Αυτή η γλυκια αγωνια και το νευρικο τριψημο των χεριων πριν την πρωτη μανιβελια και την πορια προς το αχαρτογραφητο...
Και μετα την πρωτη συντομη βολτα και αφου εχουν πεσει οι παλμοι, το πρωτο χαμογελο καθως καθεσε και το κοιτας σκευτομενος τι πρεπει να του αλλαξεις...
Αυτη ειναι η χαρα του πατεντιαρη...
υ.γ. δεν ξερω πως το βλεπεις παντος μια τοσο μικρη σελα δεν βοηθαει στο (εστω και χαλαρο) εντουρο. Θες δυνατοτητα κινησης (κυριος στα φρενασρισματα και κατηφορες) αλλα κατα τα αλλα πρεπει να οδηγας ορθιος.
υ.γ.2 τωρα που ειδα και το βιντεο... Οι ρυποι δηνουν πιο ωραια χρωματα στο ηλιοβασιλεμα... για αυτο τα δυχρονα αγορια του βουνου ειναι παντα... γλυκα...