Το 73 ημουνα 3 χρονων. Μπορει να μην θυμαμαι λεπτομερειες, αλλα εχω ακομα την εικονα αχνη στο μυαλο μου.
Ανθρωπους να ακουνε ραδιοφωνο κ να φωναζουν κ να κλαινε
Τον πατερα μου να ασπριζει κ να φευγει μαζι με καποιον [μετα εμαθα οτι ηταν ο θειος μου] για να παει πανω...
Την μανα μου να κλαιει κ να στεκεται γονατιστη μπροστα του για να μην παει κ σκοτωθει γιατι ειχαν κ μικρο παιδι κ φοβοταν οτι η βραδυα δεν θα τελειωνε καλα
Να του γεμιζει σακουλες με οτι ειχαν τα ραφια του σπιτιου, να τον φιλαει κ να τον ξεπροβοδιζει
Να με κραταει ξυπνιο κ να με σφιγγει με αγωνια ακουγωντας το ραδιοφωνο
... ΝΑ ανοιγει την πορτα πριν το ξημερωμα κ να τον βλεπει μεσα στα αιματα. Οχι δικα του αλλα καποιων αλλων...
να με στελνουν στο χωριο στους παππουδες μην τυχον κ γινει κατι να μην ειμαι εκει...
Θυμαμαι το 75 μαζι με τους περ/ρους ανθρωπους που εχω δει η νιωσει ποτε στη ζωη μου, να με εχει ο πατερας μου στους ωμους του για να βλεπω την ωρα που χαιδευε τα καγκελα...
"Αυτοι που ειναι διατεθιμενοι να παραχωρησουν λιγη απο την ελευθερια τους για να κερδισουν λιγη ασφαλεια, δεν τους αξιζει τιποτα απο τα 2"
Απο τοτε πηγα μια φορα σε "επετειο" στα 16 μου. επειδη ομως δεν γουσταρω καπελωματα απο κανεναν, ακομα κ αν συμφωνο λιγο η πολυ με την ιδεοογια του, αποφασισα να μην το "γιορταζω" το πολυτεχνειο.