Ημέρα 16η
Berlin
0 χλμ
Σήμερα δε καβάλησα το Vstrom. Περπάτημα και μετρό ήταν τα όπλα μου. Ήμουν στη Alexanderplatz πριν τις 9 το πρωί, είχε μια περίεργη ερημιά που με αποπροσανατόλισε πλήρως. Δεν ήξερα πού ήμουν, δεν είχα χάρτη, δεν ήξερα τι ήθελα να δω.
Ανασυντάχτηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα: Πρωινό, άδειασμα memory stick κάμερας στο USB stick κλειδιών, προμήθεια χάρτη, SMS στον πιο κουλτουριάρη φίλο μου (Σταμάτη) ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση να μη ξέρει το Βερολίνο απ'τη καλή κι απ'την ανάποδη...
Όσο προχωρούσε η μέρα, τόσο ο ήλιος ζέσταινε τη γη και η διάθεσή μου έφτιαχνε. Αν εξαιρέσεις πως είχα ξεμείνει από καθαρές κάλτσες και γι'αυτό φορούσα μάλλινες (και είχε 25 βαθμούς θερμοκρασία έξω), όλα ήταν φίνα. Άρχισα να περιπλανώμαι στη πόλη, πρώτα χαοτικά, και όταν είδα ότι δεν θα έβλεπα προκοπή έτσι, το γύρισα στο σύστημα. Σημείωσα στο χάρτη αυτά που ήθελα να δω, ήρθε και η απάντηση του Σταμάτη που επιβεβαίωσε τα βασικά αξιοθέατα, και άρχισα πλέον να περπατώ με σκοπό και πλάνο. Οι σημειώσεις μου από αυτή τη μέρα είναι γεμάτες με “δε μιλάω, κινούμαι αργά, κάθομαι σε ήσυχες γωνιές και παρατηρώ”, “ο ήλιος ζεσταίνει το δέρμα μου, ο άνεμος χτυπάει πάνω μου [...] είμαι χαλαρός, το μυαλό ήρεμο”. Είμαι σε μια μεγάλη πόλη, έχω όλη τη μέρα μπροστά μου, προσπαθώ να αφήσω τις αισθήσεις να με διαπεράσουν σε κάθε μου βήμα. Δεν έχω σκέψεις ή επιδιώξεις, απλά δέχομαι ό,τι συμβαίνει γύρω μου με περιέργεια και μια πρωτόγνωρη χαρά.
Εδώ, μια σκιερή γωνιά δίπλα στο ποτάμι.
Το Reichstag (κτίριο κοινοβουλείου). Το είδα μόνο απ'έξω (όπως και τα εξαιρετικά μουσεία – Εβραϊκό/Περγάμου - του Βερολίνου) επειδή η ουρά για την είσοδο ήταν αποκαρδιωτική!
Ευτυχώς το παρτεράκι μπροστά απ'το Reichstag ήταν θεσπέσιο και πολύς κόσμος την είχε πέσει για να απολαύσει τον ήλιο. Δεν έχασα την ευκαιρία να ξαπλώσω λιγάκι.
Επιστρέφοντας πιο κεντρικά, έφαγα για μεσημεριανό μια παραδοσιακή Βερολινέζικη μερίδα... noodles έξω απ΄το κεντρικό σταθμό, και πλακώθηκα στις κολασμένα απολαυστικές σοκολάτες Ritter sport μέσα στο σταθμό.
Ανανεωμένος, βγήκα ξανά στον ήλιο και περπάτησα ως ένα τμήμα του τείχους που διατηρείται, μεταξύ του ποταμού και του νεκροταφείου ενός νοσοκομείου αναπήρων πολέμου (Invalidenfriedhof). Περίεργο, να βρίσκεσαι δίπλα σε αυτό το κομμάτι τόσο φρέσκιας ιστορίας μίσου και οδύνης, σε μια πόλη που γιορτάζει με κάθε τρόπο την απόρριψη του διαχωρισμού και του φόβου, ενώ την ίδια στιγμή, όχι τόσο μακριά από δω, η ιστορία επαναλαμβάνεται με το “τείχος ασφαλείας” στη Παλαιστίνη.
Με το πολύ περπάτημα (μη ξεχνάμε και το κατόρθωμα με τις μάλλινες κάλτσες) τα πόδια μου είχαν ανάψει. Στην επιστροφή απ΄το Invalidenfriedhof πέρασα έξω από κάτι που έμοιαζε με έκθεση γλυπτών με άμμο. Αποφάσισα να ρίξω μια ματιά και... όλα έγιναν καλύτερα! Είδα ξυπόλυτους τουρίστες να περιφέρονται στην άμμο ξυπόλυτοι. Μετά από περίπου 10'' ξεπέρασα τα οικογενειακά κόμπλεξ μου περί καθαριότητας κτλ, έβγαλα παπούτσια και κάλτσες και βύθισα (τι ηδονή!) τα δάχτυλα των ποδιών μου στην άμμο. Έτσι περιπλανήθηκα στο μικρό αλλά πολύ περιεκτικό χώρο της έκθεσης, που ήταν τελικά διαγωνισμός γλυπτικής: “Sandsation – I. USF World Double Championship”
Double championship? Αυτό μάλιστα... Σημαίνει βασικά πως δούλεψαν δύο καλλιτέχνες ανά έργο. Το παραπάνω έργο δείχνει το κόσμο των συναισθημάτων. Η φιγούρα ξεκινάει απ'τη κορυφή της πυραμίδας γελώντας ευτυχισμένα, μόνο για να καταλήξει σε μια οργισμένη γκριμάτσα στη βάση της.
Η παρακάτω φωτογραφία δείχνει το έργο ενός Κορεάτη (και κάποιου άλλου - βλακωδώς δε φωτογράφησα τα ενημερωτικά καρτελάκια!) με θέμα προφανώς αρχαιοελληνικό. Νομίζω ότι πήρε το πρώτο βραβείο, ο βαθμός της λεπτομέρειας στη δουλειά του ήταν εκπληκτικός.
Ανθρώπινη μοναξιά, και η ανάγκη για στοργή. Από έναν Αμερικανό και μια Καναδή (νομίζω).
Οικολογικό μήνυμα, με μια πολική αρκούδα να εκλιπαρεί σωτηρία, πάνω σε μια ευαίσθητη υδρόγειο...
Ο Αλχημιστής – fantasy θέμα με δράκους, κάστρα και όλα τα συναφή.
Άποψη της έκθεσης, με το κεντρικό σταθμό στο παρασκήνιο. Το ψηλότερο έργο ήταν, λέει, σχεδόν 20 μέτρα!
Φωτογραφίες από τη διαδικασία δημιουργίας των γλυπτών:
...και οι απαραίτητες συχνές ερωτήσεις, απαντημένες ενίοτε με χιούμορ:
Μετά από αυτό το ιδιαίτερα αναζωογονητικό διάλλειμα, ξαναπήρα τους δρόμους της πόλης. Αυτή τη φορά ρώτησα σε ένα γραφείο τουριστικών πληροφοριών για το πού θα μπορούσα να πλύνω μερικά ρούχα. Οι οδηγίες περιελάμβαναν βόλτα με λεωφορείο και ήμουν αρκετά σκεπτικός (πού να χάνεσαι τώρα με ΜΜΜ μέσα στο Βερολίνο...), αλλά αποδείχτηκαν ακριβέστατες:
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση