Ειναι λιγο αστειο να μιλαμε για την υπαρξη του θεου.Αφου ειναι "πανταχου παρων και πανταχου απων" δηλαδη λαμπει δια της απουσιας του,Δηλαδη υπαρχει επειδη κανεις δεν τον εχει δει και απαξ και τον εβλεπε δεν θα υπηρχε διοτι δεν θα ηταν πια θεικος,και αλλα τετοια δυαδικα και αντιφατικα.Και οταν μιλαμε για δυαδικες, φενομενικα αντιφατικες ερμηνιες μιλαμε αναγκαστικα για αρχαια ελλαδα.Οι εβραιοι αυτα τα δυαδικα του τυπου "υπαρχει επειδη δεν υπαρχει και δεν υπαρχει επειδη υπαρχει" δεν τα ειχαν δει ουτε στα ονειρα τους.Η βιβλος ειναι ενα καλο βιβλιο κατα Νιτσε του οποιου ομως του λειπει η δομη ,ο σκελετος ,η αρμονια.Υπαρχουν και καλητερα βιβλια.
Παρτε για παραδειγμα τον Ηρακλειτο:
"Το παν ειναι διαιρετο και αδιαιρετο,γεννητο και αγεννητο,θνητο και αθανατο,λογος και χρονος,πατερας και υιος,θεος και δικαιο,ειναι σοφο να ομολογειτε οτι τα παντα ειναι ενα"
"Τον κοσμο αυτο,που ειναι ιδιος για ολα τα πλασματα,δεν τον επλασε ΚΑΝΕΝΑΣ θεος και κανενας ΑΝΘΡΩΠΟΣ... .
Εν ολιγης η πιο φιλοσοφικα ορθη αποψη κατα την γνωμη μου στο ζητημα της υπαρξης του θεου ειναι η εξης:"υπαρχει δεν υπαρχει,τον εχω χεσμενο, αφου η πιστη ή η απιστια σ'αυτον δεν εξασφαλιζει κανενα πλεονεκτιμα ή μειονεκτημα στην ζωη και μπορει κανεις να εχει εσωτερικη αρμονια,αλλα και πολεμο χωρις αυτον.
