Λονδίνο - Σκανδιναβία - Βαλτική - Λονδίνο: Καλοκαίρι 2008

[apapadop]

Στο Schnell & Sauber (“Γρήγορα & Καθαρά”) η κατάσταση είναι γραφική: Το μαγαζί είναι χωρισμένο στα δύο: ένα καθαριστήριο με πολλά κόκκινα πλυντήρια, στεγνωτήρια, σιδερωτήρια κτλ, και ένα μικροσκοπικό καφενεδάκι με λίγα και καλά πράγματα... ο ίδιος κοκκινομάλλης αεικίνητος και ευγενέστατος κύριος λειτουργεί και τα δύο, σερβίροντας καφέδες και σάντουιτς στους επισκέπτες, παράλληλα βγάζοντας τη μπουγάδα από κάποιο πλυντήριο και βάζοντάς τη να στεγνώσει. Έστι εξυπηρετεί τη μόνιμη πελατεία που δε θέλει να κάθεται εκεί να περιμένει. Εγώ είχα πιάσει μια γερμανική εφημερίδα και προσπαθούσα να διαβάσω κούτσα κούτσα, αλλά τον παρατηρούσα να κυκλοφορεί με τη ποδιά του και το άψογο πουκάμισο και παντελόνι από πίσω, μια αρχοντική παρουσία, σερβίροντας, δίνοντας οδηγίες, συμβουλεύοντας και ταυτόχρονα φροντίζοντας τους πάντες, είτε τους ήξερε είτε δεν τους είχε ξαναδεί ποτέ του.

Φεύγοντας, αποφάσισα να ακολουθήσω το χάρτη μου σε ένα άλλο κλασσικό τουριστικό σημείο, το φυλάκιο που βρισκόταν στα σύνορα μεταξύ του αμερικανικού και του ρωσικού τομέα, γνωστό ως Checkpoint Charlie (βασικά “Σταθμός Ελέγχου Γ”). Ενδιαφέρον σημείο της πρόσφατης ιστορίας του Βερολίνου, πολύ ωραίο το μουσείο, αγόρασα και ένα βιβλίο με ντοκουμέντα από τα όσα έγιναν στη γύρω περιοχή στα χρόνια του διαχωρισμού.

[apapadop]

Φυσικά ο πολύς τουρισμός φέρνει και τα στραβά του... εκτός του ότι στο φυλάκιο υπήρχαν κάποιοι κλόουν ντυμένοι σα στρατιώτες των δύο πλευρών, με τους οποίους έβγαζαν όλοι φωτογραφίες μέσα στα χαμόγελα (!?!), το Starbucks δεν ήταν πάνω από 100 μέτρα μακρυά, υπενθυμίζοντας ποιος ήταν ο πραγματικός νικητής...

[apapadop]

Τριγυρίζοντας στη περιοχή, βρήκα μια φοβερή ευκαιρία: Πετάξτε πάνω απ'το Βερολίνο με αερόστατο! Δεν ήταν και ιδιαίτερα ακριβό, αλλά δυστυχώς λόγω ανέμου το είχαν κλείσει για τη μέρα...

[apapadop]

Λίγο παρακάτω, ακολουθώντας ένα κομμάτι του Τείχους που είχε διατηρηθεί, βρήκα αυτή την εξαιρετική υπαίθρια έκθεση. Είχε πάρα πολλές πληροφορίες για την ιστορία του Τείχους, την άνοδο του Ναζιστικού Καθεστώτος, τον Β' Παγκόσμιο, τις πολιτικές ζυμώσεις στη παγκόσμια αρένα, τις ζωές των απλών ανθρώπων στο Βερολίνο εκείνα τα χρόνια...

[apapadop]

Δυστυχώς στις 8 έκλεισαν και έτσι δε πρόλαβα να δω όσα θα ήθελα, αλλά μου έκανε εντύπωση πώς από το τίποτα (ένα χαντάκι πίσω από ένα μισοδιαλυμένο κομμάτι του Τείχους) είχαν φτιάξει μια τόσο πλήρη και ενδιαφέρουσα έκθεση. Πραγματικά λυπήθηκα που δε βρέθηκα εκεί νωρίτερα...

