GR2CZ - Father's report

[liberec]

Κάπου εκεί σπάω το φράγμα των 100.000 με αυτήν την μπέμπα. Το 2007 που την πήρα, με πήγε δικάβαλο στη ν Τσεχία, το 2008 στο μακρινό Ιράν, το 2009 στα βουνά και στους ερήμους του Μαρόκο, το 2010 στην Συρία και Ιορδανία με κάτι ενδιάμεσες Ιταλίες για τετραήμερα. Πιστά με υπηρετεί και την εκτιμώ. Με καλύπτει σε όλα πολύ καλά. Δεν κάνει σκληρό εκτός δρόμου, αλλά ούτε και εγώ είμαι τόσο χωμάτινος. Για το στιλ μου, το ταξιδιωτικό εντούρο με καλύπτει. Είναι αξιοπρεπής στην άσφαλτο, με άνεση και αρκετά γρήγορα σε πάει όπου πάνε όλοι οι ασφάλτινοι. Δεν είναι ο πύραυλος στην άσφαλτο, αλλά ούτε και εγώ είμαι στριτάς. Είμαι ταξιδιώτης για πολλά χιλιόμετρα και πολλή φόρτωση. Τα γκατζετάκια όλα που κουβαλάω, που θα τα έβαζα αλλιώς? Σε πια τούρινγ μηχανή χωράνε τόσες αποσκευές όσο στην μπέμπα μου? Είμαι μαζί της πολύ ευχαριστημένος και γουστάρω να κάνουμε μαζί ακόμα πολλά. Δεν σκέφτομαι καμία αντικαταστάτριά της. Την αγαπώ.

[liberec]

...

[liberec]

Με το σούρουπο φτάνουμε στην πόλη Hradec Kralove. Εκεί σπούδασα ιατρική, εκεί γνώρισα και την μαμά του Νίκου και νέοι φοιτητές παντρευτήκαμε. Μέναμε σχεδόν έναντι πανεπιστημίου. Είχα την υποχρέωση αλλά και την όρεξη να περάσω από μέσα από την πόλη, για τα δείξω στον Νίκο.

[liberec]

..,

[liberec]

Τον ανέβασα και στην πλατεία, να του δείξω κάποια. Όχι, στις μπιραρίες, όπου πίναμε μετά από κάθε εξεταστική δεν τον πήγα, ακόμα εκεί θα ήμασταν.

[liberec]

...

[liberec]

Το τελευταίο κομμάτι από το Hradec Kralove στο Liberec το πάμε νύχτα, αλλά ξέρω κάθε στροφή και κίνηση σχεδόν δεν υπάρχει. Ο Νίκος δεν με περιορίζει καθόλου πια. Όχι μόνο ακολουθεί, αλλά το κάνει με έναν τρόπο που μου αρέσει, προφανώς φταίει η πιστή αντιγραφή.
Λίγο πριν το χωριό, το δικό μας σταματάμε και πάλι. Τώρα σταματάμε για εμάς. Είμαστε μόνο 8 χιλιόμετρα μακριά, άρα γιατί να σταματήσουμε? Και όμως, θέλαμε να κλείσουμε το ταξίδι μέχρι την Τσεχία μόνοι μας. Κάνουμε δύο τσιγάρα. Αναπολούμε όλες τις εικόνες και καταστάσεις που ζήσαμε μόνο σε λίγα εικοσιτετράωρα. Δεν πιστεύουμε, ότι λείπουμε μόνο μερικές λίγες ημέρες, μας φαίνεται πολύ πιο πίσω η Ελλάδα. Πως είναι δυνατόν? Αφού αλλάξαμε τόσα κρεβάτια, τόσα ξενοδοχεία και ζήσαμε τόσο έντονα τα πάνω και τα κάτω. Και με τόσες ώρες καθημερινά στις σέλες, είμαστε σε mode ταξιδευτή. Χρόνο μετράμε τώρα όχι σε ώρες και λεπτά. Αυτά είναι περιττά. Η πιο λογική διαίρεση είναι πρωί, ήλιος, ήλιος στην πλάτη, ήλιος στα μάτια, νύχτα. Σούρουπο. Οι αποστάσεις εξίσου έχουν αλλάξει μονάδα μέτρησης. Δεν μιλάμε πια για χιλιόμετρα, αλλά για ντεπόζιτα και τσιγάρα. Τρία ντεπόζιτα είναι ακόμα αρκετά μπροστά μας, ενώ δύο τσιγάρα δρόμο είναι κοντά. Για κάποιες ημέρες η ζωή μας έγινε το ταξίδι. Ξυπνάγαμε και ξέραμε, ότι σίγουρα θα καβαλάμε τις αγαπημένες μηχανές για ώρες ολόκληρες, ότι θα χορτάσουμε οδήγηση [μερικές φορές και παραπάνω από για χόρταση]. Ο Νίκος έκανε τρομερό άλμα στην εξέλιξή του ως οδηγός. Μέσα σε μερικές μέρες ολοκληρώθηκε, έγινε πολύ καλός, καλύτερος από που φανταζόμουν στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις.

