Γενικά περπάτησα πολύ. Χωρίς πλάνο, χωρίς προορισμούς. Ακολούθησα παρέες, επηρεάστηκα από περαστικούς, άλλαξα τη κατεύθυνσή μου λόγω ενός κτιρίου ή ενός ήχου. Ένιωσα λίγο σαν τον “άνθρωπο του πλήθους” - το χαρακτήρα του Edgar Allan Poe που ο αφηγητής ακολουθεί πυρετωδώς κατά τις περιπλανήσεις του μέσα στη πόλη, προσπαθεί να καταλάβει τί ψάχνει, τι τον έλκει και τι τον απωθεί, τι προσπαθεί να πετύχει, και στο τέλος, μετά από ώρα, παρατάει τη μάταια προσπάθειά του να εξηγήσει και δέχεται απλώς πως ο άνθρωπός του είναι απλά ένας άνθρωπος του πλήθους, που μοιάζει να έχει ανάγκη να παρασυρθεί μέσα στο πλήθος σαν ένα παιδί που παίζει με τα κύματα.
Η βροχή διαρκώς δυνάμωνε. Είχα πια αδιάβροχα πάνω-κάτω, και παρόλα αυτά τα (αδιάβροχα) παπούτσια μου είχαν μουλιάσει, και το παντελόνι μου ήταν ήδη υγρό... κατά τις 5, αφού δοκίμασα πατάτες τηγανητές στο χέρι, και ένα παραδοσιακό Ολλανδικό doner kebab, αφού αγόρασα το σπαρταριστό “The bunny book of suicides” από ένα βιβλιοπωλείο με μεταχειρισμένα βιβλία, πλήρωσα 20 ευρώ στο parking και σηκώθηκα κι έφυγα...
Στην επιστροφή πέρασα απ΄το χθεσινό camping-κόλαση για να βγάλω φωτογραφίες. Έπρεπε να θυμάμαι σε τι χάλι ΔΕΝ έμεινα.
![]()
Ως τις 9 ήμουν στη σκηνή μου, μπανιαρισμένος και κουρασμένος. Διάβασμα και ύπνος νωρίς... London calling!
Ημέρα 20η
Amsterdam (NL) - London (UK)
770 χλμ
08/08/08 – Ξύπνησα μέσα σε ένα μικρό βάλτο. Η βροχή έχει πνίξει τα πάντα. Μαζεύω όπως όπως τη λασπωμένη σκηνή κατά τη διάρκεια προσωρινής διακοπής της βροχόπτωσης – ακόμα ένα σημάδι της τύχης μου, επειδή αν είχε συμβεί αυτό τις πρώτες μέρες του ταξιδιού θα είχα λασπωμένη σκηνή για τρεις εβδομάδες...
Φεύγω από Amsterdam στις 10. Ουτρέχτη, Breda, Antwerpen, Gent (έργα, βροχή, μποτιλιάρισμα, χάος – δεν άντεξα και άρχισα να κάνω σφήνες μπας και προχωρήσω).
Calais στις 3, εισιτήριο για P&O Ferries στις 4, χάνω το πλοίο επειδή βλακωδώς δε μου λέει κανείς πως πρέπει να πάω να στηθώ 45 λεπτά νωρίτερα μπροστά απ΄το πλοίο (!?), παίρνω το ferry μια ώρα αργότερα αλλά ευτυχώς υπάρχουν διάφοροι ταξιδιώτες στην ουρά και πιάνουμε τη κουβέντα και περνάει η ώρα. Ως τις 9 είμαι στο Λονδίνο, ξεφορτώνω όπως-όπως βαλίτσες, tank bag, σκηνές, top case, βγάζω μπότες αδιάβροχα κτλ, γρήγορο ντουζ, και φεύγω να δω τους φίλους μου.
Γλυκιά επιστροφή, μου έχει αφήσει ένα χαμόγελο ως και σήμερα που τα γράφω αυτά, στα μέσα του Σεπτέμβρη...
αψογος...ρε φίλε, άψογος! Με έκανες να ζηλέψω...
Πάντα τέτοια!
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
:a19:
Πολύ ωραίο φίλε μου, μπράβο.
Και όμορφες περιγραφές, ζωντανές, με χιούμορ και λογοτεχνικές πινελιές.
![]()
![]()
![]()
![]()
μπραβο φιλε..
ωραιες φωτο..
ωραια περιγραφη..
ωραια εμπειρία
![]()
:a19:
![]()
PS Πάντα πίστευα ότι κάποια ταξίδια αξίζουν να τα κάνει κανείς μόνος του, και νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο ταξιδιωτικό του ΜΟΤΟ.GR που το αναδυκνείει.![]()
![]()
"Growing old is inevitable. Growing up is optional"...