Να φιλοσοφισουμε??

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Εχετλαίος

1ον Χρέος μας, , δεν είναι η ανεύρεση ψίχουλων
Χρέος μας είναι η ανεύρεση αυτή καθ'εαυτη ως πράξη, η προσπάθεια δλδ
2ον Επίσης οι "γονείς" δεν μας άφησαν σε σκότος, αλλά ενα βήμα μακριά από την πόρτα, που ανοίγοντάς την, σε οδηγεί σε ηλιόλουστη αυλή
3ον Ο πίνακας δεν έχει χρώματα από "πριν" Τα χρώματα τα τοποθετούμε εμείς. Η διαπίστωση οτι μια σκέψη ή ενα πόρισμα μας οδηγεί σε αέναο κύκλο δεν είναι αποθαρρυντική ώστε να βάψουμε το πίνακα μελανό, αλλά μια κατάληξη στην στιγμιαία προσπάθεια μας. Οπότε έχοντας αφήσει πίσω την ατέρμονη σκέψη, ο δρόμος προς την πιθανή λύση απελευθερώνεται. Ενα γαλήνιο γαλάζιο με πινελιές του κόκκινου του "πάθους της εξερεύνησης" θα ήταν πιο ταιριαστό.:wacko:
4ον Φυσικό ειναι να μην θελουν οι άνθρωποι να "παραδεχτούμε αμαχητί την ατραπό" διότι ο άνθρωπος αποζητά την ολοκλήρωση, την τελείωση, την "θεωση" σαν φυσική πορεία, από ένστικτο θα έλεγα.

[Εχετλαίος]

Άρα, μη βεβιασμένα, θα καταλήξουμε στο ότι χρέος του μη-όντος πρέπει να είναι η πάντων όλων η προσπάθεια.
Λαμπρά. Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο σε τίποτε πλέον τούτου.
Με κανόνα αυτή τη διαπίστωση θα έπρεπε, ίσως, τώρα να εξετάσουμε το καθήκον του αφυπνισμένου μη-όντος σε σχέση με τους υπόλοιπους (ας μου επιτραπεί) σε λήθαργο συνοδοιπόρους του στη ζωή.
Κοινώς τι πρέπει να κάνει ο κάθε νεοφώτιστος βλαστός του πρώιμου Όντος αφότου βγεί από το κουκούλι που του απομυζεί τον ενεργειακό πλούτο.
Να τρέξει να ενημερώσει; Να φωνάξει "εύρηκα" κραδαίνοντας τη βακτηρία της φώτισης; Να πράξει κατά του Σωκράτη και ως άλλη αλογόμυγα να κεντά διαρκώς τα αισθητήρια των ωραίων κοιμισμένων συνανθρώπων;
Kαι τι πρέπει να προσμένουμε από μια τέτοια προσπάθεια;

[cOzAtS]

Αέναη αναζήτηση ή αλλιώς το νόημα της ζωής.

Το να βγείς στο δρόμο από μόνο του, το να ξεκινήσεις να αποζητάς τα νοήματα σε όλα αυτά που κάνεις εκτός δρόμου,
σε οδηγούν στο να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά το νόημα ΕΙΝΑΙ ο δρόμος.
Όλα αυτά για τα οποία ζήτας απαντήσεις, όλα αυτά τα οποία θεωρείς δεδομένα και “ορθά”, η κανονικότητα έξωθεν επιβαλλόμενη από κοινωνίες
με διαστρεβλωμένες απόψεις περί σωστού, λάθους, αρετής και λοιπών συναφών εννοιών,
όλα αυτά που αποτελούν το “εκτός δρόμου” όπως το ονομάζουν είναι απλά ένα πέπλο συγκάλυψης του δρόμου.
Πράγματα που ειναι “σωστά” και “κανονικά” πράγματα που απαντάνε στη δίψα σου για να βγείς στο δρόμο,
και σε αναγκάζουν να μένεις καθηλωμένος στην κανονικότητα μιας και βρίσκεις της απαντήσεις
έτοιμες και φορεμένες από πολλούς.
Γιατί όμως ακόμα σε τρώει ο δρόμος μέσα σου; Γιατί συνεχίζεις να ψάχνεις τη διέξοδο;
Είναι οι αρχές τις κανονικότητας λάθος ή μήπως η εφαρμογή τους;
Έχει άραγε αξία το να είσαι κανονικός ή μόνο δρόμος έχει αξία;
Και τελικά πότε τελειώνει ο δρόμος; Τελειώνει;
Η μήπως η ολοκλήρωση έρχετε μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι απλώς υπάρχει ο δρόμος;