Φωτογραφία από κάψιμο βιβλίων, μια από τις πολλές συγκλονιστικές φωτογραφίες της έκθεσης:

[apapadop]

Η ώρα πλησίαζε πια 9 και είχα πάρει το δρόμο της επιστροφής. Κυκλοφορούσα τις τελευταίες 12 ώρες με τα πόδια και ήμουν εξουθενωμένος... η επιστροφή στη σκηνή, το ζεστό ντουζ, ο μαλακός υπνόσακος ήταν σκέτη απόλαυση!

[apapadop]

Ημέρα 17η:
Berlin - Hamburg
320 χλμ


Καθώς περπατούσα στο Βερολίνο χθες το απόγευμα, πρόσεξα μια τεράστια αφίσα (στο μέγεθος κτιρίου) που έλεγε κάτι για τις 10 ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης. Μία από αυτές ήταν και το Αμβούργο και παρόλο που δεν μου είχε περάσει απ΄το μυαλό ως τότε να την επισκεφτώ, είπα ένα “γιατί όχι” (αφού είχα έτσι κι αλλιώς χρόνο να σκοτώσω πριν την επιστροφή). Έτσι, αυτό το πρωί μάζεψα, χαιρέτησα τους γείτονες με τα campers τους και βγήκα στο δρόμο προς Βορρά.

Ο καιρός ήταν τέλειος για οδήγηση (συννεφιασμένος, λίγη δροσιά), αλλά η διαδρομή βαρετή. Έφτασα Αμβούργο μεσημεράκι, κυκλοφόρησα λίγο με το Vstrom μέσα στη πόλη, ρώτησα στο λιμάνι για camping, το βρήκα, έστησα σκηνή δίπλα σε ένα ζευγάρι συμπαθέστατωνΓερμανών μεταλλάδων που επέστρεφαν Στουτγάρδη μετά από συναυλία, και έφυγα, με λεφωφορείο & μετρό, να εξερευνήσω τη πόλη!

Πρώτη στάση, το λιμάνι.

[apapadop]

Η μέρα ήταν για ακόμα μια φορά καταπληκτική, ο ήλιος έκαιγε, ευτυχώς είχα το καπέλο μου μαζί!

[apapadop]

Κάτι παθαίνω με αυτά τα ρυμουλκά, τους έχω φοβερή αδυναμία.

[apapadop]

Μετά το λιμάνι (με το οποίο και μόνο ξεποδαριάστηκα), κατευθύνθηκα στην περιοχή St. Pauli, γνωστή για τα καμπαρέ, sex shops και (πώς να το θέσω...) ενδιαφέροντα θεάματα που προσφέρει. Νωρίς το απόγευμα, που πέρασα, η κατάσταση ήταν πολύ χαλαρή, δεν υπήρχε πολύς κόσμος στο δρόμο, και παρόλα όσα μου είχαν πει οι Γερμανοί γείτονες, πιστεύω πως μια γυναίκα με αρκετή αυτοπεποίθηση θα μπορούσε άνετα να διασχίσει τη περιοχή χωρίς κανένα πρόβλημα.

Κάπως, κάπου, είδα αφίσες για το πλανητάριο του Αμβούργου και σκέφτηκα “να μια ιδέα!” - πήρα τα σχετικά μετρό/τραίνα και ρωτώντας το βρήκα.

[apapadop]

Το Πλανητάριο βρίσκεται χαμένο μέσα σε ένα φανταστικό πάρκο, όπου εκατοντάδες άνθρωποι παίζουν, χαλαρώνουν και γυμνάζονται.

Το ίδιο το κτίριο είναι διακοσμημένο με λουλούδια, μίνι συντριβάνια μπροστά του... πολύ όμορφο!

[apapadop]

Δυστυχώς στις 6 που έφτασα δεν υπήρχαν άλλες παραστάσεις που να με ενδιαφέρουν και έτσι περιορίστικα στο να σκαρφαλώσω (από τις σκάλες φυσικά!) στη ταράτσα για να απολαύσω τη πόλη από ψηλά.

[apapadop]

Έκανα μια μεγάλη βόλτα στο τριγύρω πάρκο, είδα ποδοσφαιρικά ματς μεταξύ φίλων, ανθρώπους να πετάνε αετούς και να τους σηκώνει και τους ίδιους ο άνεμος, οικογένειες να κόβουν βόλτες, ένα μοναχικό τύπο να παίζει με το σκύλο του, πετώντας ένα κομμάτι ξύλο μέσα στη λίμνη και βλέποντας το σκύλο περιχαρώς να βουτάει στο νερό για να του το φέρει πίσω... έκατσα κάτω και σιωπηλά συμμετείχα, θαύμασα, πέρασα ωραία όντας περιτριγυρισμένος από τόση χαρά!