[liberec]

Τελειώνουμε τα τσιγάρα και καβαλάμε. Μας περιμένουν οι δικοί μου. Πάω στους δικούς μου, εννοώντας τους γονείς. Ο μπαμπάς δεν ζει πια μερικά χρόνια, αλλά εγώ εξακολουθώ να το λέω έτσι, πάω στους δικούς μου, όχι πάω στην μάνα μου. Και φυσικά όταν πάω στους δικούς μου, θα δω και τον αδερφό μου. Αρχικά σχεδιάζαμε, ότι μετά από τον χαιρετισμό θα βγούμε έξω για καμία μπίρα, αλλά δεν γίνεται. Η πόλη μου είναι σχετικά μικρή και μέχρι να κάνουμε μπάνιο και να τσιμπήσουμε, η ώρα θα περάσει τις δέκα και αυτό στην Ευρώπη δεν είναι να πάς έξω, αλλά να πάς μέσα. Και νυχτερινά μαγαζιά ή μπαρ δεν μου λένε τίποτε. Δεν πειράζει, θα καθίσουμε με την μάνα μου. Ξεκινά να μου εξηγεί, πώς "αγόρασε το οικόπεδο" τις προάλλες. Δεν κρατιόταν και γέλαγε με την βλακεία της και το γέλιο ήταν μεταδοτικό. Όταν άρχισε να εξηγεί ότι της "έφυγε το μπροστινό" με την ορολογία του μηχανόβιου γελάγαμε. Η μάνα της μάνας μου ήταν η πρώτη Τσέχα αλεξιπτωτίστρια, μπορεί να έχει πεθάνει πια, αλλά το πνεύμα της είναι πάντα παρόν. Στο τραπέζι καθόταν το πνεύμα της γιαγιάς, η μάνα μου, εγώ, ο αδελφός μου και ο γιός μου, όλοι με μηχανές. Το αργκό των δίτροχων λοιπόν επιβεβλημένο. Σε λίγο μάλιστα είπε ότι το μπροστινό "γονάτισε σε γκαρμπίλι" ,μία ντόπια έκφραση, πέσαμε όλοι κάτω κρατώντας τις κοιλιές μας από το γέλιο. Διακεκομμένα λέω στον Νίκο [δεν μπορούσα να κρατήσω το γέλιο] ότι λογικά και αποφάσισες να πάρεις μηχανή, πως αλλιώς? "Δεν φταις εσύ για τίποτε αγόρι μου, αφού βλέπεις ,ότι κανένας δεν φταίει, είναι κληρονομικό. Είναι πάνω από εμάς. " Πάλι ασυγκράτητο γέλιο, μέχρι και η μάνα μου πόναγε στην φρεσκοχειρουργημένη κλείδα.
Όλη βραδιά συνέχισε σε αυτό το ευχάριστο γέλιο, όλο πλακίτσες είμαστε.
Δεν έχω υγρό για φακούς, δεν αλλάξαμε ρουμάνικα λεφτά, δεν αλλάξαμε ουγγρικά αλλά δεν παραπονιέμαι...

