..........εως εκείνο το σημείο η πλοήγηση δεν ήταν πρόβλημα για μένα αλλα σε ένα off-road κομμάτι έχασα τον μπούσουλα.
Το road book ήταν αρκετά ασαφές , του στιλ «αριστερά από το βράχο» Μα ποιο βράχο? «Ανάμεσα στα δέντρα» Πού είναι τα δέντρα?
Μαζί με μένα ψάχνεται και ένα Lada. Δεν μπορούσαμε να βρούμε πέρασμα. Την λύση μας την έδωσε ένα άλλο Lada που το πήρα στο κατόπι έως τον δρόμο.
Είμαι πτώμα.
Περνάω το 4ο ΣΕΔ
- Ρε παιδιά έχει πολύ ακόμα?
- Τωρα αρχίζουν τα δύσκολα. Σε λίγο είναι η «Αρκούδα» :a53:
Με την ψιχολογία μου στο ναδίρ και τα χείλη μου ξερά (το νερό που είχα στην πλάτη είχε τελειώσει από το 3ο ΣΕΔ αφου το πρωί θεώρισα καλό να μην το γεμίσω λόγο βάρους:a31: ).
Χάνω μια διασταύρωση αλλά να είναι καλά ο τσοπάνης. Πρώτον μου έδειξε το σωστό δρόμο και δεύτερον δεν άφησε τα γιγαντιαίου μεγέθους τσοπανόσκυλα να με κατασπαράξουν.
Αρχίζω να ανεβαίνω έναν ξεχασμένο δρόμο με φυτευτή πέτρα που θα με οδηγούσε στην «Αρκούδα».
Όπως ανηφόριζα κοίταξα πίσω το φιδίσιο δρόμο και δεν υπήρχε ψυχή. Μπροστά ψυχή (το παιδί με το άλλο XR είχε πέσει στο off-road κομμάτι). Το συναίσθημα δύσκολα περιγράφεται. Είμαι μόνος μου πάνω σε μια μηχανή στο βουνό χωρίς ίχνος πολιτισμού. Μου αρέσει.
Με τα πολλά και εξουθενωμένος φτάνω στην περιβόητη «Αρκούδα» .
Εκεί το σκηνικό έχει ως εξής. Το μέρος μυρίζει τούμπα και έχουν μαζευτεί καμιά 20 αριά άτομα με φωτογραφικές να σου φωνάζουν «Ελα-ελα» . Μπορούσα να το παρακάμψω αλλά ήταν άλλα 8 χλμ παραπάνω που μου φαινόντουσαν Γολγοθάς. Το πέρασμα δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο αλλά η κούραση το έκανε βουνό .
Τότε στο μυαλό μου πέρασαν τα λόγια που μου είχε πει κάποτε ο Κατάνας σε ένα μάθημα του Χελιώτη. Αφού ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα μπορούσα να ανέβω μια βρεγμένη ανηφοριά μου είπε «θα πέσεις στη μάχη»
Με αυτό στο μυαλό κοιταζόμαστε με την «αρκούδα» και Βουυυυυυυυυρρρρρρρρρρρ.
Ξεκινάω καλά παίρνω το λούκι στη μέση αλλά η κλίση αρχίζει να μεγαλώνει.
Στο πιο δύσκολο σημείο δεν έχω την απαιτούμενη φόρα, ανοίγω το γκάζι, σπρώχνω με τα πόδια αλλά κολλάω με τον πίσω τροχό να γυρνάει τρελά χωρίς να έχω πρόσφυση . Χωρίς να κλείσω το γκάζι φωνάζω τους θεατές να σπρώξουν και ξεκολλάω. Πιο πάνω είχε κάτι ρίζες, κάτι αυλάκια με αρκετή κλίση δεν έχω όμως πρόβλημα και καταφέρνω να βγω στο δρόμο.
Ξέρω ότι από εδώ και πέρα δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες με τον τερματισμό να είναι κοντά.
Όταν πλησίαζα τον τερματισμό η κούραση εξαφανίστηκε (προσωρινά) και το χαμόγελο δεν έφευγε με τίποτα από τα χείλη μου.
Το παραμύθι τελείωσε εκεί που άρχισε. Στην Πάτρα μαζί με φίλους.
Τρείς στόχους είχα βάλει στο Trail και πραγματοποιήθηκαν και οι τρείς .
- Να τερματίσω
- Να μην τραυματιστώ
- Να το διασκεδάσω
Μακάρι να ευχαριστιέμαι πάντα τους αγώνες όπως αυτόν.
Απάντηση με παράθεση
