2007/ 05/06 12.30 Σερβία- Βελιγράδι
Να και μία αφίσα για την χρήση του κράνους, που συνάντησα στον δρόμο.
Δεν είναι κακή. Compa Campania ακούει;
2007/ 05/06 12.30 Σερβία- Βελιγράδι
Να και μία αφίσα για την χρήση του κράνους, που συνάντησα στον δρόμο.
Δεν είναι κακή. Compa Campania ακούει;
2007/ 05/06 13.30 Σερβία- Βελιγράδι
Μάρκος!
Είσαι αρχηγός!
Ο άνθρωπός μου!
Ο καλύτερος οικοδεσπότης ever!
Χρυσοχόος στο επάγγελμα, με μία γυναίκα διαμάντι, την Natali και δύο γλυκύτατα παιδάκια την Jelena και τον Jiovan 13 και 8 χρόνων αντίστοιχα και βέβαια με την πιο καταπληκτική γειτόνισσα Ana!!!
Δεινός μοτοσικλετιστής, απλά άτυχος που ζει στο Βελιγράδι.
Όχι που μου κουνιούνται κάτι Γερμανοί και κάτι Αυστριακοί ότι έχουν ψηλά την ιδέα του μοτοσικλετισμού.
2007/ 05/06 13.50 Σερβία- Βελιγράδι
Μπροστά ο Μάρκος με το σκούτερ του, να μας βγάλει χωρίς μπερδέματα από την πόλη, αλλά και να μας υποδείξει το “καλό” βενζινάδικο.
Ε75 πάλι ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε.
Ο ίδιος με αυτόν που ήρθαμε.
Απλά προς τα κάτω αυτή την φορά.
Κατηφόρα μιας και πάμε νότια, (;-) αλλά και με ήλιο κατάλληλο για μπανάκι.
Με δεδομένες τις περιορισμένες δυνατότητές μου στην φωτογραφική παραγωγή και στην πιστή ανατύπωση των όσων είδαν τα ματάκια μου, θα κλέψω κάποιες φωτογραφίες από το δίκτυο, με στόχο την πληρέστερη παρουσίαση της πόλης.
Ακόμα, θα ήθελα να σημειώσω εδώ κάποιες πληροφορίες πρακτικού αλλά και τεχνικού ενδιαφέροντος όσον αναφορά το θέμα φωτογραφίες.
Η κακοκαιρία της πρώτης μέρας, αλλά και το γεγονός ότι ο Νικόλας δεν είναι φαν της οπτικοποίησης των εμπειριών μας, το φωτογραφικό υλικό είναι συγκεκριμένο.
Πολλές από τις φωτογραφίες που έχω ανεβάσει έχουν γίνει captured από την βιντεοκάμερα.
Οι πιο έμπειροι μπορούν να καταλάβουν.
Ο ευρυγώνιος που φοράει δεν αφήνει να περάσει αρκετό φως, οπότε σε συνδυασμό με τις χαμηλής ανάλυσης φωτογραφίες, κάποιες από αυτές μπορεί να μην είναι αρκετά ευχάριστες στο μάτι.
Α... Κάτι ακόμα. Σχεδόν όλες οι φωτογραφίες έχουν επεξεργαστεί στο Photoshop. Κάποιες είναι υπερβολικά πειραγμένες ή και καμένες. Είναι επιλογή του συγγραφέα, εμένα δηλαδή - την ψώνισα ε;, με στόχο να αποτυπώσουν καλύτερα την ψυχολογική κατάσταση - φόρτιση που υπήρχε την εκάστοτε χρονική στιγμή.
Ας δούμε λοιπόν κάποια από τα αξιοθέατά τους έτσι όπως θα τα βρούμε και στο διαδίκτυο, με στόχο να υπάρχει μία πληρέστερη περιγραφή αυτής της καταπληκτικής πόλης.
Σερβία- Βελιγράδι
Η βουλή τους. Εντάξει πιο ωραία είναι η δικιά μας.
Σερβία- Βελιγράδι
Κτήριο στο κέντρο της παλιάς πόλης. Κάτι σαν τον δικό μας, τον Πύργο των Αθηνών. Το αποκαλούν Beogradanka και έχει ύψος 101m.
Σερβία- Βελιγράδι
Belgrade Arena. Κλειστό γήπεδο χωρητικότητας 20.00 ατόμων. Όλα τα σπουδαία αθλητικά γεγονότα αλλά και συναυλίες εδώ πραγματοποιούνται.
Ίσως εδώ πραγματοποιηθεί η fiesta-πανηγύρι του διαγωνισμού της Eurovision 2008.
Σερβία- Βελιγράδι
Να και η "νέα" σιδηροδρομική γέφυρα, φωτισμένη.
Σερβία- Βελιγράδι
Ο Άγιος Σάββας.
Είχα ένα high siding και είπα να πάρω καμιά φωτογραφία…
Σερβία- Βελιγράδι
Το παλιό παλάτι το αποκαλούν.
Σερβία- Βελιγράδι
Τα κτήρια της Εθνικής Τράπεζας της Σερβίας
Σερβία- Βελιγράδι
Νυχτερινή άποψη του Kalemegdan, ίσως του πιο αναγνωρίσιμου και σημαντικού μνημείου του Βελιγραδίου.
Σερβία- Βελιγράδι
Άλλη μία και έτσι θέλω να θυμάμαι το Βελιγράδι. Σνιφ...
Ήρθε η ώρα που έπρεπε να αποχαιρετήσουμε την πόλη του Βελιγραδίου.
Οι αναμνήσεις αρκετές έως υπερβολικά πολλές για μιάμιση μέρα παραμονή.
Στόχος μας ήταν να κατευθυνθούμε νοτιοανατολικά, στο χωριό Vrgudinac.
Ουσιαστικά μιλάμε για ένα σύμπλεγμα σπιτιών, πάνω στον δρόμο που συνδέει την Βουλγαρία με την κεντρική Σερβία. Η κοντινότερη πόλη είναι η Bela Palanca και βρίσκεται στον δρόμο NIS – Pirot.
Με γεμάτο ντεπόζιτο, απίστευτη λιακάδα και γνωστό δρόμο μπροστά μας, υπολογίζαμε ότι δεν θα χρειαστούμε περισσότερο από δύο ώρες να διανύσουμε την απόσταση των περίπου 240km.
Θα θέλαμε όμως.
Το άγχος της πρωινής ετοιμασίας, η πεσμένη ψυχολογία, τα ποτά και το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας αλλά και ο ήλιος που δεν αστειευόταν από πάνω μας, βοήθησαν στο να επέλθει κούραση πολύ γρήγορα στα κορμιά μας.
Απαραίτητη στάση λοιπόν για χυμό, υγρά, chocolate bars αλλά και χαλάρωμα.
Συνεχίσαμε την πορεία μας και σκεφτόμουν πως γίνεται μία αντίστοιχη διαδρομή με Πάτρα – Αθήνα που την κάνεις σε λιγότερο από δύο ώρες και χωρίς καθόλου κούραση, εδώ να σου φαίνεται Γολγοθάς.
Κάπου εκεί και ενώ είχαμε βρει τον ρυθμό μας, ένα πουλί, απροσδιόριστου είδους, αποφάσισε να προσγειωθεί ακριβώς δίπλα από την μπροστινή ρόδα του Vstrom.
Με ταχύτητα περί τα 140km/h δεν έκανα απολύτως τίποτα για να το αποφύγω. Οι πόνοι στο καλάμι του αριστερού μου ποδιού με ανάγκασαν να σταματήσω πάλι στο πρώτο παρκινγκ που βρήκαμε.
Δεν κατάφερα να δω από το καθρέπτη τι απέγινε το κακόμοιρο το πτηνό.
Η μελανιά από το πόδι μου έφυγε μετά από τουλάχιστον πέντε μέρες, ενώ τα σωματικά υγρά, του προφανώς συγχωρεμένου, αφαιρέθηκαν από την μπότα μου, μόλις μία εβδομάδα μετά, την Κυριακή το πρωί που είχα ραντεβού με τους πατρινούς για την ετήσια εκδρομή του moto.gr. Ξέρετε αυτοί τα προσέχουν αυτά και είπα να τις καθαρίσω….
Αναρωτιέμαι αν δεν φόραγα τις μπότες, τι μπορεί να είχα πάθει;
Το άτιμο.
Δεν φτάνει που το σκότωσα, δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να με πονέσει τόσο πολύ!
Μας χάλασε και το κάρμα...
Με τα πολλά και αφού σκάσαμε τα 13 μας Ευρώ για τα διόδια, φτάσαμε στην πόλη Nis.
Η Nis είναι η Τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας με πληθυσμό περί τα 300.000 άτομα.
Δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκτός από τα burek της περιοχής που είναι μακράν καλύτερα από αυτά του αστικού κέντρου του Βελιγραδίου.
Να σημειωθεί ότι η Nis είναι αδελφή πόλη με τον Δήμο Αμαρουσίου, Γλυφάδας, Αλίμου, Κασσάνδρας και Σπάρτης. Υπάρχουν και οι σχετικές ταμπέλες στις εισόδους και εξόδους της πόλης.
2007/ 05/06 17.00 Σερβία – Nis
Απέναντι από τον σταθμό των Λεωφορείων της NIS.
Στάση για ανεφοδιασμό.
Δικό μας.
Φούρνος από τους λίγους που έχω συναντήσει στην ζωή μου.
Απίστευτα χαμηλό κόστος και τρομερά ποιοτικά προϊόντα.
2007/ 05/06 17.00 Σερβία – Nis
Ενδεικτική τιμή.
Το μέγεθος του συγκεκριμένου κρουασάν είναι λίγο μεγαλύτερο από τα συσκευασμένα που αγοράζουμε στα περίπτερα. Χειροποίητα με πραγματική σοκολάτα πραλίνα.
Το κόστος μόλις 25 δηνάρια, ήτοι περί τα 30 λεπτά του Ευρώ!
Δεν σταματήσαμε να τρώμε εκεί μέσα! Γελάγανε μαζί μας.
Εγώ με την κάμερα να τραβάω τις βιτρίνες τους και αυτοί από μέσα να γελάνε…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση