Είχαμε και επίτιμους καλεσμένους…
Φιέστα κανονική με πρωτότυπα μοντέλα από το παγκόσμιο…
Τύφλα να έχει ο Διατσίδης!
Είχαμε και επίτιμους καλεσμένους…
Φιέστα κανονική με πρωτότυπα μοντέλα από το παγκόσμιο…
Τύφλα να έχει ο Διατσίδης!
Φύγαμε χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, πολύ πιο χαλαροί, νιώθοντας τυχεροί μέσα στην ατυχία μας…
Είχα στρεσαριστεί πάρα πολύ.
Πριν το ταξίδι σκεφτόμουν την αντικατάσταση του βεστρομ.
Για πολλούς λόγους.
Ξέρω. Μία μπαταρία μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή.
Το θέμα είναι πως το νιώθεις το μηχανάκι και όχι τι πραγματικά προβλήματα έχει…
Θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο και χειρότερα με οποιοδήποτε μηχανάκι.
Εγώ ένιωθα πάρα πολύ άσχημα απέναντι στα παιδιά. Πρώτα η μείωση της μέσης ωριαίας στην Ιταλία, τώρα όλο αυτό με την μπαταρία και κάθε ξεκίνημα δώσε σπρώξιμο…
Όσο δεν δούλευα τα ζίνον ,ξένον όπως σκατά θε πέστα και έκανε ζέστη το μηχανάκι έπαιρνε με την πρώτη μιζιά…
Την άλλη μέρα το πρωί δεν ξέρω τι θα γινόταν…
Ένας από τους παρευρισκόμενους, με ένα τρισάθλιο τρανσαλπ ανέλαβε να μας βγάλει από την δαιδαλώδη πόλη…
Κολιές, ψευτοσούζες, κόκκινα τα πάντα από το καίω 10 λίτρα λάδι το χιλιόμετρο τρανσαλπ, και κάθε τόσο επειδή μας έχανε σταμάταγε επιδεικτικά στα σταυροδρόμια γυρνώντας το κεφάλι πίσω και περίμενε ότι και καλά αμάν όλο σας περιμένω και χάνεστε…
Καλές φάσεις και πολύ γέλιο…
Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν το κοτόπουλο που μας είχε περιγράψει ο Νεμπίλ και το καθαρό ξενοδοχείο…
Χαιρετήσαμε τον φίλο μας με το δίχρονο ξετάπωτο τρανσάλπ και πήραμε τον δρόμο για τον νότο!
Η Εθνική ιδιαίτερα φορτισμένη με κίνηση αλλά και απρόοπτα…
Έξω από την Bordj Bou-Arreridi είχαμε την πρώτη μας επαφή με την Αλγερινή αστυνομία. Βασικά δεν είναι αστυνομία, αλλά Gendarmerie.
Τσεκάρουν τα χαρτιά σου. Διαβατήριο - βίζα, άδεια κυκλοφορίας – μόνο για τον αριθμό πινακίδας. Ρωτάνε από πού έρχεσαι, που πας και που θα κοιμηθείς. Ειδοποιούν το κέντρο και κατά κάποιο τρόπο σε περιμένουν στο επόμενο φυλάκιο. Αν δεν εμφανιστείς, ίσως και να σε έχουν απαπαπαγάγει…
Από 5 λεπτά έως και μισή ώρα έπαιρνε η διαδικασία.
Στην εΜσίλα και στην είσοδο της Μπουσάαντα μας σταμάτησαν άλλες δυο φορές.
Μετά την εΜσίλα υπάρχει η Chott El-Honda, κάτι σαν αποξηραμένη λίμνη.
Είναι η πρώτη επαφή μας με ερημικό τοπίο.
Με απέραντη άμμο και τοπία που σε προδιαθέτουν για παιχνίδι.
Παίξαμε λίγο, τα παιδιά, εγώ είχα χάσει κάθε αυτοπεποίθηση και δεν ήθελα περισσότερα τράβαλα, φωτογραφηθήκαμε…
Άναψα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο για την φωτογράφηση τρομάρα μου…
Βγάλαμε και την αντίστοιχη φωτό με τον Βασίλη, όπως είχαμε υποσχεθεί κάποια χρόνια πριν στους εαυτούς μας…
Βαλκάνια και πάλι...
Σαν να είχε αρχίσει να εξαφανίζεται το άγχος…
Πιέσαμε λίγο να φτάσουμε στην πόλη με φως, αλλά κάτι η κίνηση, κάτι η κούραση πάλι με σκοτάδι φτάσαμε.