[liberec]

ΗΜΕΡΑ ΕΒΔΟΜΗ - ΠΕΜΠΤΗ


Αυτή η ημέρα είναι χαλαρή και εορταστική συνάμα. Είναι φθινοπωρινή ισημερία και εγώ έχω γενέθλια, μάλιστα στρογγυλά. Χωρίς προγραμματισμό έτους, έτσι βγήκε το πρόγραμμα, ότι θα έχω τα 50 στο χωριό. Πρώτα βγάλαμε τις μηχανές από το γκαράζ και τις πλύναμε. Βγάλαμε τις τριπλέτες. Βάλαμε τζιν και πήγαμε στο κοντινό εξοχικό μας. Τρεις μηχανές τώρα, μπροστά ο αδελφός μου με το στριφτερό και ευέλικτο Pegaso Strada.

[liberec]

Μετά το εξοχικό ανεβαίνουμε στο Jested, σήμα κατατεθέν του Liberec. Είναι μία κατασκευή του'71, κατασκευή που ξεπέρασε την εποχή της. Φαντάζεστε πόσο διαστημικό πρέπει να ήταν το 1971? Είναι ψηλά στο βουνό πάνω από την πόλη. Εκτός ξενοδοχείου είναι και κεραίες και τέλος του τελεφερίκ. Μπορείς να πας όμως, φαντάζεστε με τι στροφές έτσι?

[liberec]

Μετά κατεβαίνουμε στο Liberec. Η πόλη της εφηβείας μου. Περνάμε μερικά must σημεία, πάντα πάω. Και ο Νίκος την ξέρει σχετικά καλά την πόλη. Έχει πάει πάρα πολλές φορές στην Τσεχία, από μικρός μέχρι και μεγάλος, φυσικά μιλάει τσέχικα ως δεύτερη μητρική. Προς τιμήν της σημερινής συζύγου, που ουδεμία σχέση με την Τσεχία έχει πρέπει να πω, ότι έμαθε και αυτή αρκετά καλά τσέχικα, απλά έτσι, να μπορεί να είναι ανεξάρτητη όταν πάμε. Βολτάροντας στην πόλη αγοράζω υγρό για φακούς. Good for eyes.

[liberec]

Μετά την επιστροφή στο χωριό πάμε στο νεκροταφείο. Εγώ με τον αδελφό μου και οι δύο γιοι μας. Τέσσερεις άνδρες σιγοκλαίνε. Περίεργο? Για κάποιους ναι. Για εμάς όχι.
Η μάνα μου κάνει λογαριασμό και μου παραδίδει τα προς την μεταφορά. Αφήνω στην άκρη μερικά χρήματα, λέω στον αδελφό μου να πάρει τα Infinity, είναι αξιόπιστο μοτομποτάκι, δοκιμασμένο. Τα παλιά του ξεκόλλησαν και μπάζουν νερά.
Έχουμε τούρτα βέβαια, το 50 το γυρίσαμε να δείχνει 20.
Μαζεύουμε όλα, μέσα στις βαλίτσες. Αύριο είναι πολύ μεγάλη ημέρα, θέλουμε να ξεκινήσουμε ιδιαίτερα νωρίς. Πρέπει να είναι όλα έτοιμα από τώρα. Αφήνουμε μόνο τα ρούχα που θα φορέσουμε αύριο, όλα αλλιώς έτοιμα. Στο σπίτι κυκλοφορούμε με δανεικά ρούχα από τον αδελφό μου, τα υπόλοιπα στις τριπλέτες. Μετά καθόμαστε. Και άλλη όμορφη βραδιά, αλλά όχι μέχρι πολύ αργά, το ξυπνητήρι το ρυθμίζουμε για 04.00

[liberec]

ΗΜΕΡΑ ΟΚΔΩΗ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Έγερση στις τέσσερις είναι άγρια, αλλά έχει καλό σκοπό. Έχουμε κατά νου να τραβήξουμε από την βόρια Τσεχία προς Ιταλία για πλοίο, αλλά περνώντας από το αυστριακό GrossGlockner. Το τι και πως θα το δούμε στον δρόμο, κάποια στιγμή η ημέρα θα τελειώσει και θα δούμε που θα βρεθούμε βραδιάτικα. Κάπου θα κοιμηθούμε και την επόμενη ημέρα πάμε στην Αγκώνα για πλοίο.