Όταν πια άρχισε να βραδιάζει άρχισα να επιστρέφω. Γύρισα προς το κέντρο για να πάρω το λεωφορείο που θα με έβγαζε στο camping, αλλά όχι πριν κάνω άλλη μια βόλτα από St.Pauli, αν μη τι άλλο για να ψωνίσω προμήθειες για αύριο από ένα LIDL που είχα δει εκεί... η κατάσταση τώρα ήταν αρκετά διαφορετική. Η νύχτα ήταν ακόμα πολύ νέα, αλλά ο δρόμος ήταν γεμάτος με φιγούρες που δε με άφηναν να χαλαρώσω, με έκαναν να νιώθω υπό παρακολούθηση όσο ήμουν έξω. Οι Γερμανοί είχαν κάποιο δίκιο...

Ψώνισα τα απαραίτητα για πρωινό αύριο (συν τις μη απαραίτητες αλλά κολασμένα απολαυστικές σοκολάτες Ritter sport) και γύρισα στη σκηνή μου.

[apapadop]

Ημέρα 18η
Hamburg (DE) - Amsterdam (NL)
570 χλμ

Ξύπνησα αργά. Σκέτη απόλαυση... έχει μια δροσούλα που κάνει το χουζούρεμα μέσα στον υπνόσακο ακαταμάχητο. Έφαγα για πρωινό σοκολάρα Ritter, σολοκατένιο μούσλι με γάλα και κεράσια που είχα αγοράσει χθες κοντά στο πάρκο (όπου ένας Έλληνας πλήρωνε σε ευρώ, από λογαριασμό με στερλίνες, έναν Λιβανέζο, για να του δώσει Γιαπωνέζικα κεράσια, στη Γερμανία!). Dolce vita!

Το ψιλόβροχο που έριχνε όλο το πρωί δε με επηρέασε, αφού και η σκηνή και το μηχανάκι ήταν παρκαρισμένα κάτω από ένα τεράστιο δέντρο, το οποίο μας προστάτευε πλήρως. Μόνο όταν μάζεψα τη σκηνή, κατά το μεσημέρι, η βροχή δυνάμωσε και έγινε πλέον καταιγίδα. Αλλά δε με ένοιαζε καθόλου, αφού είχα βάλει πια τα αδιάβροχά μου, είχα βάλει τη σκηνή και το υπόστρωμα μέσα σε σακούλες, και όλο μου το βιος ήταν προστατευμένο... για ακόμα μια φορά, εξαιρετική τύχη στο timing...

Αφού με τσίμπησε στο χέρι μια μέλισσα (για αποχαιρετιστήριο δώρο), βγήκα απ΄τη πόλη υπό καταρρακτώδη βροχή. Η ορατότητα αρκετά περιορισμένη, είχε και κίνηση, πολλοί ανισόπεδοι κόμβοι, δεν είχα και χάρτη της Γερμανίας, κάπως κατέληξα να παίρνω έναν λάθος δρόμο που δεν πήγαινε προς Ολλανδία που ήθελα, αλλά κάπου αλλού... ο οποίος μάλιστα σε μια στιγμή στένευε και έκανε στροφή 180 μοιρών, για να σε βγάλει σε έναν άλλο αυτοκινητόδρομο που πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση (όπως στο τέλος της Αττικής Οδού στο “Ελευθέριος Βενιζέλος”).

Παρόλο που ο δρόμος ήταν εκεί στενός, παρόλο που η άσφαλτος στη Γερμανία είναι γενικά καλή, παρόλο που τσέκαρα συχνά τις πιέσεις των ελαστικών μου, παρόλο που μπήκα σε αυτή τη στροφή με το πολύ 50χαω... μου πέταξε σε ανυποψίαστο χρόνο ένα γλίστρημα ο μπροστά τροχός προς τη κορυφή της στροφής, που αναγκάστηκα να κάνω ένα αντανακλαστικό διόρθωμα με μίνι ανάποδο τιμόνι. Το πόδι μου πετάχτηκε μόνο του απ'το μαρσπιέ, έτοιμο να πατήσει κάτω – τεχνική που είναι μια χαρά όταν γλιστράς με 30χαω πάνω σε ένα μηχανάκι που ζυγίζει 100 κιλά, φορώντας μπότες εντούρο και έχοντας χώμα να πατήσεις, αλλά όχι και τόσο κατάλληλη καβάλα σε ένα τέρας 300 κιλών πάνω σε άσφαλτο. Τρόμαξα τόσο πολύ που παρόλο που ο τροχός δε ξαναγλίστρισε, μπήκα στον αυτοκινητόδρομο, στην ευθεία πια, με το τιμόνι ακόμα να τρέμει.

