία από την ίδρυσή της ήταν ένα φεουδαρχικό κράτος χωρίς καμία βιομηχανική ανάπτυξη. Όλα αυτά όμως μέχρι το 1868 όπου στην περίοδο Μεϊτζί η χώρα μεταμορφώθηκε. Άνοιξε την αγορά της στον κόσμο, επεκτάθηκε οικονομικά ενώ πολλές επιχειρήσεις ιδρύθηκαν εκείνη την περίοδο. Εκατό χρόνια μετά άρχισαν τα τεράστια έργα υποδομής-θωράκισης σε όλη την χώρα.

Αν στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους σεισμούς στην Ιαπωνία έχουν να παλέψουν με τους σεισμούς, τα ηφαίστεια, τα τσουνάμια, τους τυφώνες, τις χιονοπτώσεις και όλα αυτά σε μία χώρα της οποίας η επικράτεια κατά τα δύο τρίτα είναι βουνά. Η θωράκιση λοιπόν της χώρας απαίτησε τεράστια έργα υποδομής τα οποία αφού ολοκληρώθηκαν άφησαν πολλούς άνεργους και πολλές εταιρίες άνευ πόρων. Σαν αποτέλεσμα ακολούθησε η ύφεση και ο οικονομικός μαρασμός.