Μετά από κάμποση ώρα είπαμε επιτέλους να ξεκινήσουμε και αφού η Ανθή έκανε εφτά φορές το σταυρό της...
Με βαριά καρδιά ανέβηκε πάνω στο μηχανάκι για να κατέβουμε το φράγμα.
Συνεχίζουμε...
Και μετά από λίγο φτάνουμε σε μία ακόμα λίμνη που έδρευε πάνω στην κορυφή.
Απίστευτο!
Η φύση πραγματικά, στα καλύτερα της.
Με ολη μας την διαδρομή από το φράγμα μεχρι την κορυφή, εδώ.
Η ώρα είχε πάει περασμένες εφτά ήμασταν όλη μέρα στο δρόμο και η Ανθή, τα είχε φτύσει. Δεν ήταν τόσο τα χιλιόμετρα που κάναμε αλλά ο χρόνος που χρειάστηκε ώστε, να τα διανύσουμε…
Μία το δύσκολο οδικό δίκτυο αλλά φυσικά, και δικες μου χαμηλές ταχύτητες στο δρόμο. Μία το ότι είχαμε συγκεκριμένο και ίσως αρκετά πιεσμένο ταξιδιωτικό πρόγραμμα, για να προλάβουμε να δούμε ότι περισσότερο θα μπορούσαμε στις δύο μέρες που θα μέναμε Ελβετία. Φυσικά το ότι είχαμε συγκεκριμένο σημείο στέγασης και θα έπρεπε να σκεφτούμε όχι μόνο πόση ώρα θα χρειαστεί για να φτάσουμε στον προορισμό μας αλλά, να συνυπολογίσουμε και το χρόνο που θα χρειαστεί για να γυρνούσαμε στο ξενοδοχείο. Συν το ότι ήταν σχετικά απροπόνητοί πάνω στο μηχανάκι είχε σαν αποτέλεσμα, να ψοφήσει. Δε γίνεται έτσι, από αύριο θα πρέπει να αναδιοργανώσουμε κάπως το ταξιδιωτικό μας πλάνο ώστε να μην ξεπερνάμε τα όρια της ευχαρίστησης και γίνεται πλέον, ταλαιπωρία. Όλ' αυτά από αύριο σήμερα όμως, θα έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.
Στο δρόμο κάναμε στάση και πάλι σε ένα βενζινάδικο που είχε στις εγκαταστάσεις του σουπερμάρκετ και κάναμε, τα ψώνια μας για το βράδυ.
Τι και αν στην Ελβετία το μέσο μηνιαίο εισόδημα ξεπερνάει τα 3000 € το μήνα, αλλά η τιμή της βενζίνης
Είναι πολύ χαμηλότερη από την Ελλάδα και δεν ξεπερνάει, το 1,35 € το λίτρο (Βαση ισοτιμιας...)
Φτάσαμε νύχτα πια επιτέλους στο ξενοδοχείο και αφού ξεκουραστήκαμε λιγάκι, κατεβήκαμε στο γνώριμο μας παγκάκι.
Και επί το έργον.
Τρώγοντας προσπαθήσαμε στο περίπου να οργανώσουμε και το πρόγραμμα της αυριανής ημέρας μας που παντού σε όλη την Ευρώπη προβλέπονταν σφοδρές καταιγίδες και εμείς, όπως κοιτούσαμε τους δορυφορικούς χάρτες ήμασταν πραγματικά… Ακριβώς στη μέση του κυκλώνα. Όχι μόνο αλλά και όπια γεωγραφική κατεύθυνση να περνάμε, τον κατακλυσμό δεν το γλυτώναμε! Είτε παραμέναμε στην Ελβετία είτε κατευθυνόμαστε προς Γαλλία πάλι θα γινόμασταν μούσκεμα, οπότε το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε ήταν να συνεχίσουμε βάσει προγράμματος για Ιταλία και όπου βλέπαμε ότι δεν οδηγείται άλλο, εκεί να αναζητήσουμε στέγη ( Μιας που δεν είχαμε κάποια συγκεκριμένη κράτηση για ξενοδοχείο)
Τελοσπάντων ας ξημερώσει και θα δούμε.
