Αρχικά δημιουργήθηκε από zireous
conkark, εγώ δεν θα μπω πολύ σε αυτή τη κουβέντα, γιατί δε γίνομαι κατανοητός (δε τρέχει και τίποτα, συμβαίνουν αυτά), και βαριέμαι να κάνω αναφορές στα προλεχθέντα -ειδικά τα δικά μου. Επίσης δε πολυγουστάρω να ανακατεύομαι σε προσωπικές πεποιθήσεις (που μπορεί να είναι και ψευδαισθήσεις), γιατί κάποιες δικές μου ψευδαισθήσεις τις γουστάρω, και γι'αυτό τις διατηρώ ψευδαισθήσεις.
Όταν αγόρασα σε κασέτα το 84 μια από τις επιστροφές των Deep Purple (Perfect Strangers) είχα κολλήσει άσχημα γιατί απλά η εμπορική μουσική πραγματικότητα -στην Ελλάδα- ήταν χάλια -δεν ήταν κακό το άλμπουμ παρόλα αυτά. Τότε δεν άκουγα τον αχταρμά που με ταϊζανε, είτε ήταν αυτός ένα δήθεν ελληνικό ροκ που άρχισε να ανθίζει τότε -πως έπαιζε κάποτε ο Σιδηρόπουλος, καμμία σχέση-, είτε οτιδήποτε άλλο, ποπ αηδίες της εποχής, ελεεινή disco, κλπ.
Άκουγα αυτά που ερέθιζαν τη γκλάβα μου, και αρκετά είχαν και στίχους αλλά εννιά φορές στις δέκα οι φωνές ήταν μοναδικές επειδή αυτό που είχαν να πουν το είχαν ήδη βιώσει, και από την άλλη οι τραγουδίστριες/ές ήταν μουσικοί και όχι χαζογκόμενες/οι που πουλάνε μούρη. Συχνά η λύτρωση σε ένα πραγματικά θλιμμένο κομμάτι δεν φαίνεται να έρχεται, και δεν πρόκειται να έρθει, ή ακόμα και ένα ματζόρε μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις.
Και εδώ μιλάμε για πραγματικά συναισθήματα και όχι φτηνές αντιγραφές που μπορείς να συναντήσεις σήμερα, ή και έστω τυπάκια που διαλαλούν την ήπια κατάθλιψη που και καλά νοιώθουν μέσα από δήθεν "ροκ" μουσικές. Για περισσότερα θα πρέπει να ψάξεις πίσω στο χρόνο (άκου τις πρώτες τραγουδίστριες της jazz για να δεις τι εννοώ πιο πάνω -έστω τις πιο γνωστές πχ Holiday, Simone)
Βάλε κάτω πχ μιας και είσαι ροκάς το Child In Time των Deep Purple και σύγκρινέ το με τις παπαριές των σύγχρονων ροκάδων -το σκυλάδικο και τα παρακλάδια του, το ψευτο-έντεχνο του φάμε στόρι και του ντριμ σλόου δεν το συζητάμε καν... Αυτό το μπαλάκι εννοούσα.
Η μουσική έχει να κάνει με την αντίδραση σε κυτταρικό επίπεδο των αυτιών σου με το κεφάλι σου, άν θέλεις πραγματικά να εξετάσεις τί ακούς, γιατί σου αρέσει, και άν θα υπάρξει πρόοδος, θα πρέπει να βάλεις 2 πράγματα κατά νου -εννοείται ότι θα αρχίσεις να παίζεις μουσική όχι να ζητάς κάτι από κάποιον μέσω της μουσικής (το να έχεις κάτι να πεις δεν προϋποθέτει απαραίτητα ότι είσαι καλός μουσικός, και αντίστροφα).
Το πάθος που χρειάζεται η μουσική, και η τεχνική -η εξάσκηση είναι δεδομένο και στα δύο, δεν μπορείς να παίζεις μόνο τεχνικά, τον Impeliteri τον βαριούνται και οι φανατικοί ακροατές του, ενώ για τον Hendrix ακόμα μιλάνε.
