ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ Enduro ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ

[sober]

σωραιος!!!

[sober]

επεται συνεχεια..τα βιντεακια 8α παρουν λιγο χρονο....αυτα προς το παρον..

[dirtbird]

[KaTaNaS]

κι εν πολυ καλό πορτ πουρί απο τον LARISEOS

http://www.youtube.com/watch?v=JhtSkPbLRsY

[reinmeister]

[STOYBI]

Zαχη..................

[ARISPEED1]

Γεια σου Ζάχη με τα ΑΧ-ΟΛΑ καλλιτεχνικά σου κ τις γρήγορες φωτό σου !

[OldMan]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sober
επεται συνεχεια..

Καλά καλέ, τι σόϊ φακό είχες και τραβούσες από το Καλαμίτσι στις Σέρρες ..???

[marios8]

Ζάχη

[alexxxcbr]

[Trickster]

Μπορείτε να το απολαύσετε επίσης εδώ:

http://www.flickr.com/photos/his_dud...7624841687994/

Φωτογραφίες θα προσθέτονται καθημερινά (μόλις βρίσκω χρόνο ανεβάζω).

[miscelano]

επισις φωτο εχει κι εδω...

http://www.facebook.com/home.php?#!/album.php?aid=194964&id=690438433&ref=mf

[sober]

Αρχικά δημιουργήθηκε από OldMan
Καλά καλέ, τι σόϊ φακό είχες και τραβούσες από το Καλαμίτσι στις Σέρρες ..???

Υβριδικο βιντεοκαμερακι JVC HDD Everio

[KaTaNaS]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sober
Υβριδικο βιντεοκαμερακι JVC HDD Everio

gia τον ευρυμακεδονικο που πηραμε στη Σαρτη λεει βρε!

[KaTaNaS]

http://antygonthenet.blogspot.com/20....html?spref=fb


yperoxα περιγραφικο κειμενο δια πενας Ανδρεα Γκλαβα, που συμμετειχε με ΒΕΤΑ 520:



Στο άνοιγμα των ματιών, η πρώτη πρωινή εικόνα, ο ήλιος που θέλει να τρυπήσει το μικρό παραθυράκι της σκηνής. Οι έξτρα ντούπερ ωτοασπίδες, χορηγία του Λευτέρη, βγαίνουν, και στο ηχητικό πεδίο προστίθεται το άγριο ροχαλητό του γείτονα στο κάμπινγκ. Βασιλικό πρωινό καμιά δεκαριά χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Elpida Resort, με δέκα ευρώ το άτομο. Τι καλή ιδέα! Γεμίζω ενέργεια γι’ αυτά που με περιμένουν. Ο Βασίλης αγουροξυπνημένος, αλλά πάντα έτοιμος να μας τρελάνει για άλλη μια φορά. Κάτι τέτοιους αγώνες δείχνει να περιμένει για να φανερώσει την ανώτερη κλάση του, σαν έλληνας εντουράς, αλλά κυρίως σας ένας επίμονος αγωνιστής.
Ο θώρακας κουμπώνει βαριεστημένα και οι επιγονατίδες σφίγγουν ενοχλητικά το πόδι. Είναι μόλις οχτώ και μισή κι ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει το γυμνό σβέρκο. Σαν σε ουρά για βασανιστήρια, ο Christophe, ο Seb, ο Mirko, κανείς δεν φαίνεται να έχει όρεξη. Τα κορίτσια της Maxxis μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο. Τα πρώτα πρωινά κλικ των φωτογράφων, κατηφορίζουμε τη ράμπα της εκκίνησης και σε λίγες εκατοντάδες μέτρα η Extreme Test.
Σχεδόν κοιμισμένος, τρώω τρεις τούμπες, ευτυχώς ανώδυνες. Ο Greg και ο Σωτήρης στο τέλος της Ειδικής, πίνω νερό και παίρνω το δρόμο για την αληθινή κόλαση. Προσεκτικά. Κάθε μέτρο. Κάθε σαμάρι. Κάθε πέρασμα από το ποτάμι. Το βλέμμα πάντα μπροστά. Στα χείλη συνέχεια το σωληνάκι του camel back. Κάθε μέτρο κρύβει και παγίδες. Κάθε πέτρα ίσως σε παρασύρει στην εγκατάλειψη. Όπως συνέβη χθες. Αλλά σήμερα είναι μια νέα μέρα.
Τραβώ ελαφρά το τιμόνι για να περάσει πάνω από άλλη μια πέτρα. Σκανάρω με το μάτι κάθε εκατοστό του εδάφους, αναζητώ το καλύτερο πάτημα. Δεξιά ή αριστερά από το σκαμμένο λούκι, να μείνω λίγο πιο πολύ στο ποταμάκι, να μην κολλήσω στην ανηφορίτσα, ίσως χάσω κι άλλες δυνάμεις. Σε κάθε μα κάθε πέρασμα από άσφαλτο, στημένοι οι αναβάτες support των παγκόσμιων, περιμένουν. Τους αφιερώνω μια γκαζιά και το μεγάλο Beta μου χώνεται στο επόμενο μονοπάτι. Τα χιλιόμετρα βασανιστικά. Η ζέστη; Ο ιδρώτας; Η σκόνη; Η ανάσα που γίνεται ξηρή αν μείνεις για πέντε λεπτά χωρίς νερό;
Αλλά δεν με παίρνει να κάνω λάθη. Δε γίνεται. Μετά την επόμενη κατηφορίτσα, φτάνω στις Ειδικές του Αϊ Γιώργη. Επιτέλους κόσμος, επιτέλους πολιτισμός, η μοναξιά του βουνού κόντευε να με καταβάλλει. Απολαυστική η Extreme Test, αλλά χωρίς δύναμη στα χέρια… ένα βάσανο. Τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες. Για να πάρω μια ανάσα στα πρόχειρα paddock. Τα παιδιά της Beta φουλάρουν βενζίνη. Λείπει και μια βίδα από το δεξί πλαϊνό καπάκι! Πόσο χρόνο έχω ακόμη; Τριάντα δευτερόλεπτα. Μισή μπανάνα στο στόμα, την μασάω μέχρι το ΣΕΧ. Την καταπίνω μέχρι την εκκίνηση της Enduro Test.
Και πως μπαίνω τώρα εδώ μέσα; Στην ατελείωτη αυτή Ειδική; Σφίγγω τα δόντια. Τραβώ τον ιμάντα από το τσαντάκι μέσης να κάτσει καλύτερα. Δευτέρα στο κιβώτιο. Η πρώτη αριστερή στην παχιά άμμο θέλει γκάζι. Και μετά βγαίνω στην φλαταδούρα, και κάνω αριστερά στην βομβαρδισμένη ανηφορίτσα. Στο πέτρινο σκαλοπάτι, κόσμος πολύς. Δεν επιτρέπεται να κάνω λάθος. Με την ελάχιστη φόρα, σουζάρω το μπροστινό, ο πίσω βρίσκει πρόσφυση στον κάθετο βράχο και είμαι πάνω. Με κομμένα χέρια, πόδια στον πόνο. Συνεχίζω.
Μα έχει κι άλλο πολύ. Αρχίζει να κατηφορίζει. Το σώμα τέρμα πίσω, προοδευτικά τα φρένα. Στην φλαταδούρα μετά, ανάκτηση δυνάμεων. Μοναχικοί κριτές διάσπαρτοι. Μια φωνή τους ξυπνά. Χαρά και στην δική σας υπομονή παιδιά! Λίγο νερό ακόμη. Ρουφώ από το σωληνάκι. Το νιώθω κατεβαίνοντας να ξυπνά τους διαλυμένους μύες. Και μετά έρχεται το ποτάμι. Προσεκτικά. Στις ατέλειωτες μικρές στροφές. Μα πώς γίνεται οι παγκόσμιοι να τις θυμούνται όλες και να μην κλείνουν πουθενά το γκάζι;
Μένουν μόνο οι δύο απότομες ανηφόρες λίγο πριν τον τερματισμό. Αλλά το Beta καθαρίζει για ‘μένα. Απλά τις εξαφανίζει, κι εγώ κάτι σαν θεατής πίσω από το τιμόνι του. Στον τερματισμό της Ειδικής, δεν σταματώ ούτε λεπτό. Με περιμένουν κι άλλα δύσκολα! Μα τι το ‘θελαν αυτό το ποτάμι. Τόσα περάσαμε, κι άλλο; Η άσφαλτος μας οδηγεί ξανά προς βόρεια, ως που μια στιγμή τα σήματα δείχνουν αριστερά, και χάνονται στην πέτρινη κατηφόρα προς το ρέμα. Το πάτημα φρέσκο, σχεδόν ανύπαρκτο. Κι εσύ οφείλεις να αυτοσχεδιάζεις, πάνω από ατέλειωτες σειρές με πέτρες, ποταμίσιες, άλλοτε κινούμενες, άλλοτε σταθερά βιδωμένες στο έδαφος. Αλλά κι αυτό ακόμη δεν γίνεται να το προβλέψεις. Και η ζέστη, ο ιδρώτας, το ξερό στόμα, τα κομμένα χέρια!
Προσοχή! Μόνο προσοχή! Πρώτη, σπάνια δευτέρα. Το τιμόνι ψηλά. Τα γόνατα να σφίγγουν το ρεζερβουάρ. Σιγά σιγά, βήμα βήμα. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο. Εσύ, το μηχανάκι και το ποτάμι. Κι ο μόνος στόχος είναι το τέλος του. Που βασανιστικά αργεί, αλλά κάποια στιγμή τελικά έρχεται. Βιαστικά στις φλαταδούρες προς το Αυτοκινητοδρόμιο. Μένουν ελάχιστα λεπτά για το καπέλο. Στην Motocross Test, όσο γίνεται πρέπει να πιέσω. Μα είμαι διαλυμένος. Και ανυπόμονος να φτάσω στα paddocks, χωρίς άλλες πτώσεις, χωρίς καμιά καθυστέρηση.
Είμαι στο ΣΕΧ με μόνο δώδεκα δευτερόλεπτα να μένουν για το καπέλο. Ίσα ίσα για μια ανάσα. Και όλα ξεκινούν ξανά από την αρχή. Έχουμε άλλους δύο γύρους! Μέχρι τον τερματισμό. Που όταν φτάνει, σχεδόν δεν το πιστεύω. Είμαι έτοιμος να μπω στην εκκίνηση για άλλο ένα γύρο. Σα να έγινε συνήθεια πια. Μετά από τόση κούραση… τέλειωσαν όλα; Παρκάρω το Betaκι στο parc ferme. Χαμογελώ σαν χαζός. Δίπλα ο Johnny, σχεδόν ατάραχος. “Πώς ήταν σήμερα”, ρωτώ. “Καλύτερα από χθες, αλλά κουράστηκα λίγο, εσύ;” “Εγώ! Τερμάτισα. Ακαπέλωτος. Δεν είναι μαγικό;” Γελά κι αυτός. Μάλλον υπάρχει ένα μικρό χάσμα ανάμεσά μας.