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο ανοίγω την ασπρόμαυρη τηλεόραση και εκ θαύματος, έγινε έγχρωμη. Είδατε τζάμπα τους κράζω, μάλλον θα είχε κάποιο πρόβλημα αποκωδικοποιητής.
Καλό σας βραδύ…
Ημερα 10 Τριτη 08 - 08 - 2017
Ξυπνήσαμε το πρωί και κατευθείαν μπαίνω στο booking να δούμε, τι θα κάνουμε με το σημερινό μας ξενοδοχείο. Πως κοιτάω, βρίσκω ένα δωμάτιο στα 150 km απόσταση δίπλα στα σύνορα με την Ιταλία κοντά στο Σεντ Μόριτς, με 70 € τη βραδιά και μετά από αρκετή σκέψη, το κλείσαμε. Όταν είμαι με την άνθη πάντα έχω άγχος για τις διανυκτερεύσεις μας γιατί εφόσον δεν είχαμε ίντερνετ στην Ελβετία, πιθανόν να μπλέκαμε και στο να βρούμε κατάλυμα… Οπότε καπάρωσε το από τώρα σε μία σχετικά κοντινή απόσταση, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Πληρώσαμε τελικά 85 € για την κράτηση μιας και βάλαμε δωρεάν ακύρωση κόστους, 15 €…
Αφού ετοιμάσαμε τα πράγματα κατεβήκαμε να πιούμε καφέ με τον καιρό να είναι συννεφιασμένος, αλλά ακόμα να μην έχει αρχίσει να βρέχει.
Πλήρωσα το ξενοδοχείο πάω να συμπληρώσω προληπτικά λάδια στο φειζερ, μην και τυχόν ανάψει μέσα στον κατακλυσμό το φωτάκι από τον κινητήρα και εγώ, ψάχνω να βρω υπόστεγο… Εχουμε και αυτά! Και πως κοιτάω την ταπα είχε σκάσει με το ένα δαχτυλίδι της να έχει ανοίξει, δημιουργώντας κάτι σαν ένα μικρό κρίκο… Της μάνας σου! Όχι ρε γαμώτο λες να έχω πρόβλημα στο να ανοίγω τη ταπα… Και τώρα τι θα κάνω!! Με προσεκτικές κινήσεις βάζω λάδια, όταν με πλησιάζει ένας ελβετός κοντά στα πενήντα.
– Τι κάνεις εδώ!!!
– ( ΩΧ!! Θα μου την πει που βάζω λάδια στο μηχανάκι) Συμπληρώνω λίγο λάδι στον κινητήρα γιατί καίει .
– Εγώ έχω ακριβώς το ίδιο μηχανάκι και δεν καίει σταγόνα.
– Σωπα ρε…(Τελικά δεν ήθελε να μου την πει αλλά να πιάσει κουβέντα… Βρήκες ώρα κι εσύ!)
- Αν θες όμως έχει ειδικά βοηθήματα που τα βάζεις μέσα στον κινητήρα και μετά, δεν καίνε σταγόνα.
– Θα το δω, πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει.
– 45.000.
– Μόνο, εμένα κοντεύει τα 120.000!! Αλλά εντάξει οι κλιματολογικές συνθήκες εδώ που μενεις δεν σε δινουν περιθώριο να ταξιδέψεις με μοτοσικλέτα, πολλούς μήνες το χρόνο. Πόσο το αγόρασες.
– Το έχω οχτώ χρόνια και το αγόρασα οχτώ χιλιάρικα.
– Και εγώ αλλά το πήρα τέσσερα (Εχει διαφορά) Σου έβγαλε κάποιο πρόβλημα.
– Όχι παρά μόνο το ότι μου χάλασε η κλειδαριά.
- (Μάλιστα μου έκανες την καρδιά περιβόλι). Και εγώ έχω ώρες ώρες, μου κολλάει το κλειδί.
Τελοσπάντων αφού τα είπαμε φορέσαμε τα αδιάβροχα γιατί ήδη ψιχαλιζε, ανεβαίνω πάνω στο μηχανάκι… Και να μην γυρνάει το κλειδί. Εντάξει αυτά ούτε στα έργα δε συμβαίνουν!!! Να γελάω να βρίσω και να καταριέμαι την τύχη μου, με τον Ελβετό που με μάτιαξε το μηχανάκι. Ξανά προσπαθώ, τίποτα!! Πετάγεται η Ανθή και μου λεει.
– Έλα μπορεί να πάγωσε από το κρύο.
Τελικά ξεκόλλησε ευτυχώς και επιτέλους, ξεκινήσαμε.
Να πω ότι πλέον μπορεί να μην είχα καπότες, αλλά είχα εγκαταστήσει καινούργιο σύστημα αδιαβροχοποίησης για την κλειδαριά. Είχα πάρει ένα μάτσο νάυλον γάντια από τα βενζινάδικα, αυτά που σε δίνουν για να βάζεις βενζίνη και τα τύλιγα πάνω από την κλειδαριά, για να μην έχω πρόβλημα.
Ανεβήκαμε αναγκαστικά πάλι από το Furka pass μιας και για Ιταλία, άλλος δρόμος δεν υπήρχε μέσα, σε ομίχλη ψιλόβροχο και ψοφόκρυο.
Φτάνουμε στην κορυφή με την Ανθη να έχει κοκαλώσει.
Φυσικά ήμασταν πραγματικά μόνη στο βουνό.
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι όλα τα χάι - τεκ μηχανάκια που κυκλοφορούν στην Ευρώπη, αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ… Θα πρέπει λογικά, να λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια!!! Αφού χθες που είχε ήλιο είδα πάνω από 1000 και σήμερα που ολη μέρα έβρεχε, συναντήσαμε λιγότερο από 10… Μάλλον!!! Πως να το εξηγήσω αλλιώς… Στον ήλιο σφυρίζουν τα λάστιχα στους κόφτες και στη βροχή, δεν τα βγάζουν ούτε έξω από το γκαράζ. Εμείς βέβαια μπορεί να πηγαίναμε σαν κότες αλλά τουλάχιστον, ήμασταν παντώς καιρού.
Συνεχίσαμε κατεβήκαμε το Furka και ανεβήκαμε το Oberal pass χωρίς να θυμάμαι πολλά από τη διαδρομή παρά μόνο, τη συνεχόμενη ποτέ καταρρακτωδώς και ποτέ σε μορφή ψιχάλας βροχής.
Φτάσαμε στην κορυφή.
Η Ανθη πήγε να κρυφτεί μέσα σε ένα τουριστικό κιόσκι και εγώ, φυσικά έπιασα συζήτηση με την Άφρικα.
– Γαμάτο φίλε.
– Ευχαριστώ
– Από που είσαι.
– Ισπανία.
– Καινούργιο…
– Ναι δύο μήνες το έχω.
– Καλή φάση ρε φίλε να έχεις καινούριο μηχανάκι και να μην ανησυχείς, μην πάθεις τίποτα μηχανολογικό στο ταξίδι.
– Μην το λες και πάλι ανησυχώ μην πάθω κανένα λάστιχο μιας και τα λάστιχα αυτά, είναι σίγουρα πιο ευαίσθητα από τα street μηχανάκια.
(Τελικά ότι μηχανή και να έχεις, είναι μάλλον στη φύση του μηχανόβιου να ανησυχεί. Αρέ φέιζερ, τζάμπα σε κράζω!)
- Πόσο αγόρασες την Άφρικα στην Ισπανία.
– 15000.
– Α και στην Ελλάδα τόσο κάνει… Είσαι καιρό διακοπές.
– Ναι γύρισα Γαλλία και εδώ.
— Και εγώ ρε φίλε έκανα αρκετά πάσα στη Γαλλία και μετά έπιασα, τα μπαλκόνια.
- ??
Του δείχνω στο κινητό.
– Ναι και εγώ πήγα στον Combe Laval.
– ( Κοίτα να δεις! Ε Iσπανός Λατίνος εραστής, έπρεπε να το φανταστώ!) Σου αρέσε
– ναι.
– Αλλα μικρο ρε γαμώτο!! Δηλαδή δεν αξίζει να θυσιάσεις τα γαλλικά πάσα μόνο και μόνο, για να πας εκεί. Τα Πυρηναία είναι ωραία.