Κανονίσαμε την απαραίτητη χαρτούρα στο τσεκ πόιντ στην είσοδο της πόλης, δηλώσαμε το ξενοδοχείο που θα κοιμόμασταν, και ρωτώντας διάφορους στο δρόμο αρχίσαμε το ψάξιμο για το ξενοδοχείο.
Το κοτόπουλο ήδη το μύριζα θαρρώ, ενώ ονειρευόμουν το καυτό μπανάκι που θα βοηθούσε στην απολύμανση από όλη αυτή την μπίχλα του ταξιδιού…
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο.
Παρκάρουμε σύμφωνα με τις οδηγίες του παρκαδόρου… Φαίνεται κυριλέ και πολύ πολιτισμένο. Ανιχνευτές όπλων στην πόρτα, σεκιουριτά με όπλο…
Καλά είμαστε λέμε…
Καλησπέρα. Ένα τρίκλινο δωμάτιο θέλουμε…
Δεν έχουμε…
Καλά. Ένα δίκλινο και ένα μονόκλινο.
Δεν καταλάβατε… Δεν έχουμε κανένα δωμάτιο ελεύθερο…
Ντονγκ…
Μάλιστα. Μπορείτε να μας πείτε που μπορούμε να βρούμε άλλο ξενοδοχείο;
Είμαστε το μοναδικό στην πόλη.
Αν θέλετε στην εΜσίλα 65 χιλιόμετρα πίσω…
ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΟΥΤΕ ΜΙΣΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ!
Είχα ιδρώτα μέχρι και στο τελευταίο εκατοστό του σωβρακίου μου…
Να γυρίσω προς τα πίσω χωρίς φώτα, δεν το συζήταγα με τίποτα.
Σε παρακαλώ καλέ μου, δεν θέλουμε δωμάτιο, λίγο χώρο από την αυλή σας να μην μας ψάχνει η αστυνομία θέλουμε…
Δεν γίνεται…
Κοίτα, να εδώ, κάτω από τον γκισέ…
Όχι.
Στην κουζίνα ρε παιδί μου, δεν υπάρχει κάτι κάπου ένα παλιο ράτζο.. Στο πάτωμα, ότι να ναι απλά να μην μας κυνηγήσει η αστυνομία.
Λυπάμαι όχι…
Κάποιος φίλος να μας φιλοξενήσει; Θα τον πληρώσουμε καλά…
Όχι λυπάμαι…
Το εστιατόριο δίπλα από την ρεσεψιόν, μύριζε το κοτοπουλάκι σαν θυμίαμα…
Κοιτάμε τον οδηγό, επιβεβαιώνουμε κιόλας ρωτώντας για την ύπαρξη ενός κρατικού γιουθ χόστελ. Είναι η μόνη μας ελπίδα.
Μας έγραψαν και σε χαρτί τι ψάχνουμε και πως το λένε τα παιδιά της ρεσεψιόν που ήταν και πολύ κουλ κομμάτια.
Φτάνουμε στο χόστελ μετά από αρκετό ψάξιμο.
6 Ευρώ και οι τρεις σε τετράκλινο δωμάτιο, το ξενοδοχείο αν μέναμε ήθελε 150, και οι μηχανές έξω από το παράθυρο…
Καλά είναι. Συμπληρώνουμε πάλι την απαραίτητη χαρτούρα.
Για την βρώμα και τις κατσαρίδες που χόρευαν τριγύρω σου δεν θα το κουβεντιάσουμε…
Τα στρώματα πρέπει να ήταν ζωντανός οργανισμός με τους κοριούς και όλα τα άλλα εξωτικά ζωύφια που κατοικοέδρευαν στην περιοχή…
Η καπότα σε χρήση!
Το είπα και το ξαναλέω.
Το απόλυτο ταξιδιωτικό αξεσουάρ.
Το πλένεις και στεγνώνει σε 10 λεπτά.
Φιλς λάικ χομ ότι και αν περπατάει τριγύρω σου…
Οι τουαλέτες, ίσως οι πιο βρώμικες της ζωής μου…
Δεν βαριέσαι.
Αλγερία θέλαμε. Αυτά ψάχναμε, να έχουμε να θυμόμαστε…
Ρίξαμε μια ματιά στον χάρτη, υπολογίσαμε τα άπειρα χιλιόμετρα που είχαμε την επομένη για Γαρδαία.
Κουβεντιάσαμε λίγο πιο το νόημα για όλα αυτά που κάναμε…
Τόσα χιλιόμετρα, τόσα χρήματα, τόση κούραση, τόσους κινδύνους…
Είχε νόημα;
Δεν είχαμε προλάβει να χαλαρώσουμε ούτε ένα δεκάλεπτο…
Πολύ άγχος, πολύ αγωνία, πολύ κούραση με θερμοκρασίες που φλέρταραν τους 40 βαθμούς…
Ένας ένας αποκοιμιόταν σαν κοτόπουλο.
Στην Αφρική την νύχτα κάνει κρύο…
Είχαμε αφήσει το παράθυρο ανοιχτό σε περίπτωση που ακούσουμε κάποιον να πειράζει τις μηχανές.
Άκουγα λίγο μουσική με τα ακουστικά, ενώ έβαζα πεπανθόλ στα χέρια μου.
Λατρεύω το κάψιμο που παθαίνω κάθε φορά με το καλοκαιρινό γάντι…
Είναι εκείνο το σημείο που ενώνει το γάντι με το μπουφάν. Και μετά οι δύο τρυπούλες στα χριτς χρατς… Πολύ τα γουστάρω αυτά τα σημάδια. Τα μόνα εκτεθειμένα σημεία του σώματος. Αλλά τώρα με έτσουζαν και είχα καεί… Ακόμα και τώρα, μετά από σχεδόν δύο μήνες έχω τα σημάδια…
Αποκοιμήθηκα και γω τελευταίος ενώ άκουγα μουσική…
Το επόμενο πράγμα που άκουσα ήταν τον Μπάμπη να λέει, ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ!!!
Σηκώνομαι πανικόβλητος, αλλά η καπότα με ρίχνει πάλι στο κρεβάτι. Κοιτάμε έξω και οι τρεις και βλέπουμε κάπου στα 30 άτομα… Τα μηχανάκια δικάβαλα, τσιγαράκι, κουβεντούλα…
Έεεεϊ φωνάζω…
Έεεεϊ!!!!! Τίποτα.
Σφυράω κλέφτικα οσάν τον τρομερό βοσκό από τα Καταποδάτα Κεφαλληνίας…
Στο δευτερόλεπτο, εξαφανίζονται…
Αλαφροΐσκιωτοι… Ούτε συναγερμός ούτε τίποτα…
Ξαπλώνουμε πάλι, ανοίγοντας το παράθυρο τέρμα. Τι και αν κρυώναμε… Μάτι δεν θα κλείναμε… Καρτέρι δίπλα εκεί με το μαχαίρι στο χέρι…
Μετά από κανα πεντάλεπτο έρχεται ο μορφωμένος Αγγλομαθής αντιπρόσωπος της παρέας…
Εεεεε…. Γεια σας…
Συγνώμη.
Καλωσορίσατε στην Αλγερία.
Είμαστε φοιτητές σε εκδρομή.
Ευχαριστούμε που επισκέπτεστε την χώρα μας…
Απλά μία φωτογραφία θέλουμε να βγάλουμε.
Αύριο το πρωί του φωνάζουμε…. Και μην ακουμπάτε τις μηχανές θα σας φάμε ζωντανούς…
336 χιλιόμετρα εκείνη την ημέρα, αλλά απίστευτες εμπειρίες και γνωριμίες….
Τα μοτοσακό κοιμούνται έξω από το παράθυρο…
Ξυπνήσαμε το πρωί φρέσκοι, φρέσκοι!
Ήταν 7 και εμείς είχαμε αρχίσει την κουβέντα…
Οι μηχανές ήταν εκεί, ευτυχώς.
Έκανε πολύ κρύο και όλοι θέλαμε να φύγουμε από κει και να προχωρήσουμε.
Φάγαμε στα γρήγορα λίγα ξηροκάρπια και κάτι καταπληκτικά κρακεράκια κέλοκς.
Βγήκαμε έξω και στο λόμπυ περίμεναν κάπου στα 10 μουσούδια με φωτογραφικές μηχανές…
Μέχρι και να μας κουβαλήσουν τις αποσκευές προσφέρθηκαν…
Μέρος από το φαν κλαμπ…
Έλα τα μοντέλα…
Είχαμε κάτι περισσότερο από 400 χιλιόμετρα εκείνη την ημέρα και τελικό προορισμό την Γαρδαία, όπου και θα συναντούσαμε τον οδηγό μας.
Σταματήσαμε για ανεφοδιασμό, σε καύσιμα αλλά και τρόφιμα.
Πρώτη φορά μπαίναμε σε μπακάλικο της Αλγερίας.
Ίδιες τιμές με Ευρώπη, αλλά και σχεδόν τα ίδια προϊόντα.
Πήραμε κάπου στα 10 λίτρα νερό, 3 κόλες, 3 ρεντ μπουλ, 3 πορτοκαλάδες, κάτι μπανάνες…
Κανόνες δημοσιεύσεων