[cOzAtS]

@Εχετλαίος:

Το μόνο που μπορείς να κάνεις σε σχέση με τους υπόλοιπους είναι απλά να γνωστοποιείς ότι υπάρχει και άλλος τρόπος/δρόμος,
χωρίς όμως να δείχνεις ποιος είναι αυτός.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δρόμο του, δεν υπάρχει κοινό σωστό, υπάρχει μόνο η αναζήτηση.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να θέτεις ερωτήματα.
Όπως έγραψε και ο Coehlio πρόσφατα: Ενδιαφέρουσα ζωή είναι μια ζωή με ερωτήσεις. Μια ζωή με απαντήσεις είναι βαρετή.

Όπου "ενδιαφέρουσα/βαρετή" βάλε ότι ορισμό θες εσύ για το νόημα που θες να δώσεις στη ζωή.

[Εχετλαίος]

Αρχικά δημιουργήθηκε από cOzAtS
[B...[/B]

Κατ' εμένα, το νόημα είναι ότι δεν υπάρχει καν νόημα!

[Εχετλαίος]

Αρχικά δημιουργήθηκε από cOzAtS
[BΤο μόνο που μπορείς να κάνεις σε σχέση με τους υπόλοιπους είναι απλά να γνωστοποιείς ότι υπάρχει και άλλος τρόπος/δρόμος, χωρίς όμως να δείχνεις ποιος είναι αυτός.[/B]

Πέρα από τον υποκειμενισμό που σίγουρα θα εμπεριέχει η δεικτικότητα του Χ ή Ψ τρόπου παίδευσης, σίγουρα θα υπάρχουν στοιχεία που πρέπει να θέσουμε σαν βάση προκειμένου να υπάρξει μια υποτυπώδης βάση πάνω στην οποία θα δομήσουμε ένα νέο "κόσμο".
Και αν εσύ είσαι έστω και ελάχιστα "εγερμένος" σε σχέση με τον δίπλα, δεν έχεις χρεός να του "περάσεις" ορό ζωής και πνεύματος προκειμένου να τον σκουντήξεις λιγάκι;

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Εχετλαίος
Κατ' εμένα, το νόημα είναι ότι δεν υπάρχει καν νόημα!

αν λες οτι δεν υπάρχει νόημα, τότε εχεις χάσει το νόημα του κυνηγιού του νοήματος.
Εαν το νόημα εχει νόημα τοτε υπάρχει θήραμα και κατ'αντανάκλαση κυνηγός.

[cOzAtS]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Εχετλαίος
Πέρα από τον υποκειμενισμό που σίγουρα θα εμπεριέχει η δεικτικότητα του Χ ή Ψ τρόπου παίδευσης, σίγουρα θα υπάρχουν στοιχεία που πρέπει να θέσουμε σαν βάση προκειμένου να υπάρξει μια υποτυπώδης βάση πάνω στην οποία θα δομήσουμε ένα νέο "κόσμο".
Και αν εσύ είσαι έστω και ελάχιστα "εγερμένος" σε σχέση με τον δίπλα, δεν έχεις χρεός να του "περάσεις" ορό ζωής και πνεύματος προκειμένου να τον σκουντήξεις λιγάκι;

