Αρχικά η διαδυκτική επικοινωνία μοτοσυκλετιστών μάλλον δεν είναι έκφραση τέχνης όπως κάτι που παρουσιάζεται σε γκαλερί...Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια είναι απλά έκφραση απόψεων μεταξύ ετερόκλητων ανθρώπων με κοινή συνισταμένη - και όχι πάντα - την μοτοσυκλέτα...Τέχνη σε τέτοια διαδυκτιακά μαγαζιά είδαμε κατά καιρούς από κάποια λίγα άτομα με διαμάντια κείμενα που δεν προσέβαλλαν κανέναν...Αντίθετα βοήθησαν μια στάλα όποιον άγγιξαν να γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος...
Όσο για τις ταμπέλες...Ο καθένας σέβεται αυτό που ορίζει ο ίδιος μέσα του ως ιερό...Και δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες...Όλοι γουστάρουμε να βλέπουμε βυζιά και κώλους...Καλός και Λεωνάϊντας, αλλά τον φαντάζεσαι σε γκαλλερί σε κάνα βίντεο γουώλ να τρίζει σούφρες σε γκομενάκια; Το ίδιο είναι με εδώ;
Δημόσια βήματα έκφρασης και τα δύο; Ναι...Σε ποιούς απευθύνεται το ένα και σε ποιούς το άλλο όμως;
Και στο φινάλε, όσο και αν συγχέεται από πολλούς με αρρωστημένες καταστάσεις ο εθνικός ύμνος εκφράζει κάτι πολύ ανώτερο απ' την σαπίλα που περιγράφει παραπάνω ο Μηνάς...Και είναι από και για τον απλό κοσμάκη...Πέθανε κοσμάκης για δαύτο...Δεν είναι τσιφτετέλι να τινάζει το μουνί του το γκομενάκι πάνω στο τραπέζι και πο κάτω να βαράει παλαμάκια ο σκυλάς νεοέλληνας...
τουλάχιστον με το δικό μου σκεπτικό απαιτείται σεβασμός...Σ' αυτό και σε λίγα ακόμα...
Ψευτοκουλτουριαρηδοαριστεροί...Έτσι το είπα...Γιατί οι γνήσιοι αριστεροί ξέρουν να σέβονται, όπως και όλοι οι γνήσιοι κάθε είδους, απόχρωσης και παράταξης...Αγωνίστηκαν και πέθαναν για όσα σέβονταν...Και δεν τα ξευτίλισαν, όσο και αν τους άρεσαν οι τσόντες.
Κώστας
(Ο Βρώμικος)