– Γαμάτα και το σημαντικότερο, εκεί ποτέ δεν βρέχει.
Υπομονή το παιχνίδι των ΔΕΚΑ ερωτήσεων δεν τελείωσε ακόμα!! Απομένουν και άλλες!
– Που σκέφτεσαι να πας την Άφρικα του χρόνου.
– Νορβηγία.
– Να πας είναι πανέμορφα και να κάνεις τους 18 πιο ειδυλλιακούς δρόμους.
– Σου άρεσε.
- Ναι είναι ίσως λίγο υπερεκτιμημένες ή ομορφιές που θα συναντήσεις, αλλά σίγουρα αξίζει. Εμένα προσωπικά πιο πολύ μου αρέσει Ελβετία γιατί είχε τα βουνά!! Ενώ στη Νορβηγία το οδηκό δίκτυο είναι ναι μεν με στροφές αλλά κατά τα άλλα, σε μία υψομετρική ευθεία.(Απο εκει που πηγα εγω)
Πάω στην Ανθή.
– Καλά χάζεψες τι λέτε τόση ώρα μέσα στη βροχή.
– Μα για την Νορβηγία.
Σιγά, ένας έλληνας και ένας ισπανός συζητάνε κάπου στην Ελβετία, για τη Νορβηγία.
Ξεκινάμε και να ρίχνει καρέκλες. Εντάξει τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να είχαμε ξαναφάει, σε από κοινού μας ταξίδι. Έβρεχε τόσο που και στην δουλειά να ήμουν πιθανόν να μας έλεγαν, αφήστε το μην βγαίνετε έξω περιμένετε να κόψει και μετά… Αλλα εμείς εφόσον δεν δουλεύαμε και ήμασταν διακοπές, συνεχίσαμε ακάθεκτη. Καλά για την ταχύτητα μου δεν το συζητώ, πήγαινα πιο σιγά στην κατηφόρα, από ότι τα ποδήλατα στην ανηφόρα!!! Από πίσω μου φυσικά δημιουργούσα κυκλοφοριακό κομφούζιο και η Ανθη να φωνάζει.
– Είσαι ο Στάου (Μποτιλιάρισμα) man!
Αλλά ούτε ένας δεν μας κόρναρέ και περίμεναν υπομονετικά, το πότε θα κάνω στην άκρη για να τους αφήσω να με περάσουν.
Άσε που είχα και πρόβλημα μιας και το νερό έτσι όπως χτυπούσες στη γρατσουνισμένη ζελατίνα του κράνους, δημιουργούσε αντανακλάσεις και θάμπωμά με αποτέλεσμα να μην βλέπω τίποτα. Ετσι με μισάνοιχτη ζελατίνα μούσκεμα το πρόσωπο μου από την βροχή και με το μισό μάτι μόνο ανοιχτό, πήγαινα! Ευτυχώς που και που, περνούσαμε μέσα από τούνελ και στιγμιαία ανακουφιζόμασταν μέχρι να μαστιγωθούμε ξανά.
Καμιά ογδονταριά χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο κάνουμε στάση σε μία καφετέρια - εστιατόριο να πιούμε καφέ και πως κοιτάμε, η σούπα κοστίζει 20 €… Mια χαρά, φέρε και για το δρόμο.
Ο καφές έκαμνε 4 €.
Αλλά στον σέρβιραν.
Με μισό μπισκοτάκι
Ε μην τα θες και όλα!
Και άλλη στάση στο δρόμο.
Γενικά να πω από όσο μπορέσαμε να δούμε λόγω καιρού, ότι το τοπίο δεν είχε να μας επιδείξει και πολλά μιας που πιο πολύ έμοιαζε, με βιομηχανική και όχι τόσο τουριστική περιοχή.
Φτάσαμε σε ένα ακόμα βενζινάδικο που είχε στις εγκαταστάσεις του και σουπερμάρκετ και κάναμε, τα ψώνια για το βράδυ.
Πάει η Ανθη τουαλέτα, ήταν κλειδωμένη. Μπαίνει μέσα να ζητήσει το κλειδί από τη ρεσεψιόν και βγαίνει έξω με ένα κλειδί ρόπαλο μήκους, τριαντα εκατοστον!! Και αν θες πες τους μετά, ότι το έχασες.
Μέχρι που φτάσαμε επιτελους στην πόλη που θα μέναμε το βράδυ και να παρακαλάμε να βρούμε σχετικά εύκολα το ξενοδοχείο, μην έχουμε τα προχθεσινά. Προχωράμε σε μία βιομηχανική κωμόπολη να την πω και ξαφνικά, βλέπουμε μπροστά μας ένα χάι - τέκ πενταστερο ξενοδοχείο (Για τα δικά μας δεδομένα πάντα) Που φυσικά, να είναι το δικό μας.
– Α ρε Ανθη, πάλι στη χλίδα σε έχω!
– Πλακά με κάνεις!
Τρελάθηκε!
Πάμε να μπούμε από την είσοδο, κλειδωμένη. Κάνουμε τον γύρο βρίσκουμε μια άλλη πιο μικρή είσοδο, τίποτα. Βαράμε ένα κουδούνι, κάνεις! Την γκαντεμιά μας μέσα… Πάλι πόρτα φάγαμε!! Ήταν κλειστό!!! Και πως θα επικοινωνήσουμε που άλλες μονάδες στο κινητό δεν είχαμε… Τώρα! Εγώ να βρίζω και να μουρμουράω, μα τόσο υπευθυνότητα πια!
Εκεί που κατέβασα καντήλια βλέπω την Ανθη να φεύγει… Επ που πάει αύτη!
– Ανθή Ανθή.
Να με γράφει!
– Ανθή που πας.
Τίποτα να με αγνοεί παντελώς… Ρε θα τα χάσουμε τελείως! Τελοσπάντων την ακόλουθο, να δω που στο καλο πάει η γυναίκα μου. Ματιασμένη είναι!!
Φτάνει παραδίπλα σε ένα μίνι μάρκετ την εξηγεί την κατάσταση μας στα γερμανικά, ή μαγαζάτορας παίρνει τηλέφωνο στο ξενοδοχείο μετέπειτα, μιλάει με την άνθη και το πρόβλημα μας λύθηκε. Ευτυχώς καθάρισε το γυναικείο μυαλό γιατί αν ήταν από εμένα… Ολο το βράδυ θα έβριζα και το πρωί, θα πλήρωνα τα 85 €!
Πάμε στην πίσω είσοδο πληκτρολογεί σε ένα χρηματοκιβώτιο το κωδικό που την είχε δώσει η ιδιοκτητης και παίρνει έναν φάκελο που περιέχει όλα τα στοιχεία της κράτησης μας.
Πάμε στο δωμάτιο και κοκαλώνουμε
Μπαίνω στο μπάνιο και με πιάνει νευρικό γέλιο.
Μα καλά που ήρθαμε στο Χίλτον της Ελβετίας.
Όλη η μέρα μας μπορεί να κύλησε δύσκολα και να μην είδαμε σχεδόν τίποτα, στον ερχομό μας μέχρι εδώ λόγω των σφοδρών καιρικών συνθηκών, αλλά κάποιά ταξιδιωτική θεότητα τελικά μας αντάμειψε κλείνοντας αυτό το ξενοδοχείο.
Σκεπάσαμε το φέιζερ με όλα μας τα αδιάβροχα, μην αρρωστήσει. Ηπιαμε καφέ στη μεγάλη τραπεζαρία.
Φάγαμε υγιεινά.
Και αφού ανεβήκαμε στο δωμάτιο χαζεύοντάς τηλεόραση είδαμε, ότι σε άλλες περιοχές της Ελβετίας από τη σημερινή νεροποντή είχε εκτεταμένες καταστροφές όπως… Πλημμυρισμένοι δρόμοι παρασυρμένα αυτοκίνητα, ξεριζώματα δέντρων διακοπές ρεύματος… Ολα τα καλά!! Εξω η βροχή είναι είχε δυναμώσει κι άλλο κι εμείς να σκεφτόμαστε αν και αύριο είναι έτσι, τι στο καλό θα κάνουμε!! Στην χειρότερη περίπτωση είπαμε να κλείσουμε και δεύτερη διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο και να κάνουμε, ένα τουρ στο Σεντ Μόριτς που ήταν στα 70 km απόσταση.