Μόνο ως προς τον τρόπο "έγερσης" που αναμφισβήτητα θα περιέχει την υποκειμενική οπτική σου. Αλλά κατά τη γνώμη μου το να "περάσεις" ορό ζωής και πνεύματος, δε σε κάνει παρά ακόμα έναν "δάσκαλο", κάποιον που πλασάρει μια δική του αλήθεια, δηλαδή άλλο ένα πακέτο έτοιμων απαντήσεων.
Στο δικό μου σκεπτικό δεν έχουν σημασία οι απαντήσεις που θα δώσει ο κάθε ένας από εμάς, αλλά η διαδικασία της ερώτησης/αμφισβήτησης.
Όταν λέω πιο πάνω ότι ο καθένας έχει το δρόμο του εννοώ ότι ο καθένας μας πρέπει να είναι ελεύθερος να επιλέξει, να αναζητήσει, να αποτύχει.
Ο νέος "κόσμος" έτσι όπως τον θέτεις, κατά τη γνώμη μου δεν είναι ένας μαζικά "σωστός" κόσμος, στον οποίο επικρατεί μία αλήθεια, αλλά ένας κόσμος που η αλήθεια του καθενός συνυπάρχει με του άλλου. Μην ξεχνάμε ότι όλοι ζούμε στον προσωπικό μας μικρόκοσμο, και είναι η προσωπική αίσθηση που έχει ο καθένας για τον κόσμο γύρω του που δίνει μορφή στον κόσμο. Αλλιώς βιώνεις εσύ την πραγματικότητα σου και αλλιώς εγώ. Ιδανικά λοιπόν ο νέος "κόσμος" μας θα περιέχει μια τέλεια πραγματικότητα για τον καθένα από εμάς προσωπικά, και όχι μια κοινή τελειότητα (θεωρώ ότι δε μπορει να υπάρξει κάτι τέτοιο).

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Εχετλαίος
Πέρα από τον υποκειμενισμό που σίγουρα θα εμπεριέχει η δεικτικότητα του Χ ή Ψ τρόπου παίδευσης, σίγουρα θα υπάρχουν στοιχεία που πρέπει να θέσουμε σαν βάση προκειμένου να υπάρξει μια υποτυπώδης βάση πάνω στην οποία θα δομήσουμε ένα νέο "κόσμο".
Και αν εσύ είσαι έστω και ελάχιστα "εγερμένος" σε σχέση με τον δίπλα, δεν έχεις χρεός να του "περάσεις" ορό ζωής και πνεύματος προκειμένου να τον σκουντήξεις λιγάκι;

εδω τώρα ειναι τα δύσκολα!!
Η βάση πως προϋποθέτουμε οτι ειναι η σωστή?
Εφόσον η αξίες μας είναι "πεπερασμένες", η εξέλιξη δεν θα διαφοροποιηθεί και πολύ.
Το αποτέλεσμα θα εμπεριέχει εστω και σε λανθανουσα μορφή,τα σημερινά λάθη.
Άρα εάν το "ισιώνεις" θα φτάσεις σε προδιαγεγραμμένα αποτελέσματα.

Εαν το αφήσεις στην τύχη του όμως, δεν αποκλείεται το γεγονός της επανάληψης του υπάρχοντος και ταυτόχρονα δεν ξέρεις εαν οδηγείται προς την επιθυμητή ουτοπία, ή οδηγείται σε έναν "σωστό" αλλά μη καταγεγραμμένο τρόπο εξέλιξης, που πιθανόν να είναι "τελειότερος" του δικού σου "τέλειου"

[Panopticon7]

Παιδια εγω θα το παω ενα βημα ποιο βαθια το θεμα...

Λετε αν η πεινα επηρεαζει την ευχαριστηση μας.. Φυσικα και την επηρεαζει... Εγω παραδειγματος χαρην τωρα πειναω και δεν μπορω να χαρω τιποτα, οταν χτυπησω 3 γυρους ΜΕ κρεμμυδι θα στρωσω με την μια.

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από cOzAtS
Ιδανικά λοιπόν ο νέος "κόσμος" μας θα περιέχει μια τέλεια πραγματικότητα για τον καθένα από εμάς προσωπικά, και όχι μια κοινή τελειότητα (θεωρώ ότι δε μπορει να υπάρξει κάτι τέτοιο).

αυτό μου έφερε στο μυαλό δυο ανάγκες του "κοινού" της "εκκλησίας" των ανθρώπων
1ον να ΣΥΝ- υπάρξει
και
2ον να ΣΥΝ-χωρέσει

Αλλα, για να (συν) υπάρχουμε θα ΠΡΕΠΕΙ να (συν) χωρούμε, στον ου-τόπο της επιθυμίας μας.
Αλλιώς εαν δεν χωράμε στον ιδιο χώρο (σαν σκέψεις-αξίες-θέλω) δεν μπορούμε να υπαρξουμε μαζί.
το κτίσιμο του κόσμου μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει απο αυτές της βάσεις και μετά να χτίσουμε επάνω σε αυτές το υπόλοιπο οικοδόμημα.
Έτσι θα "χωρέσει" η προσωπική τελειότητα απο την οποία θα αποτελείτε η κοινή. Σαν μια κουρελού, που η πολυχρωμία της παράγει ενα ωραίο σύνολο και οχι μια βαρετή ομοιομορφία

[Panopticon7]

Ο "νεος κοσμος"...

Θα πεθανετε και θα αισθανεστε οτι αισθανεστε οταν κοιμαστε... Το τιποτα, το απολυτο ΜΗΔΕΝ.

Καταλαβετε το και κατανοηστε το :P

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Panopticon7
Ο "νεος κοσμος"...
Θα πεθανετε και θα αισθανεστε οτι αισθανεστε οταν κοιμαστε... Το τιποτα, το απολυτο ΜΗΔΕΝ.
Καταλαβετε το και κατανοηστε το :P

ρε παλικαρι, εμείς το παλεύουμε πριν τα κακαρώσουμε μπας και δουν οι επόμενοι κατι καλύτερο.
Τώρα το τι "ειδες" οταν πέθανες, εχει ενα ενδιαφέρον αλλα χωρίς παρεξήγηση ειναι κομματάκι αμφισβητήσιμο

[Εχετλαίος]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
αν λες οτι δεν υπάρχει νόημα, τότε εχεις χάσει το νόημα του κυνηγιού του νοήματος.

Nόημα με την έννοια του αυτοσκοπού κε συνομιλητά.
Κάνω και την εξής σκέψη...
Αν το "νόημα", ο "σκοπός" εν πάση περιπτώση είναι η προσέγγιση του Όντος, τελικά τι επιθυμούμε να περάσουμε ώστε να το φτάσουμε;
Το Όν (και διορθώστε μου το συλλογισμό, αν θέλετε) είναι εξ ορισμού Μακάριο. Δεν χρειάζεται τίποτε, δεν δίδει τίποτε, δεν κάνει τίποτε από όσα εμείς σαν υποδεέστερα (μη) όντα κάνουμε στην καθημερινή "ζωή". Μακάριο στην ύπαρξη και στην υπόσταση διάγει ελεύθερο από όλα.
Αν αυτή η θεωρητικά υπαρκτή για εμάς κατάσταση είναι ο προορισμός πρέπει να ενδεδυθούμε το μανδύα της...γύμνιας προκειμένου να την φτάσουμε! Γύμνια στην ανάγκη, γύμνια στη σκέψη, γύμνια στην ύπαρξη, γύμνια στο νόημα. Ή μήπως κινδυνεύουμε για ακόμα μια φορά να χαρακτηριστούμε πεσσιμιστικά κυνικοί και να ταχθούμε με ιδέες ήδη αναμασημένες πολλάκις;

[Εχετλαίος]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
αυτό μου έφερε στο μυαλό δυο ανάγκες του "κοινού" της "εκκλησίας" των ανθρώπων
1ον να ΣΥΝ- υπάρξει
και
2ον να ΣΥΝ-χωρέσει

Αλλα, για να (συν) υπάρχουμε θα ΠΡΕΠΕΙ να (συν) χωρούμε, στον ου-τόπο της επιθυμίας μας.
Αλλιώς εαν δεν χωράμε στον ιδιο χώρο (σαν σκέψεις-αξίες-θέλω) δεν μπορούμε να υπαρξουμε μαζί.
το κτίσιμο του κόσμου μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει απο αυτές της βάσεις και μετά να χτίσουμε επάνω σε αυτές το υπόλοιπο οικοδόμημα.
Έτσι θα "χωρέσει" η προσωπική τελειότητα απο την οποία θα αποτελείτε η κοινή. Σαν μια κουρελού μου η πολυχρωμία της παράγει ενα ωραίο σύνολο και οχι μια βαρετή ομοιομορφία

Άρα μάλλον, φίλε μου cOzAtS, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν δεν βρούμε κοινό τόπο θεώρησης του ΕΓΩ μας δεν υφίσταται καν προοπτική να δομήσουμε "ένα κόσμο που η αλήθεια του καθενός συνυπάρχει με του άλλου" όπως πολύ σωστά γράφεις.
Και όλα αυτά υπό το πρίσμα ότι οφείλουμε να αποδεχτούμε τον πλουραλισμό της ιδέας ή των ιδεών (αν θέλετε) που θα χρησιμοποιήσουμε σαν όχημα προς το "φως".