Μια πτώση εκεί θα ήταν αρκετά άσχημη (παρόλο που δε θα πάθαινα τίποτα ιδιαίτερο, εξοπλισμός & μηχανάκι θα γίνονταν για τα πανηγύρια) και η ιδέα και μόνο με τρομοκράτησε. Στο πρώτο βενζινάδικο σταμάτησα και κοίταξα τα λάστιχα, τις πιέσεις... όλα καλά, αν εξαιρέσεις ότι και τα δυο μου λάστιχα είναι πια πολύ φαγωμένα. Αλλά τέτοια αψυχολόγητη συμπεριφορά δε θυμάμαι να ξαναείχα ζήσει πάνω στο Vstrom. Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα καλά, έκατσα λίγο να ηρεμήσω και μετά συνέχισα προς Ολλανδία.

Ενδιάμεσα, μαγείρεμα σε parking (μου είχε λείψει, δυο μέρες τώρα τρώω έτοιμο φαγητό σε πόλεις...) ωραία μακαρονάκια με τόνο, και κατά τις 6 μπήκα στην Ολλανδία. Ως τις 9μιση είχα φτάσει στο Άμστερνταμ και κοίταζα ένα αναρτημένο χάρτη της περιοχής σε ένα parking... εντόπισα ένα camping και πήγα περιχαρής καρφί εκεί... έκανα checkin, πλήρωσα, πήγα να στήσω τη σκηνή μου και... ΚΟΛΑΣΗ! Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Άπειρος κόσμος, πιωμένος κόσμος, σκουπίδια, οι σκηνές η μία πάνω στην άλλη... κύρηξα άτακτη υποχώρηση, πήρα τα λεφτά μου απ΄τη reception και σηκώθηκα και έφυγα φτύνοντας το κόρφο μου.

Ευτυχώς λίγα χιλιόμετρα παραπέρα βρήκα ένα άλλο camping, γλυκούλι, ήσυχο, καθαρό, παράδεισος σε σχέση με το αίσχος που είχα πάει πρώτα... έστησα σκηνή, έκανα ένα ντουζ, διάβασα και έπεσα για ύπνο, ακόμα με το χαμόγελο επειδή ΔΕΝ είχα κάτσει στο προηγούμενο camping.

[apapadop]

Ημέρα 19η - Amsterdam
50 χλμ

Τελευταία μέρα κλασσικού τουρισμού. Ξύπνησα χαλαρά, έφαγα το πρωινάκι μου, χουζούρεψα, άρχισα να διαβάζω το “Non-violence” του Mark Kurlansky το οποίο μοιάζει φοβερό... και τότε έπιασε η καταιγίδα. Χαμός και οδυρμός, αστραπές, βροντές, αέρας, πολύ νερό... ευτυχώς μέσα στη σκηνούλα μου όλα είναι υπό έλεγχο. Παρόλο που τη νιώθω να ψιλο-επιπλέει πάνω στο παρτέρι-λίμνη, δεν υπάρχουν σημάδια υγρασίας μέσα. Όλα καλά. Έχω πιάσει καλό βιβλίο στα χέρια μου, οπότε δε βιάζομαι καθόλου.

Η βροχή κοπάζει κάπως κατά τις 11, οπότε και ξεμυτίζω, κάνω πρωινή καθαριότητα, ντύνομαι και φεύγω για τη πόλη με το μηχανάκι.

Η πρώτη εντύπωση; Μετριότατη... έχει κίνηση, η πρόσβαση στο κέντρο είναι δύσκολη, ο δρόμος γλιστράει σε επίπεδα Αθήνας (βάζεις κάτω πόδι και γλιστράει η σόλα!), βρέχει, μουντάδα... ποίημα! Αφήνω το μηχανάκι σε ένα parking που χρεώνει 4 ευρώ την ώρα (λήσταρχοι) και αρχίζω να περιπλανώμαι στη πόλη χωρίς χάρτη.