[liberec]

Πίνουμε ένα κατάμαυρο καφέ, ντυνόμαστε πρακτικώς σε όλα τα διαθέσιμα στρώματα, ακόμα και το goretex το εσωτερικό το βάλαμε. Η αρχή θα είναι αυτοκινητόδρομος και έχουμε μίαν πικράν πείραν από το ουγγρικό κάμπο..... Πριν τις τεσσεράμισι είμαστε στο δρόμο. Δεν αντέχω αποχαιρετισμούς, δεν του καταφέρνω, με κατασπαράζουν. Η μάνα μου το ξέρει, παρόλα αυτά πάντα κλαίει, σαν εσκεμμένα. Εγώ αντίθετα ποτέ. Ποτέ εκείνη την στιγμή. Αργότερα όμως, πίσω από την γωνία, μετά την στροφή. Δεν είναι και δα εύκολο να έχεις ένα παιδί στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Ούτε και για μένα είναι πάντα εύκολο να τους έχω όλους τόσο μακριά. Κουμπωνόμαστε, κλείνουμε τις ζελατίνες σφιχτά και ξεκινάμε μία μεγάλη ημέρα. Περνάμε νεκρό χωριό και παραλυμένο Liberec και μέχρι την Πράγα έχουμε μόνο 100 χλμ εθνικής. Περνάμε σαν σίφουνες την Πράγα, χάρη στο GPS, γιατί στην είσοδο είχε κάτι έργα και εκτροπή δρόμου με λιγοστή σήμανση και λόγω ώρας δεν ήταν δυνατό ούτε να ρωτήσουμε αλλά ούτε και να ακολουθήσουμε κάποιον. Πριν φτάσουμε στην πόλη της μπίρας, δηλαδή στο Pilsen, ξημερώνει. Ο δρόμος ανεβοκατεβαίνει και αλλάζουμε παραστάσεις. Κάτω ομίχλη, στην ανηφόρα ήλιος. Σαν στην τραμπάλα. Η Τσεχία ξυπνάει, ημέρα προμηνύεται χαρούμενη. Δεν αργούμε και είμαστε στα σύνορα τις Τσεχίας, στην τελευταία πόλη Rozvadov.

[liberec]

Σταματάμε στο τελευταίο μεγάλο σταθμό, βενζινάδικο, McDonalds κτλ. Απόσταση δεν μας ενδιαφέρει, ήταν δύο ντεπόζιτα 1100 ή επτά τσιγάρα, αν προτιμάτε. Σε κάθε περίπτωση, ώρα οκτώ να μπαίνουμε στην Γερμανία είναι καλός οιωνός. Και περάσαμε πια το πιο κρύο κομμάτι.... λογικά... Κρατάμε ταχύτητα 130-140 σταθερά λόγω έλλειψης έκτης στο 1100 και λόγω του ότι σε πιο υψηλές του Νίκου του "πέταγε" η πέμπτη. Το είπαμε στον μηχανικό και διέγνωσε σασμάν. Άμεσα? Όχι, σιγά σιγά όμως να βρείτε ένα καλό μεταχειρισμένο. [αργότερα βρίσκω στο eBay πράγματι ένα των 60.000χλμ με 200 Ευρώ και όλα ΟΚ, ο μηχανικός είχε δίκιο, από τότε ποτέ πρόβλημα]. Εκείνη την ώρα, λίγο πριν το ταξίδι δεν γινόταν να φτιάχνουμε τίποτε. Να πάτε σταθερά και θα αντέξει, παρότρυνε ο μηχανικός και είχε δίκιο. Έτσι δεν πιέζαμε για παραπάνω, παρά ελάχιστες φορές για ανάγκη προσπέλασης. Είναι ένας μέσος δρόμος τα 130-140, γιατί με 110 θα κοιμόμουν όρθιος.