Για όλους εμάς ,που αγαπάμε τη μοτοσυκλέτα ,
η μοτο-κίνηση είναι τρόπος ζωής.
Είναι η ψυχική μας ανάσα.
Ειναι αυτό που χρειαζόμαστε ,για να μπορούμε να αισθανόμαστε ζωντανοί.
Λόγω της συνεχιζόμενης και επιδεινούμενης οικονομικης κρισης ,τα χρήματα όλων μας δεν φτανουν....
Τα οικονομικά μας βουλιάζουν.
Η ψυχολογία μας το ίδιο.
Προσπαθούμε να κόψουμε ,ή να περιορίσουμε τις μοτοβόλτες ,σαν μη απαραίτητο.
Τις θεωρούμε πολυτέλεια.
Καταδικάζουμε σταδιακά τους εαυτούς μας ,να αργοπεθαίνουνε στους καναπέδες....
Αυτή είναι η λύση λοιπόν;;;
Ζωντανοί-Νεκροί....μέχρι να'ρθει ο αληθινός θάνατος να μας λυτρώσει...;;;
Και μετά τι;
Τι έχει αξία κ νόημα μετά το θάνατο της ψυχής – του "θέλω" – του "γουστάρω";;;
Ε ,ΟΧΙ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να ειναι έτσι.
Εγω την πήρα την απόφαση μου.
Οχι οτι είχα στερηθεί τελείως τις μοτοβόλτες ,αλλά τις είχα αραιώσει κατά πολύ.
Οι ψυχίατροι κ τα ψυχοφάρμακα όμως τελικά ,κοστίζουν περισσότερο.
Ασε που δεν θυμάμαι ,πού έχω βάλει εκείνο το συμβόλαιο που έκανα με τον "Μεγάλο" ,που λέει οτι θα ζήσω για πάντα.
Εδώ κ καιρό ,το’χα -σχεδόν- αποφασίσει.
Αλλωστε ,μετα απο 7 - 36άωρα ,το περσυνό που
δεν έκανα ,μου "κόστισε" πολύ.
Μου’ρθε χθές κ το πρώτο ενημερωτικό mail απ’τους Guzzaίους ,και είναι σίγουρο πλέον ότι θα το κάνω.
(αρκεί να είμαι γερός και όρθιος)
Έφτασε η πρώτη φράση της επιστολής:
«Είμαστε ακόμη ζωντανοί»…
Είμαστε;;; … Είμαι;;; …Θα δείξει…
Το θέμα είναι ότι:
ΘΕΛΩ να είμαι & να νιώθω ζωντανός.
Εύχομαι όλα ,να έρθουν βολικά για όλους ,και...
Θα τα πούμε στο δρόμο....