Καλά κάτσε να ξημερώσει και θα δούμε…
Τελευταία τροποποίηση από NIKANTHI; 02/07/2018 στις 18:42.
Ημερα 11 Τεταρτη 09 - 08 - 2018
Ξυπνάμε το πρωί χωρίς να βρέχει και με υπόνοιες, ηλίου. Μπαίνουμε στο ίντερνετ και βλέπουμε ότι ο καιρός προς Ιταλία είναι ναι μεν σκατά, αλλά θα έχει και κάποια διαστήματα ηλιοφάνειας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τώρα που να πάμε, καλά κάτσε να πιούμε καφέ και θα το σκεφτούμε.
Κατεβαίνουμε κάτω 6.45 ενώ το πρωινό σερβιριζόταν στις εφτά. Στο εστιατόριο ήταν ένας ευγενέστατος κύριος και μας λέει.
– Αν θέλετε μπορώ να σας κάνω καφέ παρότι δεν ανοίξαμε.
– Και το ρωτάς.
Φυσικά είχε και ένα τεράστιο μπουφέ με τα πάντα όλα και εμείς μετά το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, ξεκινήσαμε τις επιδρομές. Ανα τακτικα χρονικά διαστήματα ερχόταν το παλικάρι και μας έλεγε.
– Είστε ευχαριστημένοι έχουμε και εξαίσια κούρασαν, μην τα αμελήσετε.
– ??
– Κάτι άλλο να σας φέρω, λίγο τσάι μήπως.
– ??
– Όχι μην πίνεις άλλο από τον καφέ σου έχει κρυώσει, θα σου φέρω φρέσκο.
– ??
Μα ποιοι είμαστε τελοσπάντων!
Μετά από τέσσερις καφέδες αποφασίσαμε να πάμε τελικά Ιταλία και βρήκαμε, ένα σχετικά καλό ξενοδοχείο κάπου σε ένα χιονοδρομικό θέρετρο, που βόλευε…
Όσο έτρωγε η Ανθή λέω να πάω να βάλω βενζίνη που ήταν 300 μετρα πιο κάτω, για να φύγουμε με τη μία. Ξεπαρκάρω το φέιζερ περνάω μπροστά από κάποιους εργάτες που καναν έργα οδοποιΐας μπροστά στο ξενοδοχείο, ξεκινάω και πετάγεται το παλικάρι.
– Τη γυναίκα σου εδώ θα την αφήσεις.
Φουλάρω το μηχανάκι γυρνάω πίσω και μου έχετε αναλαμπή, να λαδώσω γρήγορα γρήγορα την αλυσίδα τώρα εν ωρα λειτουργίας του κινητήρα ώστε, να μην χρειαστεί να το ξανα αναψω αλλά και να βιαστω, μην και τυχόν ανάψει αχρείαστα το βεντιλατέρ και το ζορίσω… βλακείες!!!
Σταματάω με ορμή πηδάω από το μηχανάκι σαν νιντζα, σε μια κάπως κατηφορική κλίση του δρόμου και με το που προσγειώνομαι, συνειδητοποιώ ότι ξέχασα να ανοίξω τον πλαγιοτατή και φυσικά… Σωριάστηκα! Πόσο μαλάκας είμαι! Το φειζερ να είναι κάτω πλακώνοντας μου το πόδι και να είμαι ακινητοποιημένος. Αστραπιαία έρχονται οι εργάτες να σηκώσουν το μηχανάκι και εμένα, τρέχει και η Ανθή.
– Καλά τι έπαθες.
– Ξέχασα να ανοίξω τον πλαγιοστατη.
– Είσαι καλά.
– Ναι…
Κοιτάω το μηχανάκι είχε σβήσει, πάω να το βάλω μπρος και να ανάβουν όλα τα λαμπάκια από το καντράν. ΩΧ! Πατάω μίζα τίποτα! Κλείνω και ξανανοίγω το τον διακόπτη ξαναπατάω μίζα, με δυσκολία πήρε… Ουφ ευτυχώς! Το κοιτάω δεν έπαθε τίποτα.