Τέλος, πριν βιαστείς να μιλήσεις για τον Hendrix, tsire, άκουσε το Drivin' South, και το Killing Floor, (από το album BBC Radio One), και το τελευταίο άλμπουμ του που δεν πρόλαβε να τελειώσει για πρώτη φορά σε δικό του στούντιο (First Rays Of The New Rising Sun). Κρίνε τον σε σχέση με την εποχή του, και θα δεις ότι ήταν μίλλια μπροστά (όπως και ο Miles Davis).
Και conkark, έγω έχω συμπεράνει (ίσως είμαι λάθος) ότι η επανάσταση είναι προσωπική υπόθεση. Τις λίγες φορές που μπήκα μπροστά με σύμφωνη γνώμη όλων, τελικά οι πολλοί λακίσανε αφήνωντας 2-3 να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα (δε μιλάω για ένοπλη εξέγερση, για απλά πραματάκια όπως σχολικές καταλήψεις λέω), άσχετο αν μετά αυτά που ζητάγαμε γίνανε -δεν πέτυχε, έτυχε.
Πριν ακολουθήσεις κάποιον πρέπει να σιγουρευτείς ότι πάτε στο ίδιο μέρος, δε νομίζεις;
(Ακόμα διακρίνω το χιούμορ και είναι πάντα ευπρόδεκτο, αν και μερικές φορές δεν ανταποκρίνομαι σε αηδίες -ακόμα και σε αυτές που γράφω ο ίδιος.)
Ά, και μη ξεχάσω...
Σήμερα άκουγα (πάλι), Greg Howe -αυτός δεν παίζει απλά τις κάλτσες του, τις στέλνει με τηλεμεταφορά στο καθαριστήριο.
Ακούστε το Giant Steps από αυτόν να δείτε (ακουστικά) που η τζάζ (Coltrane) συναντά τον Hendrix -παίζει και σε συλλογή στα τορρεντάδικα...![]()
Φίλε και συνάδελφε δις, (μηχανές + μουσικός), συμφωνώ σε ΟΛΑ όσα μου απάντησες. Εδώ, οφείλω να διευκρινίσω ότι κι εγώ έχω ακούσει τζαζ, και ιδιαίτερα όταν σπούδαζα στο Milano, που ήταν πολύ in. Η τζαζ ξεκίνησε από κοινωνική ανάγκη-κυρίως ενάντια στον λευκό ρατσισμό- στη Νέα Ορλεάνη, αλλά ήταν επίσης έκφραση σε κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως γάμους, κηδείες κλπ. όπως και το Gospel, εκκλησιαστική μουσική των μαύρων. Μετά, με τη κατάργηση των νόμων εναντίον των μαύρων, (Τόμας Τζέφερσον-διακύρηξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, Κένεντυ-κατάργηση της δουλείας), η τζαζ έγινε ένα στυλ μουσικής υποκόσμου, που παιζόταν σε υπόγεια και σε μπορντέλα-βλέπε 1920 ποταπαγόρευση, δηλαδή παρέκλινε του αρχικού ιδεολογικού της προσδιορισμού. -Μ'αυτήν την αναφορά, θέλω να θυμίσω ότι είναι απ'τις μουσικές που ξεκίνησαν για την κάλυψη κοινωνικών στόχων. Άρα έχει σοβαρό υπόβαθρο. Το ίδιο όπως και το μπλουζ, και η αρχική ροκ,(αντιπολεμική, make love not war) κλπ, που είναι είδη που εγώ υποστηρίζω,( αλλά επιλέγω το ροκ τελικά). Λοιπόν, Η ΜΟΝΗ μας διαφορά, είναι ότι εγώ εντάσσω τα είδη μουσικής στην κοινωνική πραγματικότητα, στον κοινωνικό προβληματισμό, για να έχουν σοβαρό λόγο ύπαρξης. Η δική σου θεώρηση περιορίζεται σε αυστηρά μουσικολογικά και προσωπικά κριτήρια. Δηλαδή ενώ εγώ υποστηρίζω την τέχνη για τη κοινωνία, εσύ υποστηρίζεις την τέχνη για την τέχνη και για τη πάρτη σου. Αυτό είναι όλο. Και ασφαλώς με σένα θα συμφωνήσει και ένα ποσοστό της τάξης του 97%. Άρα είσαι απ'τους πολλούς, κι εγώ μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται...
-Τα λέμε φίλε![]()