Μιας και η συζήτηση εξελίσεται τόσο ωραία, και χωρίς (ελπιζω) κάποια ad hominem που πανε πού και πού να ορθώσουν το κεφαλάκι τους, να ξεκαθαρίσω γιατί δεν βλέπω καμμία διαφορά μεταξύ αριστεράς και καραφασισμού.
Το είδος μας είναι απελπιστικά οπισθοδρομικό (για κάτι που θέλουμε να θεωρούμε νωήμον). Μέχρι τα 20, άντε τα 25 αν είμαστε ιδιαίτερα αργόστροφοι, θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο. Οτι δλδ, κά-α-α-αποια ελπιδα υπάρχει για να αναδειχθεί κάτι ανώτερο μέσα στον άνθρωπο, δεδομένων ορισμένων προυποθέσεων. Αν, μετα τα 25 θέλουμε ακόμα να το πιστεύουμε, τρομάρα μας, πρέπει να γίνουμε είτε Χριστιανούτσι (οι άνθρωποι είναι καλοί γιατι τους έπλασε ο θεούλης) είτε αριστεροί (κάτι μπουρδολογίες περι ιστορικής ανάγκης και ταξικής συνείδηδης). ΥΓ. α, ξέχασα, είτε φιλελε (οι απαιτήσεις των αγορών μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους) - κάποιο βλαμμένο δόγμα, τεσπα.
Οι υπόλοιποι ή καταλαβαίνουμε οτι αυτα που νομίζαμε ισχύουν μόνο για ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων, ή περνάμε τον χρόνο μας θολώνοντας τα ύδατα ωστε να ΜΗΝ το καταλάβουμε ποτέ, λόγω των συνεπειών που ενέχει η συνειδητοποιηση αυτή.
Όσοι είναι πραγματικά τσογλάνια, καταπιάνονται με την πολιτική, για να χειραγωγήσουν τον όχλο προς τα συμφέροντά τους. Η παράταξη επιλογης έχει ελάχιστη σημασία.
Το κακό είναι οτι τη νύφη την πληρώνουν οι πιο συνειδητοποιημένοι, εφόσον οι επιλογες των πολιτικών πάντα στρεφονται προς τον χαμηλότερο παρονομαστή.
Το παραμύθι της «δημοκρατίας» είναι αυτό που επιτρέπει την διαιώνηση αυτής της (ουσιαστικά) ολιγαρχίας, εφόσον όποιος κερδίσει τον έλεγχο της άμυαλλης μάζας κερδίζει και το κοντρολ του παιγνιδιού. Σιγα το δύσκολο, αν είσαι και κομματάκι παλιάνθρωπος.
Αρα το μόνο θέμα που απομένει, είναι πώς επιβιώνεις και ευημερείς εσύ, οι φίλοι σου, και τα πράγματα που έχουν σημασία για σένα, μέσα σε ένα (ας το πούμε) πολιτικό σύστημα που από φύση του εξυπηρετεί πρωτίστως την απάτη, γιατί έτσι το έχει επιλέξει η ίδια η ανθρωπότητα, μη γελιόμαστε.