– Νίκο καλά είσαι.
– Ε.. λίγο το πόδι μου πονάει αλλά σιγά.
Έτσι είναι όποιος βιάζεσαι σκοντάφτει…
Βρε καλά δεν λες που δεν έπαθε τίποτα το φέιζερ στην Ελβετία... Μιλάμε θα μας ξύριζαν! Σε συζήτηση που κάναμε με τον ηλεκτρολόγο όταν γυρίσαμε μου είπε, ότι ένας γνωστός του για να αντλήσει τη βενζίνη από το ρεζερβουάρ (Σίγουρα μαλακία θα έκανε!) πλήρωσε 850 €. Αλλος για να βάλεις μπαταρία στο ρόλοι του ζήτησαν 70… Φυσικά βέβαια και δεν έβαλε, αλλά λέμε τώρα!! θα τους αφήναμε το φέιζερ και θα γυρνούσαμε με τα πόδια.
Πληρώνει η Ανθή το ξενοδοχείο
- 85 έδωσες
- Οχι 95…
- Γιατί, αφού 85 ήταν η κράτηση…
- Μας χρέωσαν και δέκα ευρώ τους καφέδες, γιατί δεν σερβιριζόταν ακόμα το πρωινό
- Για δεκαπέντε λεπτά…
- Ναι!!
Ωχ ωραίο ήταν και αυτό…
Αφού ψιλό ηρέμησα από το σοκ της βουτάς, κούτσα κούτσα φόρτωσα τα τελευταία πράγματα στο μηχανάκι και ξεκινήσαμε, με τον καιρό ευτυχώς να ανοίγει.
Ξεκινάμε για το Ofenpass μπαίνουμε σε μία κυκλική διάβαση και στρίβουμε αριστερά τότε, σταματάμε μπροστά σε ένα σταθμό διοδίων.
Τι είναι παλι αυτό… Ρωτάει άνθη.
– Από εδώ παίρνετε τρένο όπου φορτώνεται το μηχανάκι και σας περνάει από την άλλη πλευρά του βουνού.
– Και πόσο κάνει.
– 19 €.
Ναι ρε το ήξερα… Οταν θέλαμε να φύγουμε από το Lauterbrunnen για να γυρνούσαμε στο ξενοδοχείο θεωρητικά, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε ευθεία και όχι να κάναμε ολο το δρόμο πίσω. Αλλά κοιτώντας πιο προσεκτικά το χάρτη είδαμε, ότι δεν είχε δρόμο παρά μόνο μία ευθεία γραμη και υποθέσαμε, οτι είναι τρένο. Και κάπου είναι λογικό γιατί το χειμώνα όταν κάποια περάσματα στα βουνά θα είναι αποκλεισμένα, ο κόσμος πως θα μπορεί να μετακινηθεί από το ένα μέρος στο άλλο αφού σε πολλά σημεία της Ελβετίας, δεν υπάρχουν κεντρικές αρτηρίες… Παρά μόνο με το τρένο.
Το σκέφτομαι… Γούσταρα να μετακινηθούμε και με αυτόν τον τρόπο όταν όμως, πετάχτηκε η κοπέλα και μας είπε.
– Καλύτερα να μην κόψετε εισιτήριο γιατί έτσι, δεν θα ανεβείτε τα πάσα.
Με μετέπεισε.
Ξαναγυρνάμε πίσω στον κυκλικό κόμβο παίρνουμε, άλλη έξοδο και μετά από λίγα χιλιόμετρα άρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το fluela pass.
Να και ένα πάσο έκπληξη που ούτε καν ήξερα ότι υπάρχει. Με το τοπίο να είναι άγονο και τα βουνά να είναι καλυμμένα με ένα στρώμα από καταπράσινο χορτάρι, φτάνουμε στην κορυφή όπου είχε και μια αλπική λίμνη. Με την ανθη να με λει ότι από στιγμη σε στιγμη περιμενε να εμφανιστη ο Ragnar (Από την τηλεοπτική σειρά Βίκινγκς) Πίσω από καμιά βουνοπλαγιά…
Σταματώντας να βγάλουμε κλασικά φωτογραφία την πινακίδα, ακριβώς από πίσω μας σταματάει ένα ζευγάρι μεσήλικων μοτοσικλετιστών και πιάσαμε συζήτηση.
