Πάτρα:«Είμαι ένας φτωχός και μόνος απολυμένος»
Η μαρτυρία ενός πρώην εργαζομένου στα έργα της Πατρών – Κορίνθου που συγκλονίζει
Τη μαρτυρία ενός από τους 70 πρόσφατα απολυμένους στην κατασκευαστική κοινοπραξία «Vinci», φιλοξενεί το blog του συνδικαλιστικού σωματείου των εργαζομένων στο έργο «Η Γαλαρία». Ο απολυμένος που υπογράφει ως «Πρώην φοβισμένος και νυν οργισμένος», περιγράφει πως βίωσε όλη την κατάσταση μέχρι την απόλυσή του, αλλά και τα συναισθήματά του, τώρα που βρίσκεται χωρίς δουλειά.
Ιδού τι αναφέρει:«Εργάστηκα σκληρά καιρό τώρα σε ένα έργο που ανέλαβαν να φτιάξουν ελληνικές και ξένες εταιρείες. Είπαν πως είναι το πιο σημαντικό έργο για την Δυτική Ελλάδα. Δούλεψα με το κεφάλι κάτω μέσα στις γαλαρίες χωρίς να βλέπω το φως του ήλιου για 10 ώρες τη μέρα. Αναγκάστηκα να κάνω χίλιες δυο δουλειές για να μην με διώξουν. Έμπαινα με το ζόρι στην γαλαρία πριν ακόμη καθαρίσει η ατμόσφαιρα για να μην με διώξουν. Ανέχθηκα τον χλευασμό και τις απειλές για να μην με διώξουν. Ανέχθηκα να τρώω το κολατσιό μου στο πόδι μέσα στην τρύπα για να μην με διώξουν. Φοβόμουν να απεργήσω για να μην με διώξουν.
Χθες έμαθα πως οι τράπεζες που θέλουν να μου πάρουν το σπίτι γιατί καθυστέρησα τις δόσεις του δανείου σταματούν παράνομα να βάζουν λεφτά στο έργο. Έμαθα ακόμη πως οι εταιρείες που φτιάχνουν το έργο βάζουν ψίχουλα και πληρώνονται από τα διόδια. Το κράτος με κάλεσε να πληρώνω διόδια και να μην είμαι τζαμπαζής γιατί αλλιώς θα σταματήσουν τα έργα. Άρχισα να πληρώνω γιατί φοβήθηκα μην σταματήσει το έργο και με διώξουν.
Τα Χριστούγεννα έδιωξαν 30 συναδέλφους μου. Δεν φώναξα γιατί δεν ήμουν μέσα σε αυτούς. Αναγκάστηκαν είπαν να τους διώξουν αλλά αν ξαναρχίσει το έργο θα τους προτιμήσουν. Βέβαια ποτέ ως τώρα δεν ξαναπήραν κάποιον πίσω στη δουλειά.
Μετά τις απολύσεις έκανα όλο και πιο πολλές δουλειές γιατί φοβόμουν να μην με διώξουν. Περισσότερη κούραση περισσότερο άγχος και λίγες κουβέντες. Μόνο φήμες για κλείσιμο του έργου και περισσότερες απολύσεις. Έκανα πως δεν άκουγα γιατί φοβόμουν πως θα με απολύσουν και άντε να ξαναβρείς δουλειά.
Σήμερα με απέλυσαν μαζί με άλλους 40 συναδέλφους. Θα μας απολύσουν όλους είπαν. Επιτέλους μου έφυγε ο φόβος.
Μα νιώθω οργή. Για το κράτος που δεν έκανε τίποτα για να μην απολυθώ. Οργή για τις τράπεζες που σταμάτησαν με το έτσι θέλω να βάζουν τα λεφτά και τώρα θα μου πάρουν το σπίτι. Για τις εταιρείες που φτιάχνουν το έργο τζάμπα και με πετούν στο δρόμο γιατί εκβιάζουν για περισσότερα.
Τώρα ήρθε η ώρα να προκαλέσω εγώ τον φόβο. Να σταματήσουν να απολύουν, να ξαναγυρίσουμε όλοι στις δουλειές μας και να τελειώσει ο δρόμος για να μην σκοτώνονται άνθρωποι οδηγώντας.
Δεν είμαι μόνος. Είμαστε πολλοί και θα νικήσουμε γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Τελικά ο φόβος δεν ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος.»
Απάντηση με παράθεση
