Το σπίτι αυτό, στέγασε διαδοχικά τα γραφεία του ουγγρικού εθνοσοσιαλιστικού κόμματος κατά την περίοδο 1937-1944, τις φυλακές του ναζιστικού καθεστώτος το 1944, και μετέπειτα τα γραφεία και τις φυλακές των μυστικών υπηρεσιών του κομμουνιστικού καθεστώτος κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960.
Σε όλο το μουσείο ακούς μια κατατονική μουσική, και σε πολλές αίθουσες, ακούς και βλέπεις σε μόνιτορ, αφηγήσεις ανθρώπων που μαρτύρησαν σ’ αυτούς τους χώρους.
Σύμφωνα με το φυλλάδιο που μας έδωσαν στην είσοδο, το μουσείο αυτό που εγκαινιάστηκε μόλις το 2002, υπάρχει για να μας θυμίζει τους άνδρες και γυναίκες που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της ναζιστικής και κομμουνιστικής δικτατορίας.
Ομολογώ ότι στην αρχή ψάρωσα. Θέλεις η μουσική; Θέλεις οι αφηγήσεις μικρών παιδιών που λέγανε κάτι σα, «μα γιατί σκοτώσατε τον πατέρα μου;»
Θέλεις τα ματωμένα ρούχα και προσωπικά αντικείμενα στα δωμάτια βασανιστηρίων;
Ο λαβύρινθος φτιαγμένος από σαπούνια που είχαν γραμμένα ονόματα δολοφονημένων Εβραίων;
Όλα μαζί σου προκαλούσαν φρίκη. Φρίκη και οργή.
Το μουσείο όμως δεν παρουσιάζει απλώς όπως οφείλει τα γεγονότα. Παίρνει ιδεολογικά θέση απέναντί τους.
Ταυτίζει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό, και εξισώνει τον Μαρξ και τον Λένιν, με τους μετέπειτα δικτάτορες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Ουγγαρίας,.
Τι να πω… Δεν ξέρω…
Απάντηση με παράθεση