– Από που είστε ρε παιδιά.
– Από Βέλγιο, εσείς
– Ελλάδα
– Σώπα ρε στην Ελλάδα ήμασταν διακοπές
– Σας άρεσε
– Μόνο!
– Που πήγατε στα νησιά
– Οχι αν θα θέλουμε πολύ να πάμε αλλά φέτος, περιηγηθήκαμε στην Στερεά Ελλάδα
Φυσικά εγώ καιγόμουνα να κάνω την κρίσιμη ερώτηση… Μέχρι που την πέταξα
– Τι σας αρέσει πιο πολύ, Ελβετία η Ελλάδα
– Η Νορβηγία!!!! Πανέμορφη!!!
Με κούφανε αλλά εγώ επέμενα
– Τι σας αρέσει ομως πιο πολύ, Ελβετία η Ελλάδα
– Κάθε χώρα έχει τη δικιά της ομορφιά… Και οι δύο!!
Κοίταξε να δεις που έπεσα και σε πολιτικούς μηχανόβιους, αλλά δεν παύει φυσικά να έχουν και δίκιο
Κατεβήκαμε απο το μονοπατι...
Κάτω στη λίμνη να χαζέψουμε το τοπίο...
Όσο ήμασταν στις όχθες της, είδαμε να καταφτάνουν πολλά τουριστικά λεωφορεία που μετέφεραν υπερήλικες ταξιδιώτες με την χαρά τους να είναι απερίγραπτη, εφάμιλλη με τη δικιά μας. Αυτό που κατάλαβα είναι, ότι τα απωθημένα που έχει ο κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή στη ζωή του με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τα πραγματοποιήσει, το θέμα τελικά δεν είναι το αν αλλά το πότε.
Ξεκινήσαμε...
Κατεβήκαμε το βουνό πιάσαμε πιο κεντρικές αρτηρίες και με το που βρήκαμε μία στάση λεωφορείου
Κάναμε στάση για καφέ.
Μέχρι που ο δρόμος ξανά στένεψε και πάλι για να ανέβουμε το Ofenpass δίχως να το αποθανατίσουμε και μετέπειτα, το Umbrail pass χωρίς να κατέβουμε απ'το μηχανάκι παρά μόνο
Για μία στιγμιαία φωτογραφία.
Και μετά από λίγα λεπτά περάσαμε τα σύνορα με την Ιταλία και προσγειωθήκαμε, στο Stelvio… Τρέλα! Φτάσαμε σε μία διχάλα που ευθεία σε ανέβαζε στην κορυφή αλλά εμείς επιλέξαμε να πάρουμε τη δεξιά κατηφορική πορεία του δρόμου, για να μεταβούμε στο Μπόρμιο. Με τις αναμνήσεις να οργιάζουν μια σου που πριν δύο χρόνια, ήμασταν και τότε εκεί.
Περάσαμε τον καταρράκτη που είχαμε συμπληρώσει λάδια στο φειζερ.
Διασχίσαμε αμέτρητα τούνελ που σκέπαζαν το δρόμο...
Περάσαμε από μία καφετέρια που είχαμε κάνει στάση, για να ξεκουραστούμε λιγάκι.
Μέχρι που φτάσαμε στο χωριό. Βρήκαμε ένα παγκάκι να ξεκουραστούμε λιγάκι και ξεκινήσαμε για το Gavia.
Το τοπίο από όσο θυμάμαι καθώς ανηφορίζαμε το πάσο έμοιαζε λίγο με Ελλάδα... Με την αραιή θαμνώδη βλάστηση το άγονο, γκρίζο - κοκκινωπό τοπίο.
Τα αγελάδα που βόσκαν στις πλαγιές του βουνού με την άσφαλτο, να μου θυμίζει την πατρίδα ακόμα πιο πολύ.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση