Τα σύνορα μεταξύ Μαυριτανίας και Σενεγάλης είναι γνωστό πως έχουν τους πιο διεφθαρμένους υπαλλήλους απ’ όλα τα σύνορα της Αφρικής. Οι ταξιδιώτες περνούν ένα Γολγοθά κι αναγκάζονται να ξοδέψουν αρκετά χρήματα σε φιλοδωρήματα. Γι’ αυτό το λόγο προτιμήσαμε να περάσουμε από τα σύνορα στη Diama, αντί γι’ αυτά στο Rosso, που έχουν τη χειρότερη φήμη. Δυστυχώς, διαπιστώσαμε ότι οι υπάλληλοι στη Diama έχουν μάθει πολλά κόλπα από τους συναδέλφους τους στο Rosso, οπότε η κατάσταση είναι κι εκεί τραγική.
Τόσο στη μαυριτανική, όσο και στη σενεγαλέζικη πλευρά, μας ζητούσαν 10 ευρώ ανά άτομο για κάθε σφραγίδα που έβαζαν, μια στο διαβατήριο και μια στα έγγραφα για το τελωνείο. Ξέραμε τι θα συναντήσουμε, οπότε είχαμε οπλιστεί με υπομονή πριν φτάσουμε στα σύνορα. Στη μαυριτανική πλευρά τα γλιτώσαμε τα φιλοδωρήματα. Στη σενεγαλέζικη, όμως, ο αδίστακτος αστυνομικός κρατούσε τα έγγραφά μας και δε μας τα ‘δινε πίσω αν δεν του δίναμε τα χρήματα που ήθελε!
Σκαλίζοντας έναν κορμό δέντρου για την κατασκευή πιρόγας.
Από το πρώτο μας βήμα στη Σενεγάλη ήταν φανερό πως μπήκαμε πια στην Υποσαχάρια Αφρική. Το ερημικό τοπίο έδωσε τη θέση του στη σαβάνα, οι ιθαγενείς με την αραβική επιρροή αντικαταστάθηκαν από τους μαύρους της Δυτικής Αφρικής, ενώ η κουλτούρα που συναντούμε είναι αρκετά διαφορετική.
Το σκουπιδιάρικο που περνά από σπίτι σε σπίτι θεωρείται πολυτέλεια για τα δεδομένα της Αφρικής…
Πρώτος μας σταθμός ήταν το Saint-Louis, όπου μας φιλοξένησε ο Γάλλος Σαμουήλ κι οι δυο Σενεγαλέζοι συγκάτοικοί του, ο Μπούμπα κι ο Μπάι. Τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη, γιατί τα παιδιά μας έκαναν να ξεχάσουμε τη δυσάρεστη εμπειρία των συνόρων και μας βούτηξαν κατευθείαν στα βαθιά της Σενεγάλης, για να διαπιστώσουμε πως οι περισσότεροι Σενεγαλέζοι που δε φορούν στολή είναι υπέροχοι άνθρωποι, χαμογελαστοί, με χιούμορ και πολύ ενέργεια!
Διαβάζοντας το Κοράνι έξω από το Μεγάλο Τζαμί του Saint-Louis.