Προκλητικοτατο Σκανδαλο.........

[tai]

Εμπεριστατωμένη έρευνα και επιστημονική στήριξη ιδεών είναι αυτό?
Αντισημιτισμός με γλυκό τρόπο?
Περίμενα κάτι καλύτερο ρε Κωνσταντίνε

[Κανένας]

Το κάτωθι, δημοσιεύτηκε στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Φεβρουάριο του 1928.

"ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ
Ο πρώτος που αντελήφθη τις Δυνατότητες του Πολέμου μέσω Προπαγάνδας

Από τον Marcus Eli Ravage

Εσείς οι Χριστιανοί ανησυχείτε και παραπονιέστε για την επιρροή των Εβραίων στον πολιτισμό σας. Είμαστε, όπως λέτε, ένας διεθνής λαός, μια συμπαγής μειονότητα ανάμεσά σας, με παραδόσεις, ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες και στόχους ξεχωριστά από τα δικά σας. Και διακηρύσσετε ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων αποτελεί κίνδυνο για την μεθοδική σας ανάπτυξη. Μπερδεύει τις παρορμήσεις σας. Νικά τους σκοπούς σας. Προκαλεί σύγχυση στην πορεία σας. Και αδιαφορώ ποιά είναι η απόμακρη καταγωγή και δεδηλωμένη πίστη της φατρίας των κυβερνώντων. Η επιρροή, από την άλλη μεριά, είναι σίγουρα παρούσα, και είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και περισσότερο ύπουλη από ότι δείχνει να αντιλαμβάνεστε. Αυτό είναι που μας μπερδεύει, μας διασκεδάζει και καμιά φορά μας εξάπτει σε αυτό το παιχνίδι σας εναντίον των Εβραίων. Ακούγεται τόσο πομπώδες. Κυκλοφορείτε ψιθυρίζοντας τρομαγμένοι για την ανάμειξη των Εβραίων σε αυτό σε εκείνο και στο άλλο. Μας προκαλεί ρίγος. Συνειδητοποιούμε την πληγή που σας προκαλέσαμε όταν σας επιβάλλαμε την ξένη μας πίστη και τις παραδόσεις. Ας υποθέσουμε, λέμε τρέμοντας, ότι θα ξυπνήσετε και θα καταλάβετε ότι η θρησκεία σας, η εκπαίδευσή σας, η ηθική σας, το κοινωνικό, κυβερνητικό και νομικό σας σύστημα, είναι ουσιαστικά δικά μας δημιουργήματα! Και τότε το ξεκαθαρίζετε και μιλάτε αορίστως για Εβραίους χρηματοδότες και Εβραίους διαφημιστές κινηματογραφικών ταινιών και ο τρόμος μας διαλύεται μέσα στο γέλιο. Ποτέ, αντιλαμβανόμαστε με ανακούφιση, δεν θα μάθετε την πραγματική μαυρίλα των εγκλημάτων μας.

Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Είτε δεν γνωρίζετε είτε δεν έχετε το κουράγιο να μας κατηγορήσετε για εκείνες τις πράξεις για τις οποίες κάποιο τουλάχιστον ίχνος αποδείξεως υπάρχει και που ένας ευφυής δικαστής και ένα σώμα ενόρκων θα μπορούσε να εξετάσει δίχως ανυπομονησία. Γιατί να παίζετε με μη πειστικά ψιλοπράγματα όταν μπορείτε πολύ απλά να μας κατηγορήσετε για σοβαρά και αποδείξιμα αδικήματα;

Γιατί να μας πετάτε μια ολοφάνερη και αδέξια πλαστογραφία όπως αυτή των Πρωτοκόλλων των Γερόντων της Σιών όταν μπορείτε κάλλιστα να μας αντιμετωπίσετε με την Αποκάλυψη του Ιωάννου; Γιατί να συζητάτε για Μαρξ και Τρότσκι όταν διαθέτετε τον Ιησού της Ναζαρέτ και τον Παύλο της Ταρσού για να μας αναστατώσετε;

Μας αποκαλείτε υπονομευτές, ταραξίες, καπηλευτές επαναστάσεων. Είναι η αλήθεια και εγώ μαζεύομαι από την ανακάλυψή σας. Μπορεί να αποκαλυφθεί μόνο με την ελάχιστη προσπάθεια και ανακάτεμα των γεγονότων ότι εμείς βρισκόμαστε πίσω από όλες τις κύριες επαναστάσεις της ιστορίας σας. Δίχως αμφιβολία είχαμε μεγάλο μερίδιο στην Λουθηριανή Επανάσταση, και αποτελεί απλά γεγονός ότι ήμαστε οι κύριοι υποκινητές των δημοκρατικών επαναστάσεων της αστικής τάξης του προτελευταίου αιώνα τόσο στην Γαλλία όσο και στην Αμερική. Αν δεν ήμασταν, δεν θα γνωρίζαμε τα συμφέροντά μας. Αλλά μήπως υψώνετε το δάκτυλό σας να μας καταδείξετε, κατηγορώντας μας για αυτά τα αποτρόπαια και καταγεγραμμένα εγκλήματα; Καθόλου!! Μας αποδίδετε παράλογα, τον τελευταίο μεγάλο Πόλεμο και την αναταραχή στην Ρωσία, που δεν έχουν απλά προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά στους ίδιους τους Εβραίους αλλά και που ένας μαθητής μπορούσε να προβλέψει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.

Αλλά ακόμα και αυτές οι σκευωρίες και επαναστάσεις δεν είναι τίποτα συγκρινόμενα με την μεγάλη συνομωσία που μηχανευτήκαμε στο ξεκίνημα αυτής της εποχής και που προοριζόταν να μετατρέψει την πίστη ενός Εβραϊκού δόγματος, στην θρησκεία του Δυτικού Κόσμου. Η Μεταρρύθμιση δεν είχε σχεδιαστεί από καθαρό δόλο. Πήρε για μας εκδίκηση από έναν παλαιό εχθρό και αποκατέστησε την Βίβλο μας δίνοντας την τιμητική θέση στην χριστιανοσύνη. Οι Δημοκρατικές επαναστάσεις του δεκάτου ογδόου αιώνα μας απελευθέρωσαν από τις χρόνιες πολιτικές και κοινωνικές ανικανότητες. Εμάς μας ευεργέτησαν, αλλά εσάς δεν σας προκάλεσαν καμία ζημιά.

Αντιθέτως, σας έφεραν ευημερία και σας διεύρυναν. Χρωστάτε τα πρωτεία σας στον κόσμο, σε αυτές. Αλλά η αναταραχή που έφερε την Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη ήταν - ή τουλάχιστον μπορεί πολύ εύκολα να φανεί ότι ήταν- σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από Εβραίους σαν πράξη εκδίκησης ενάντια σε μια μεγάλη Εθνική πολιτεία. Και όταν μιλάτε για Εβραϊκές συνομωσίες, δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί δεν αναφέρεστε στην καταστροφή της Ρώμης και ολόκληρου του πολιτισμού της αρχαιότητας που ήταν συγκεντρωμένος κάτω από το λάβαρό της, από τα χέρια του Εβραϊκού Χριστιανισμού.

Είναι απίστευτο, αλλά φαίνεται ότι εσείς οι Χριστιανοί δεν γνωρίζετε από πού ήρθε η θρησκεία σας, πώς και γιατί. Οι ιστορικοί σας, με μία μόνο μεγάλη εξαίρεση, δεν σας τα λένε. Τα έγγραφα σε αυτήν την υπόθεση, που είναι μέρη της βίβλου, τα ψέλνετε αλλά δεν τα διαβάζετε. Έχουμε κάνει τη δουλειά μας τόσο τέλεια. Πιστεύετε την προπαγάνδα μας τόσο ανεπιφύλακτα. Ο ερχομός του Χριστιανισμού δεν είναι για σας ένα συνηθισμένο ιστορικό γεγονός που ξεπήδησε μέσα από άλλα γεγονότα της εποχής. Είναι η εκπλήρωση μιας θεϊκής Εβραϊκής προφητείας - με εναρμονισμένες δικές σας βελτιώσεις. Δεν επέφερε, όπως εσείς το αντιλαμβάνεστε, την καταστροφή ενός μεγάλου Εθνικού πολιτισμού και μιας μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας με την οποία ο Εβραϊσμός βρισκόταν σε πόλεμο. Δεν έριξε την ανθρωπότητα σε βαρβαρότητα και σε σκοτάδι για χίλια χρόνια. Ήρθε για να φέρει τη σωτηρία σε έναν Εθνικό κόσμο!

[Κανένας]

Αλλά εδώ, υπήρξε ένα φοβερό υπονομευτικό κίνημα, που εκκολάφτηκε στην Παλαιστίνη, που εξαπλώθηκε από Εβραίους ταραχοποιούς, που χρηματοδοτήθηκε από Εβραϊκά κεφάλαια, που διδάχθηκε από Εβραϊκά φυλλάδια και γραπτά, σε μια εποχή που ο Εβραϊσμός και η Ρώμη βρίσκονταν σε μια μάχη θανάτου και που κατέληξε με το γκρέμισμα της μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας. Ούτε καν το βλέπετε αυτό, παρ' όλο που ένα ευφυές παιδί, ενεπηρέαστο από θεολογική μαγεία, θα μπορούσε να σας εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει μετά από μια βιαστική μόνο ανάγνωση της απλής καταγραφής. Και συνεχίζετε να φλυαρείτε για ΕβραΙκές συνομωσίες και παραθέτετε περιπτώσεις σαν τον Μεγάλο Πόλεμο και την Ρωσική Επανάσταση! Και ύστερα απορείτε που εμείς οι Εβραίοι πάντα αντιμετωπίζαμε τους αντισημίτες τόσο επιπόλαια, αρκεί να μην κατέφευγαν στην βία;

Και έχετε υπ' όψη, ότι μια αυθεντία σαν τον Gibbon προσπάθησε πριν από χρόνια να σας διαφωτίσει. Έχει περάσει πάνω από ενάμισης αιώνας από τότε που "Η παρακμή και η Κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" τα ξεμπρόστιασε όλα. Ο Gibbon, ο οποίος δεν ήταν κανένας ιερέας που έπαιζε με την ιστορία, δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει το τέλος μιας μεγάλης εποχής επινοώντας βλακώδεις ηλιθιότητες σχετικά με την φαυλότητα και την διαφθορά της Ρώμης, σχετικά με την παρακμή των ηθικών αξιών και της πίστης σε μια αυτοκρατορία που βρισκόταν ακριβώς την εποχή εκείνη στην πιο δοξασμένη και δημιουργική της περίοδο. Πώς θα μπορούσε; Ζούσε στην Αυγουστιανή Εποχή στο Λονδίνο που - παρ' όλο τα δύο χιλιάδες χρόνια από τον ερχομό της Χριστιανικής σωτηρίας, αποτελούσε την καλύτερη απομίμηση της Ρώμης του Αυγούστου όσον αφορά την εξευγενισμένη ακολασία, που μπορούσαν να παρουσιάσουν οι ομιχλώδεις νησιώτες. Όχι, ο Gibbon ήταν ένας φυλετικά συνειδητοποιημένος Εθνικός και ένας θαυμαστής της κουλτούρας της Παγανιστικής Δύσης, καθώς επίσης και ιστορικός με μυαλό και μάτια. Έτσι δεν είχε καμία δυσκολία υποδεικνύοντας την αρρώστια που είχε σαπίσει και εξαφανίσει το ευγενικό οικοδόμημα του αρχαίου πολιτισμού. Έθεσε την Χριστιανοσύνη - τον νόμο που εξαπλώθηκε από την Σιών και τον λόγο του Θεού από την Ιερουσαλήμ - σαν την βασική αιτία της παρακμής και κατάρρευσης της Ρώμης και των όσων αντιπροσώπευε.

Μέχρι εδώ καλά. Αλλά ο Gibbon δεν προχώρησε όσο έπρεπε. Βλέπετε, γεννήθηκε και πέθανε έναν αιώνα πριν την εφεύρεση του επιστημονικού αντι - Σημιτισμού. Δεν υπολόγισε καθόλου το στοιχείο της πρόθεσης. Είδε μια ξένη πίστη να ξεπετάγεται από την Ανατολή και να κατακυριεύει τα όμορφα μέρη της Δύσης. Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σε αυτό το καταστρεπτικό τέλος ήταν αφιερωμένη η όλη δολοπλοκία της σωτηρίας. Και όμως τα γεγονότα είναι τόσο ξεκάθαρα όσο θα θέλατε. Αφήστε με, εν συντομία, να εξιστορήσω για μια ακόμη φορά την ιστορία, δίχως θαύματα, προφητείες ή μαγείες.

Για να έχουμε μια καλύτερη προοπτική, θα πρέπει να πάω λίγο περισσότερο πίσω. Η δράση αποτελείται βολικά από τέσσερις πράξεις, φτάνοντας στο αποκορύφωμα στην τρίτη. Ο χρόνος, όπου σηκώνεται η πρώτη αυλαία, είναι περίπου το 65 π.Χ. Τα πρόσωπα του δράματος είναι, εκτός από τους μικρούς ρόλους, η Ιουδαία και η Ρώμη.

Η Ιουδαία είναι ένα μικρό βασίλειο πέρα από τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου. Για πέντε αιώνες δεν αποτελούσε παρά γεωγραφικό όριο. Ξανά και ξανά είχε καταπατηθεί και καταστραφεί και ο πληθυσμός του είχε εξοριστεί ή σκλαβωθεί από τους ισχυρούς γείτονες. Κατ' όνομα μόνο ανεξάρτητο, είναι την εποχή αυτή ασταθές όσο ποτέ και βρίσκεται στο χείλος εμφυλίου πολέμου. Η αυτοκρατορία της Δύσης, με τον πυρήνα της στην Δημοκρατική Πόλη της Ρώμης, αν και ακόμα δεν αποτελεί κυρίαρχο του κόσμου, οδεύει τάχιστα προς τα' κει. Είναι αναγνωρισμένη ως η μία μεγάλη στρατιωτική δύναμη της εποχής καθώς επίσης και διάδοχος της Ελλάδος και το κέντρο του Πολιτισμού.

Μέχρι το σημείο αυτό, οι δύο πολιτείες είχαν ελάχιστη ή και καθόλου επαφή, η μία με την άλλη. Τότε χωρίς καμία πρόκληση από την ίδια, ζητήθηκε από την Ρώμη να ανακατευτεί στις Ιουδαϊκές υποθέσεις. Μια αντιδικία είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε δύο αδέλφια σχετικά με τη διαδοχή στον ασήμαντο θρόνο, και ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, που έτυχε να βρίσκεται στην Δαμασκό ασχολούμενος με σοβαρότερα θέματα, ζητήθηκε να διαιτητεύσει τους διεκδικητές. Με την απλοϊκή ευθύτητα ενός δημοκρατικού στρατιώτη, ο Πομπήιος εξόρισε ένα από τα αδέλφια, πέταξε την ανώτερη βαθμίδα του ιερατείου στον αντίζηλο, και διέλυσε τελείως την βασιλική αξιοπρέπεια. Για να μην μακρηγορούμε, ο συλλογισμός του Πομπήιου είχε σαν στόχο να γίνει η Ιουδαία Ρωμαϊκή κτήση. Οι Εβραίοι, ίσως όχι περίεργο, αντέδρασαν. Και η Ρώμη για να τους κατευνάσει και για να συμβιβαστεί με την τοπική καχυποψία, αποκατέστησε την βασιλική εξουσία. Διόρισε, δηλαδή, έναν δικό της βασιλιά. Ήταν γιος φοροεισπράκτορα, από την φυλή των Ιδουμαίων, ονομαζόμενο Ηρώδη. Αλλά οι Εβραίοι δεν ηρέμησαν και εξακολούθησαν να δημιουργούν φασαρίες. Η Ρώμη το θεώρησε μεγάλη αχαριστία από μεριά τους.

Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας πρόλογος, και έχει εισαχθεί στην δράση για να κατανοηθεί το τι επακολουθεί. Η Εβραϊκή δυσφορία μετατράπηκε σε δυσαρέσκεια και σε ανοικτή εξέγερση όταν οι Εθνικοί ηγέτες τους άρχισαν να εισάγουν στην Ιερουσαλήμ τις ευλογίες της Δυτικής κουλτούρας. Χαραγμένες απεικονίσεις, αθλητικοί αγώνες, Ελληνικό δράμα και παραστάσεις μονομάχων δεν ήταν του γούστου των Εβραίων. Οι ευσεβείς τα θεώρησαν ως προσβολή κάτω από την μύτη του Ιεχωβά, παρ' όλο που οι τοπικοί αξιωματούχοι εξηγούσαν υπομονετικά ότι αυτά όλα είχαν σκοπό την διασκέδαση και την διαπαιδαγώγηση της μη-Εβραϊκής φρουράς. Οι Εβραίοι αντιστάθηκαν με ιδιαίτερη σθεναρότητα στην έλευση του αποτελεσματικού Ρωμαίου φοροεισπράκτορα. Μα πάνω απ' όλα, ήθελαν πίσω ένα βασιλιά της δικής τους φυλής και της δικής τους βασιλικής γενιάς.

Στα πλήθη μέσα, η επανάσταση πήρε την μορφή μιας αναγέννησης της παλιάς πίστης σε έναν Μεσσία, έναν διορισμένο από τον Θεό σωτήρα που θα απολύτρωνε τον λαό του από τον ξένο ζυγό και θα καθιστούσε την Ιουδαία υπέρτατη δύναμη ανάμεσα στα έθνη. Δεν υπήρχε ανεπάρκεια διεκδικητών αυτής της αποστολής. Στην Γαλιλαία, ένας Ιούδας οδήγησε μια μάλλον ισχυρή εξέγερση, που γνώρισε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Ο Ιωάννης, ο αποκαλούμενος Βαπτιστής, δρούσε στην χώρα της Ιορδανίας. Ακολουθήθηκε από έναν άλλο άνθρωπο της βόρειας χώρας, τον Ιησού της Ναζαρέτ. Και οι τρεις ήταν δάσκαλοι της τεχνικής να ενσωματώνουν εμπρηστικές, πολιτικό-ανατρεπτικές θέσεις σε άκακες θεολογικές φράσεις. Και οι τρεις χρησιμοποίησαν το ίδιο σημάδι εξέγερσης - Έφτασε η ώρα. Και οι τρείς γρήγορα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, και οι δύο Γαλιλαίοι με σταύρωση.

Ξέχωρα από προσωπικές αρετές, ο Ιησούς της Ναζαρέτ υπήρξε, όπως και οι προκάτοχοί του, ένας πολιτικός ταραχοποιός απασχολημένος με το να απελευθερώσει την χώρα του από τον ξένο κατακτητή. Υπάρχουν ακόμα αρκετές αποδείξεις ότι διατηρούσε και μια φιλοδοξία να γίνει βασιλιάς μιας ανεξάρτητης Ιουδαίας. Υποστήριζε, ή τέλος πάντων όπως υποστήριξαν αργότερα οι βιογράφοι του, ότι κρατούσε από την αρχαία βασιλική οικογένεια του Δαυίδ. Αλλά η πατρότητα του είναι κάπως μπερδεμένη. Οι ίδιοι συγγραφείς που εξιχνιάζουν την καταγωγή του συζύγου της μητέρας του πίσω στον ψαλμωδό-βασιλιά επίσης σκιαγράφησαν τον Ιησού ως τον γιο του Ιεχωβά και παραδέχτηκαν ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν πατέρας του.

Φαίνεται ωστόσο ότι ο Ιησούς κατάλαβε σύντομα την ματαιότητα της πολιτικής του αποστολής και έστρεψε τα ρητορικά του ταλέντα και την μεγάλη του δημοτικότητα με τα πλήθη προς μια διαφορετική κάπως κατεύθυνση. Ξεκίνησε να κηρύττει μια πρωτόγονη μορφή λαϊκισμού, σοσιαλισμού και φιλειρηνισμού. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής του προγράμματός του ήταν να κερδίσει την εχθρότητα των δυναμικά ισχυρότερων, οικονομικά, τάξεων, γενικά των ιερέων και των πατριωτών, και να περιορίσει τους πιστούς του στους φτωχούς, στην εργατική τάξη και στους σκλάβους.

Μετά τον θάνατό του, αυτοί οι χαμηλής τάξεως απόστολοί του δημιούργησαν μια κομμουνιστική αδελφότητα. Ένα κήρυγμα που ο αποθανών ηγέτης τους είχε κάποτε πραγματοποιήσει σε μια λοφοπλαγιά, συγκέντρωνε για αυτούς την ουσία της διδασκαλίας του, και το μετέτρεψαν στον κανόνα της ζωής τους. Ήταν μια φιλοσοφία υπολογισμένη να συγκινήσει βαθύτατα ταπεινούς ανθρώπους. Παρηγορούσε αυτούς που βασανίζονταν εδώ στην γη με υποσχόμενες αμοιβές πέρα από τον τάφο. Έκανε αρετές τις αναγκαιότητες των αδυνάτων. Άνδρες δίχως ελπίδα στο μέλλον, ωθούνταν να μην σκέφτονται το αύριο. Άνδρες ανίκανοι να αντιδράσουν σε προσβολές ή τραυματισμούς διδάσκονταν να μην αντιστέκονται σε κανένα κακό. Άνδρες καταδικασμένοι σε μια ζωή δουλικότητας και ανέχειας, βεβαιώνονταν για την αξιοπρέπεια της εργασίας και της φτώχειας. Οι αδύναμοι, οι καταφρονημένοι, οι καταπατημένοι, θα αποτελούσαν - από τούδε και στο εξής - τους εκλεκτούς και τους αγαπημένους του Θεού. Στους κοσμικούς, στους φιλόδοξους, στους πλούσιους και στους ισχυρούς θα απαγορευόταν η είσοδος στον παράδεισο.

[Κανένας]

Το αποτέλεσμα, τότε, της αποστολής του Ιησού ήταν η δημιουργία μιας νέας αίρεσης στην Ιουδαία. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Η Ιουδαία, όπως η σημερινή Αμερική, αποτελούσε γόνιμο έδαφος για περίεργα δόγματα. Οι Εβιονίμ (Εβραίοι Χριστιανοί) - οι άποροι, όπως αυτοαποκαλούνταν - δεν θεωρούσαν τα πιστεύω τους ως μια νέα θρησκεία. Εβραίοι γεννήθηκαν και Εβραίοι παρέμειναν. Οι διδασκαλίες του κυρίου τους ήταν ενταγμένες περισσότερο σε μια μορφή κοινωνικής φιλοσοφίας, έναν ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, έναν τρόπο ζωής. Στους σημερινούς Χριστιανούς, που ποτέ δεν κουράζονται να ρωτάνε γιατί οι Εβραίοι δεν δέχτηκαν τον Ιησού και τις διδασκαλίες του, μπορώ μόνο να απαντήσω ότι για ένα μεγάλο διάστημα κανείς, παρά μόνο οι Εβραίοι τον δέχτηκαν. Το να νιώθει κανείς έκπληξη γιατί όλος ο Εβραϊκός λαός δεν έγινε Εβιονίμ είναι σαν να περιμένει όλους τους Αμερικανούς να γίνουν Ουνιταριανοί ή Βαπτιστές ή Χριστιανοί Επιστήμονες. Σε συνηθισμένους καιρούς μικρή σημασία θα δίνοταν στην κουρελιασμένη αδελφότητα. Δούλοι και εργάτες οι περισσότεροι, η αδυναμία τους ίσως και να είχε ενθαρρυνθεί από τις ισχυρές τάξεις. Αλλά με την χώρα να βρίσκεται στην μέση μιας μάχης με έναν ξένο εχθρό, η μη-κοσμική φιλοσοφία πήρε έναν επικίνδυνο προσανατολισμό. Ήταν ένα δόγμα των ψευδαισθήσεων, της παραίτησης και της ήττας. Απειλούσε να κάμψει το ηθικό των πολεμιστών του έθνους εν καιρώ πολέμου.

Αυτές οι ευλογίες των ειρηνοποιών, αυτό το γύρισμα του άλλου μάγουλου, αυτή η μη-αντίσταση, αυτή η αγάπη για τον εχθρό, φαινόταν σαν μια σκόπιμη προσπάθεια παράλυσης και εγκλωβισμού της θελήσεως του έθνους σε μια κρίση και βεβαιωμένη νίκη για τον εχθρό.

Έτσι δεν ήταν περίεργο που οι Εβραϊκές αρχές άρχισαν να καταδιώκουν τους Εβιονίμ. Εισέβαλαν στις συγκεντρώσεις τους και τις διέλυαν, οι ηγέτες τους ρίχτηκαν στην φυλακή, τα δόγματά τους κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Φάνηκε για λίγο ότι η αίρεση αυτή σύντομα θα εξαφανίζοταν. Τότε, ξαφνικά, η αυλαία σηκώθηκε για την τρίτη πράξη και τα γεγονότα πήραν μια νέα τροπή.

Ίσως ο πιο αμείλικτος εχθρός των αιρέσεων ήταν κάποιος Σαούλ, ένας σκηνοποιός. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ταρσό και άρα άνθρωπος κάποια μόρφωση στην Ελληνική κουλτούρα, απεχθανόταν τις νέες διδασκαλίες για τη μη-κοσμικότητα και την αποξένωσή τους από την ζωή. Σαν Εβραίος πατριώτης φοβόταν την επίδραση τους στον εθνικό αγώνα. Πολυταξιδεμένος άνθρωπος, γλωσσομαθής, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να πηγαίνει στις σκορπισμένες Εβραϊκές κοινότητες για να εξουδετερώνει την εξάπλωση των σοσιαλιστικών, ειρηνιστικών τους δογμάτων. Οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ τον διόρισαν κύριο διώκτη των Εβιονίμ.

Βρισκόταν στο δρόμο για την Δαμασκό για να συλλάβει μια ομάδα αιρετικών όταν του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Στην αλλόκοτη φράση του Βιβλίου των Πράξεων, είδε ένα όραμα. Είδε, στην πραγματικότητα, δύο. Αντιλήφθηκε, αρχικά, πόσο ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες της μικρής Ιουδαίας να κερδίσει έναν ένοπλο αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του κόσμου. Δεύτερον, και σημαντικότερο, συνειδητοποίησε ότι η πλανεμένη αίρεση που αυτός κατέπνιγε, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα ακαταμάχητο όπλο ενάντια στον τρομακτικό αντίπαλο.

Παθητικότητα, μη-αντίσταση, παραίτηση, αγάπη, αποτελούσαν επικίνδυνες διδασκαλίες στην πατρίδα. Διασπαρμένες όμως στις εχθρικές λεγεώνες, θα μπορούσαν ίσως να διασπάσουν την πειθαρχία τους και να επιφέρουν ακόμα και την νίκη στην Ιερουσαλήμ. Ο Σαούλ, με λίγα λόγια, ήταν πιθανότατα ο πρώτος άνθρωπος που είχε αντιληφθεί τις δυνατότητες διεξαγωγής πολέμου μέσω της προπαγάνδας.

Ταξίδεψε στην Δαμασκό, και εκεί προς έκπληξη τόσο των φίλων του όσο και αυτών που είχε σκοπό να καταστείλει, ανακοίνωσε τον προσηλυτισμό του στην θρησκεία και ζήτησε την ένταξή του στην αδελφότητα. Κατά την επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ ξεδίπλωσε την νέα του στρατηγική μπροστά στους έκπληκτους Γέροντες της Σιών.

Μετά από πολλές διαφωνίες και βαθύτερες συζητήσεις, υιοθετήθηκε. Περισσότερη αντίσταση σημειώθηκε από τους ηγέτες των Εβιονίμ της πρωτεύουσας. Δυσπιστούσαν ως προς τα κίνητρά του και φοβούνταν ότι η πρότασή του να απογυμνωθεί η θρησκεία από τις αρχαίες Εβραϊκές συνήθειες και τελετές για να γίνει αποδεκτή από τους Εθνικούς, θα γέμιζε την αδελφότητα με ξένους μισο-προσηλυτισμένους και θα μείωνε τη δύναμή της. Αλλά στο τέλος κέρδισε και τη δική τους υποστήριξη. Και έτσι ο Σαούλ, ο τρομερότερος διώκτης των ακολούθων του Ιησού, έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνικών. Και έτσι, ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η διασπορά στις παγανιστικές χώρες της Δύσης, μια ολότελα καινούρια Ανατολίτικη θρησκεία.

Δυστυχώς για το σχέδιο του Παύλου, η νέα στρατηγική λειτούργησε παραπάνω από καλά. Η ανακαινισμένη και κάπως σαγηνευτική του θεολογία, προσηλύτιζε πιστούς γρηγορότερα από ότι τολμούσε να ελπίζει ή ακόμα και να εύχεται. Η ιδέα του, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ' όψη μας, σε αυτή την φάση ήταν καθαρά αμυντική. Δεν είχε καμία σκέψη ευαγγελισμού του κόσμου. Έλπιζε μόνο να αποθαρρύνει τον εχθρό. Έχοντας επιτύχει αυτό, και με την Ρωμαϊκή φρουρά έξω από την Παλαιστίνη, ήταν έτοιμος για ανακωχή. Αλλά οι σκλάβοι και οι καταπιεσμένοι της Αυτοκρατορίας, οι άθλιοι κληρωτοί και το πεινασμένο προλεταριάτο της ίδιας της πρωτεύουσας, βρήκαν τόση παρηγοριά στην προσαρμοσμένη Παυλική εκδοχή της αίρεσης όσο και οι καημένοι Εβραίοι πριν από αυτούς είχαν βρει στα πρωταρχικά διδάγματα του σταυρωμένου τους κυρίου. Το αποτέλεσμα αυτής της απρόβλεπτης επιτυχίας ήταν να ανοιχτούν τα μάτια του εχθρού στο τι ακριβώς συνέβαινε. Ανησυχητικές αναφορές για κρούσματα απειθαρχίας ανάμεσα στους στρατιώτες άρχισαν να κατακλύζουν την Ρώμη από τους διοικητές του στρατού στην Παλαιστίνη και αλλού. Αντί να προκαλέσουν την παύση στις αυτοκρατορικές αρχές, οι νέες τακτικές πείσμωσαν περισσότερο την αποφασιστικότητά τους. Η Ρώμη έπεσε πάνω στην Ιερουσαλήμ με φωτιά και ξίφος και μετά από μια τρομακτική πολιορκία που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, κατέστρεψε την φωλιά της αναστάτωσης (70 μ.Χ.). Τουλάχιστον νόμιζε ότι την κατέστρεψε.

[Κανένας]

Οι ιστορικοί της εποχής δεν μας αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις της Ρώμης. Μας λένε ότι ο Νέρων έστειλε τον Βεσπασιανό και τον γιό του τον Τίτο με απόλυτες και ρητές εντολές να συντρίψουν την Παλαιστίνη μαζί με τον Χριστιανισμό. Για τους Ρωμαίους, η Χριστιανοσύνη δεν ήταν παρά Ιουδαϊκή Μαχητικότητα, μια ερμηνεία εν πάσει περιπτώσει, που δεν απέχει και πολύ από τα γεγονότα. Όσον αφορά την ευχή του Νέρωνα, πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Η Παλαιστίνη συντρίφτηκε τόσο ολοκληρωτικά που παραμένει μέχρι και σήμερα ένα πολιτικό ερείπιο (σημείωση: όταν γράφτηκε αυτό το άρθρο, δεν είχε ιδρυθεί το Ισραήλ ως κράτος). Αλλά η Χριστιανοσύνη δεν καταστράφηκε τόσο εύκολα.

Εν αντιθέσει, μόνο μετά από την πτώση της Ιερουσαλήμ το πρόγραμμα του Παύλου αναπτύχθηκε στο μέγιστο. Μέχρι τώρα, όπως έχω πει, η τακτική του ήταν απλά να φοβίσει και να διώξει τον κατακτητή, με τον ίδιο τρόπο που ο Μωϋσής μόλυνε τον Φαραώ. Προχωρούσε με επιφύλαξη και δισταγμό, προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον ισχυρό αντίπαλο. Ήταν διατεθειμένος να παίξει με το νέο του όπλο μπρος στη μύτη του εχθρού και να τον κάνει να νιώσει την άκρη του, αλλά δείλιαζε στο να το καρφώσει με όλη του τη δύναμη. Τώρα που είχε συμβεί το χειρότερο και η Ιουδαία δεν είχε πλέον να χάσει τίποτα άλλο, πέταξε τις αναστολές του και μετέφερε τον πόλεμο στη χώρα του εχθρού. Ο στόχος τώρα δεν ήταν τίποτα λιγότερος από το να ταπεινωθεί η Ρώμη όπως αυτή είχε ταπεινώσει την Ιερουσαλήμ, να τη σβήσει από το χάρτη όπως αυτή είχε σβήσει την Ιουδαία.

Αν τα ίδια τα γραπτά του Παύλου δεν σας πείθουν για αυτή την ερμηνεία των πράξεών του, σας εφιστώ την προσοχή στον πιο ειλικρινή του συνεργάτη, τον Ιωάννη. Εκεί που ο Παύλος, ενεργώντας μέσα στην σκιά του βασιλικού παλατιού, και τον μισό καιρό αιχμάλωτος σε Ρωμαϊκές φυλακές, είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με παραβολές και κρυμμένες ενδείξεις, ο Ιωάννης, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους Ασιάτες, έχει την πολυτέλεια της απλής ομιλίας. Όπως και να έχει, το φυλλάδιό του με τον τίτλο "Αποκάλυψη", είναι, στην ουσία, μια αποκάλυψη της όλης καταπληκτικής υπόθεσης. Η Ρώμη, φανταστικά αποκαλούμενη Βαβυλωνία, περιγράφεται λεπτομερώς με τη γλώσσα εκρηκτικού μίσους, σαν την μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης, σαν τη γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων (Εβραίων), σαν τον καταπιεστή των "ανθρώπων και μαζών και εθνών και γλωσσών" και - για να αφαιρεθεί κάθε αμφιβολία για την ταυτότητά της - σαν "τη μεγάλη πόλη που κυριάρχησε πάνω στους βασιλιάδες της γης". Ένας άγγελος θριαμβευτικά φωνάζει: "Η Βαβυλωνία η μεγάλη έχει πέσει, έχει πέσει". Στην συνέχεια ακολουθεί μια οργιαστική εικόνα καταστροφής. Εμπόριο και βιομηχανία και θαλάσσιες συναλλαγές βρίσκονται στο τέλος. Τέχνη και μουσική και "η φωνή του γαμπρού και της νύφης" έχουν σιωπήσει. Σκοτάδι και ερήμωση κυριαρχούν σαν το πέπλο πάνω στην σκηνή. Οι ευγενικοί Χριστιανοί κατακτητές κυλιούνται ηδονικά μέσα στο αίμα μέχρι τις σέλες των αλόγων τους. "Αγαλλιάστε πάνω από αυτήν, εσύ ουρανέ, και σεις άγιοι απόστολοι και προφήτες, γιατί ο Θεός την εκδικήθηκε για σας".

Και ποιο το τέλος και ο σκοπός όλου αυτού του χάους και της καταστροφής; Ο Ιωάννης δεν συγκρατεί τα λόγια του για να μας πει. Γιατί κλείνει την ευσεβή του προφητεία με ένα όραμα από τις δόξες της νέας - δηλαδή αποκατεστημένης - Ιερουσαλήμ. Όχι κάποια αλληγορική φαντασίωση, να ξέρετε, αλλά κυριολεκτικά η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του μεγάλου ξαναενωμένου βασιλείου των "δώδεκα φυλών των παιδιών του Ισραήλ" (σημείωση: το Ισραήλ ιδρύθηκε 20 χρόνια μετά τη συγγραφή του παρόντος άρθρου).

Μπορεί κανείς να απαιτήσει κάτι πιο ξεκάθαρο;

Φυσικά, κανείς πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για πάντα ενάντια σε τέτοιου είδους επιθέσεις. Μέχρι το έτος 200 οι προσπάθειες του Παύλου και του Ιωάννη και των διαδόχων τους είχαν προχωρήσει τόσο πολύ σε όλες τις τάξεις της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ώστε η Χριστιανοσύνη είχε γίνει το κυρίαρχο δόγμα σε όλη την αυτοκρατορία. Εν τω μεταξύ, όπως διορατικά είχε προβλέψει ο Παύλος, η Ρωμαϊκή ηθική και πειθαρχία είχαν εκπέσει, τόσο που όλο και συχνότερα, οι Ρωμαϊκές λεγεώνες, που κάποτε αποτελούσαν τον τρόμο του κόσμου και την σπονδυλική στήλη της Δυτικής κουλτούρας, γνώριζαν την ήττα από βάρβαρους εισβολείς. Στο έτος 326 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ελπίζοντας να ελέγξει την ύπουλη νόσο, υπέκυψε στον προσηλυτισμό και ανακήρυξε την Χριστιανοσύνη σαν επίσημη θρησκεία. Ήταν πλέον αργά. Μετά από αυτόν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προσπάθησε να καταφύγει για μια ακόμη φορά στην καταστολή. Αλλά ούτε αντίσταση ούτε εκχώρηση δικαιωμάτων ωφελούσαν. Το Ρωμαϊκό πολιτικό σώμα είχε καταντήσει σκουληκοφαγωμένο από Παλαιστινιακή (σημείωση: εννοεί Ισραηλινή) προπαγάνδα. O Παύλος είχε θριαμβεύσει.

Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας, θα ερμήνευα την έλευση ενός διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό κόσμο".

[Κανένας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
Εμπεριστατωμένη έρευνα και επιστημονική στήριξη ιδεών είναι αυτό?
Αντισημιτισμός με γλυκό τρόπο?
Περίμενα κάτι καλύτερο ρε Κωνσταντίνε

φυσικά και δεν είναι εμπεριστατωμένη ερευνα, ούτε καν επιστημονική στήριξη ιδεών

που χωρά η επιστημονική απόδειξη απέναντι στην πίστη ενός δόγματος?

και οι δυο επιστολές αναφέρονται σε μια ιστορική απατη και στο προκλητικότατο σκάνδαλο για την ανθρωπότητα τον χριστιανισμό και κατά επέκταση των θρησκειών

είναι μια άποψη από την άλλη πλευρά που αξίζει εμπεριστατωμένης μελέτης, γιατί κρύβει η φανερώνει, πολλές αλήθειες που μας πονάνε

και ακόμα δεν έχω γράψει εγώ

[Κανένας]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Gandalf dr685sm
Παρακολουθώντας την "συνέντευξη Χριστόδουλου" ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση ρε παιδιά...

Η απλότητα που κάποιος , άγνωστος κατά τα άλλα στον Χριστόδουλο, "κοινός θνητός" λεγόμενα, μπόρεσε να τον επισκεφτεί στο γραφείο του και μάλιστα να συνομιλήσει μαζί του , χωρίς να υποστεί την όποια ταλαιπωρία συναντούν ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ανεξαιρέτως ,όταν θέλουν να συναντήσουν ένα εξέχων πρόσωπο ..

Πολύ απλή φάνηκε αυτή η συνάντηση , και έγινε με πολύ μεγάλη ευκολία , απο οτι είπε και ο ίδιος , για να με κάνει να το προσπεράσω ετσι απλά και να υποθέσω οτι έγινε χωρίς να έχει ιδέα για το ποιός ήταν ή το οτι δεν το προώθησε κάποιος...

Τα υπόλοιπα της συνέντευξης μου έδειξαν ενα πολύ καλό και μελετημένο λόγο , ικανό ακόμα και γαι διπλωματικό ακόλουθο , αν και είχαν αρκετά κενά...


Gandalf

Η συνάντηση ήταν στημένη και δημοσιοσχεσιτικη και προφανώς τις ερωτήσεις ο χριστοδουλος τις ήξερε ήδη
Αν και άφησε πολλά κενά , ομολογουμένως τον παω τον Χριστοδουλο
Το θέμα όμως είναι, ότι το μαχαίρι στο κόκαλο δεν μπήκε, ούτε στις ερωτήσεις ούτε στις απαντήσεις- λύσεις

Και αυτα που κρύβονται μέχρι τώρα
Είναι

ο ρόλος του οικουμενικου πατριαρχείου και η ανάμειξη του γενικα

ο όγκος και άξια της εκκλησιαστικής περιουσίας

η συμμετοχή της εκκλησίας σε μεγάλη ελληνική τράπεζα

η ανάμειξη στο χρηματιστήριο

και φυσικα η σιγή ιχθύος μέχρι τώρα του πόντιου Πιλάτου (του κράτους ), είναι εντελώς ύποπτη ΓΙΑΤΙ EXEI THN ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΛΕΡΩΜΕΝΗ

[crs-k]

Αρχικά δημιουργήθηκε από ΚΑΝΕΝΑΣ
............................
Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας, θα ερμήνευα την έλευση ενός διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό κόσμο".

Και τα δυο κειμενα που παρεθεσες, ειναι για μενα κειμενα που δινουν την αφορμη για να προβληματιστει ο καθενας.

Θα προσθεσω εδω οτι το διτομομο εργο του μεγαλυτερου συγχρονου ελληνα ιστορικου, του Κορδατου, "Ιησους Χριστος και Χριστιανισμος", ειναι ενα βιβλιο που θα επρεπε να εχει διαβασει ο καθενας, μιας και ειναι μια ενδελεχης ιστορικη αναδρομη σε 'κεινους τους χρονους, ψαχνοντας μεσα απο ΟΛΕΣ τις ιστορικες πηγες της εποχης, τον επαναστατη Ιησου.

[crs-k]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai

[/B][/QUOTE]

Θα το ομολογησω !


ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ! :rotflmao:

"Ο καθεις και το οπλο του ..." ! (Αξιον Εστι, Ελυτης)

[Κανένας]

βασικος μετοχος

[Κανένας]

πού τη βρήκε η εκκλησία αυτή την περιουσία; Επειδή κανείς δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ας το επιχειρήσουμε εμείς:

Είναι γνωστό πώς με την αποχώρηση των Τούρκων από τα ελληνικά εδάφη, η εκκλησία βρέθηκε να κατέχει μεγάλες εκτάσεις γης. Ήταν - και είναι - ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας, που με φεουδαρχικό τρόπο εκμεταλλευόταν τις φτωχές αγροτικές μάζες. Κάτω από την πίεση των αγροτικών μαζών το αστικό κράτος αναγκάστηκε με τις διάφορες αγροτικές μεταρρυθμίσεις να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση και εκκλησιαστικών γαιών. Για τις εκκλησιαστικές εκτάσεις που παραχωρήθηκαν κατά καιρούς δόθηκε σαν αντάλλαγμα στην εκκλησία χρηματική ή άλλου είδους αποζημίωση. Η τελευταία τέτοια μεταρρύθμιση έγινε το 1952. Μαζί με τα ιδιωτικά τσιφλίκια, απαλλοτριώθηκαν τότε και εκκλησιαστικές εκτάσεις, καταργήθηκε οριστικά κάθε κολίγικη σχέση και οι πρώην κολίγοι απόχτησαν δικό τους κλήρο. Άλλο πράγμα τώρα αν τον ξαναχάνουν με τις ευλογίες της Ενωμένης Ευρώπης και της "Λευκής Βίβλου". Έτσι παραμερίστηκαν οριστικά και τα τελευταία μισοφεουδαρχικά υπολείμματα και τα τελευταία εμπόδια στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο χωριό. Ο νόμος 2185/52 πρόβλεπε ότι ύστερα από συμφωνία της εκκλησίας, μπορούσε να προχωρήσει η απαλλοτρίωση εκκλησιαστικών κτημάτων. Επιτρέπονταν έτσι η απαλλοτρίωση των 4/5 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων και των 2/3 των βοσκοτόπων της εκκλησίας της Ελλάδας, ενώ απαγορεύονταν η απαλλοτρίωση της περιουσίας των μοναστηρίων του Πατριαρχείου.

ΕΜΠΟΡΟΙ ΓΗΣ

Στη βάση του νόμου κλείστηκε συμφωνία μεταξύ κράτους και εκκλησίας (εφ. κυβέρνησης 8/10/52 τεύχος Α αρ. φ. 289) που πρόβλεπε: Παραχώρηση απ΄ τη μεριά της εκκλησίας 141.000 στρεμ. αγρών, 32.000 στρεμ. αγροληπτικών και 601.000 στρεμ. βοσκοτόπων. Η αξία των παραπάνω υπολογίστηκε σε 97,6 δισ. δρχ!!! Το κράτος θα πλήρωνε στην εκκλησία αυτό το αμύθητο ποσό, 15 δισ. δρχ. σε μετρητά και τα υπόλοιπα σε αστικά ακίνητα. Το κράτος εκπλήρωσε τη συμφωνία και πλήρωσε όλα αυτά τα δισ. σε δύσκολες εποχές. Η εκκλησία όμως όχι! Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Γεωργίας η εκκλησία κατακράτησε 75.000 στρεμ. αγρούς, όλα τα αγροληπτικά και εμφυτευτικά και 151.000 στρέμματα βοσκότοπους! Στο μεταξύ από τότε και σε όλη αυτή την περίοδο, η μοναστηριακή περιουσία, ιδιαίτερα αυτή που η εκκλησία δεν είχε τίτλους, βγήκε στο σφυρί!

Και μπαίνει το ερώτημα: Τι απόγιναν αλήθεια οι τεράστιες εκκλησιαστικές περιουσίες με ή χωρίς τίτλους στην Αττική; Αυτή έμεινε το 1952 ανέπαφη απ΄ την τότε μεταρρύθμιση.

Η συμφωνία προέβλεπε ότι στο 1/5 των αγρών και 1/3 των βοσκοτόπων που έμειναν στην εκκλησία περιλαμβάνονταν οπωσδήποτε εκτός από τις εκτάσεις της Αγίας Λαύρας, Καλαβρύτων, "πάντες οι αγροί και οι βοσκότοποι, λιβάδια και κτηνοτροφικαί εν γένει εκτάσεις, οι κείμενοι εις την περιφέρειαν των Ιερών Μητροπόλεων Αθηνών, Αττικής και Μεγαρίδος... και οι δασώδεις εκτάσεις των και αι κεκαλυμμέναι δι΄ αγριελαιών"... Όπως είναι φανερό, οι σεβάσμιοι αρχιερείς ήξεραν πολύ καλά πώς να κρατήσουν με τα δόντια τις εκτάσεις τους. Προβλέποντας σωστά την οικιστική έκρηξη της πρωτεύουσας αποδείχτηκαν θαυμάσιοι έμποροι γης. Γιατί, είναι φανερό, τι έγινε αυτή η τεράστια περιουσία. Έγινε οικόπεδα και ακίνητα!

ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΑΚΟΜΑ!

Η εκκλησία τότε παραχώρησε όλα κι όλα στην Αττική 212 στρέμματα της Μονής Πεντέλης στα μέλη του Γεωργοκτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Μισθωτών Πεντέλης σαν οικοπεδικό κλήρο. Το μοναστήρι της Πεντέλης παραχώρησε στους πρώην κολίγους του...212 στρέμματα. Ο καθένας απ΄ αυτούς πήρε από... μισό, έως ενάμιση στρέμμα!

Το 1988 τα εκκλησιαστικά κτήματα ανέρχονταν γύρω στα 1,3 εκατ. στρ. αγροτικής έκτασης και σε ανυπολόγιστα αστικά ακίνητα. Ακίνητα που εν μέρει προήλθαν απ΄ το ξεπούλημα και δημόσιας αγροτικής γης. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα αυτά προέρχονται από δωρεές. Η εκκλησία λοιπόν χρωστάει την τεράστια αγροτική και αστική περιουσία της στη μεγαλοψυχία και στην ανικανότητα της αστικής τάξης που αρνήθηκε όταν έπρεπε να ξεκαθαρίσει αυτό το ζήτημα να βάλει τελεία και παύλα σε μια κατάσταση κληρονομημένη από άλλες εποχές. Αρνήθηκε να εξαλείψει τα απομεινάρια της φεουδαρχίας. Έτσι, λοιπόν, σήμερα εν έτει 1998, η εκκλησία μετατράπηκε σε ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο καπιταλιστή, γαιοκτήμονα και όχι μόνο. Μετατράπηκε σε ένα μεγάλο κεφαλαιοκράτη.

Βέβαια η εξάλειψη αυτής της κατάστασης και ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος δεν αποτελεί κανενός είδους επαναστατικό σοσιαλιστικό μέτρο, πρόκειται απλά για ένα μέτρο αστικού εκσυγχρονισμού, που ωστόσο το "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ ούτε θέλει ούτε μπορεί να εφαρμόσει.

Δυό χιλιάδες χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού πόσοι αλήθεια πόλεμοι ακολούθησαν; Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι κατασφάχτηκαν; Και τι έκανε η εκκλησία, ο ανώτατος κλήρος; Καλλιεργούσε το μίσος ανάμεσα στους λαούς, όπως κάνει ο σημερινός αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας. Πόσους "χιτώνες", πόσες τράπεζες, ακίνητα, εκτάσεις γης έχει μοιράσει στους πεινασμένους και τους άστεγους η εκκλησία; Πόσους θησαυρούς έχουν σωρευμένους οι δεσποτάδες παρέα με τους κυρίαρχους του κόσμου, όταν τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και εκατομμύρια πεθαίνουν από την πείνα;

Φτάνει ποια Χριστέμποροι καπιλευτές της διδασκαλίας της Αγάπης. Να αντισταθούμε στο θρησκευτικό μεσαίωνα του Χριστόδουλου και της ηγεσίας της εκκλησίας. Εν έτει 2000 η Θρησκεία δεν έπαψε να είναι "η ψυχή ενός κόσμου χωρίς καρδιά" και ταυτόχρονα "το πνεύμα μιας εποχής χωρίς πνεύμα".


αποσπασμα

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ
Δημοσιεύτηκε στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ το Σεπτέμβρη του 1998

[Κανένας]

Ζάπλουτη αλλά και ρακένδυτη η Εκκλησία
6.700 ΝΠΔΔ με ανεξάρτητη οικονομική διαχείριση και χωρίς κεντρικό έλεγχο


ΓΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ενα πυκνό πέπλο μυστηρίου, το οποίο υφαίνουν 6.700 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, κρύβει αποτελεσματικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα μάτια των «αντικληρικών». Είναι δε τόσο καλά προστατευμένο το μυστικό, που ούτε η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει εικόνα για την περιουσία των μονών και των μητροπόλεων. Κάθε ένα από αυτά τα 6.700 ΝΠΔΔ έχει δική του ανεξάρτητη οικονομική διαχείριση, γεγονός που καθιστά το εγχείρημα για την καταμέτρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας λίγο-πολύ ανέφικτο. Εξάλλου και για τη γνωστή ιδιοκτησία της Εκκλησίας δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα, διότι ουδείς μπορεί να αποτιμήσει, λόγου χάρη, την αξία των δασών, των χορτολιβαδικών εκτάσεων αλλά και των δεσμευμένων από δήμους και κράτος οικοπέδων. Ενα ακόμη ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί με σαφήνεια είναι πόθεν αποδεικνύεται ότι όλα αυτά ανήκουν πράγματι στην Εκκλησία, όταν οι ημερομηνίες κτήσης τους προηγούνται της ιδρύσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Επειδή η Εκκλησία υπήρχε όταν το κράτος δεν υπήρχε ακόμη, η χώρα θεωρητικά ανήκε στην Εκκλησία. Ως εκ τούτου οι Αγιοι Πατέρες θεωρούν ότι από το 1830 ως σήμερα η Εκκλησία απώλεσε με εκβιασμούς, καταπατήσεις, παραχωρήσεις κτλ. το 96% της περιουσίας της! Ο οικονομικός διευθυντής της κεντρικής διοίκησης της Εκκλησίας κ. K. Πυλαρινός δηλώνει ότι ούτε γνωρίζει την ακριβή αξία της εκκλησιαστικής περιουσίας, ούτε σε εκτίμηση μπορεί να προβεί. Το οργανόγραμμα της Εκκλησίας χωρίζεται σε τέσσερις ομάδες. Την κεντρική διοίκηση, τις ιερές μητροπόλεις, τις ιερές μονές και τους ενοριακούς ναούς. Οι ομάδες αυτές διοικούνται από συλλογικά όργανα. Οι ιερές μητροπόλεις από τα μητροπολιτικά συμβούλια, οι ιερές μονές από τα ηγουμενοσυμβούλια και οι ενοριακοί ναοί από τα εκκλησιαστικά συμβούλια. Με εξαίρεση τα ηγουμενοσυμβούλια που απαρτίζονται μόνο από μοναχούς, όλα τα άλλα όργανα διοίκησης περιλαμβάνουν ως μέλη και «λαϊκούς». Ο έλεγχος της διαχείρισης ασκείται από την Ανώτατη Ελεγκτική Επιτροπή της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην οποία προεδρεύει τέως αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και συμμετέχουν ο τέως αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ο πρώην υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας, ο πρώην πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου και άλλοι.

H κεντρική διοίκηση, η οποία στεγάζεται στη Μονή Πετράκη στο Κολωνάκι, κατέχει εκτός από ακίνητη περιουσία και το 1,90% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας. Δεν κατέχει αξιόλογα ποσοστά άλλων εταιρειών και δεν γνωρίζει τις περιουσίες των μονών, των ενοριακών ναών και των μητροπόλεων. Μεταξύ των πλούσιων μητροπόλεων λέγεται ότι είναι αυτή των Ιωαννίνων, η οποία είχε τα κληροδοτήματα του Γεωργίου Σταύρου και άλλων εθνικών ευεργετών. Υπάρχουν όμως και μητροπόλεις όπως αυτή των Κυθήρων, η οποία δεν έχει χρήματα ούτε για τα έξοδα της λειτουργίας της. Τα μυστικά ασφαλώς της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι και θα παραμείνουν, απ' ό,τι φαίνεται, για πολύ καιρό ακόμη σφραγισμένα, κρυμμένα πίσω από μια δαιδαλώδη -σχεδόν χαοτική -οργάνωση. Ο δε ερευνητής που θα τολμήσει να τα αναζητήσει θα χαθεί στα βάθη της ιστορίας, της γραφειοκρατίας και των νομικών δαιδάλων -που ίσως είναι εκ του πονηρού.

Ο τέταρτος όροφος της Μονής Πετράκη φιλοξενεί το οικονομικό στρατηγείο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Γενικός διευθυντής των οικονομικών και τεχνικών υπηρεσιών της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ο έμπειρος περί τα οικονομικά πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. K. Πυλαρινός, ο οποίος αποκαλύπτει την πολυπλοκότητα της εκκλησιαστικής διοίκησης, το εύρος και τα όρια της περιουσίας της Εκκλησίας και την πικρία της έναντι του κράτους και των «αντικληρικών» οι οποίοι, κατά την Εκκλησία, πολύ περισσότερα της χρωστούν από όσα της προσφέρουν.

H εικόνα που αποκαλύπτεται για την περιουσία της Εκκλησίας είναι ότι είναι «ζάπλουτη, αλλά ρακένδυτη» και αυτό διότι δεν μπορεί ούτε να αποτιμηθεί, ούτε να αξιοποιηθεί αυτή η περιουσία. Πώς μπορούν να αποτιμηθούν τα δάση, τα δεσμευμένα από τους δήμους και το κράτος οικόπεδα, τα αμφισβητούμενα ακίνητα που αποκτήθηκαν από κληρονομιές και δωρεές; Είναι αναμφίβολα τεράστια η αξία της περιουσίας της Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα απροσδιόριστη και αίολη.

Αυτό που προκύπτει καθαρά είναι η ετήσια απόδοση της περιουσίας μόνο της κεντρικής διοίκησης, η οποία φθάνει τα 14.462.700 ευρώ με βάση τον προϋπολογισμό του 2005. Αλλα 2.268.100 ευρώ θα εισπραχθούν ως έκτακτα έσοδα. Τα ποσά αυτά διαμορφώνουν το σύνολο των ετήσιων εσόδων της κεντρικής διοίκησης σε 19,6 εκατ. ευρώ, και αυτός είναι ο προϋπολογισμός της για το 2005.

Ενδιαφέρον όμως έχουν οι απαιτήσεις της Εκκλησίας από το κράτος, οι οποίες ασφαλώς θα τεθούν σε περίπτωση διαχωρισμού μεταξύ των δύο. «Ανέτως η Εκκλησία της Ελλάδος μπορεί να δεχθεί την αλλαγή καθεστώτος μισθοδοσίας του κλήρου, αρκεί το κράτος να της επιστρέψει την ακίνητη περιουσία που της έχει πάρει» λέει ο κ. Πυλαρινός, ο οποίος εκτιμά ότι η αξία αυτής της «κλεμμένης» περιουσίας φθάνει τα 800 δισ. δραχμές ή τα 2,5 δισ. ευρώ περίπου.

* Αναγκαστικές απαλλοτριώσεις

Πώς και πότε πήρε το κράτος αυτή την περιουσία από την Εκκλησία; Σύμφωνα με την Εκκλησία, τα 800 δισ. δρχ. αφορούν μόνο τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που ποτέ δεν πληρώθηκαν, για να δοθούν σε ακτήμονες καλλιεργητές και σε πρόσφυγες. «Και πάντα η πολιτική ηγεσία μάς έλεγε "μην ανησυχείτε, δώστε μας τη γη και εμείς θα πληρώνουμε τους μισθούς σας"» λέει ο κ. Πυλαρινός, ο οποίος υπογραμμίζει ότι «το σύνολο του ετήσιου προϋπολογισμού της κεντρικής διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν ξεπερνά τα ποσά μεταγγραφών τριών-τεσσάρων μεγάλων ποδοσφαιριστών». Φθάνει τα 20 εκατ. ευρώ και αποτελεί το εισόδημα της Εκκλησίας από τη διαχείριση των ακινήτων της, τα μερίσματα και τους τόκους των καταθέσεών της, αλλά και από τις δωρεές των πιστών. Ο προϋπολογισμός είναι πράγματι περιορισμένος, αλλά ασφαλώς περιλαμβάνει μόνο τα ετήσια εισοδήματα και δεν αντικατοπτρίζει την αξία της περιουσίας της Εκκλησίας. H εικόνα αυτή, παρά τις καλές προθέσεις της Εκκλησίας να δώσει στη δημοσιότητα στοιχεία για την περιουσία της, παραμένει ασαφής.

[Κανένας]

2
H περιουσία και ο προϋπολογισμός

H κοινή εκτίμηση ανεβάζει την αξία της εκκλησιαστικής περιουσίας σε πολλά δισ. ευρώ. Κατά την Εκκλησία όμως, αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή η περιουσία δεν μπορεί να αξιοποιηθεί από την Εκκλησία. «Από τα 257 στρέμματα που έχουμε στη Βουλιαγμένη», λέει ο κ. Πυλαρινός, «τα 238 είναι δεσμευμένα από τον δήμο και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν. Ολόκληρη η Βουλιαγμένη ανήκε κάποτε στην Εκκλησία. Ο,τι έχει πολεοδομηθεί έγινε με παραχώρηση δικών μας εκκλησιαστικών περιουσιακών στοιχείων. Δρόμοι, πλατείες, παιδικές χαρές και δεν είναι μόνο αυτά. Το Πανεπιστήμιο, η Ακαδημία, η Βιβλιοθήκη, το Οφθαλμιατρείο, ο Ευαγγελισμός, το Νίμιτς είναι μερικά από τα δημόσια κτίρια που παραχωρήθηκαν από την Εκκλησία. Ολόκληρες περιοχές, όπως το Γουδί, το Πέραμα, η Καισαριανή, ήταν της Εκκλησίας, το μισό Κολωνάκι που καταπατήθηκε, ο Καρέας που είναι δάσος και δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε ένα παγκάκι» παραπονείται ο κ. Πυλαρινός. Είμαστε ο δεύτερος μεγαλύτερος -μετά το κράτος -ιδιοκτήτης δασών στην Ελλάδα, αλλά τι να τα κάνουμε τα δάση; Και όσον αφορά τις «αυθαίρετες εκτιμήσεις» για τα ακίνητα της Εκκλησίας ο κ. Πυλαρινός διαβεβαιώνει ότι «το Γηροκομείο Αθηνών έχει διπλάσιας αξίας διαμερίσματα και γραφεία, ενώ η Εθνική Τράπεζα δωδεκαπλάσιας αξίας από αυτή των ακινήτων της Εκκλησίας». Και το παράπονο της Εκκλησίας κορυφώνεται: «Για να μπορέσει ο αναγνώστης να προσεγγίσει το μέγεθος της συρρικνώσεως, αριθμοσχηματικά αναφέρουμε ότι από το ποσοστό του 100% της συνολικής περιουσίας το έτος 1830, το 2002 απέμεινε στην Εκκλησία της Ελλάδος μόνο το (4%) τέσσερα τοις εκατό!» (ακριβής διατύπωση από έγγραφο εσωτερικής ενημέρωσης το οποίο προλογίζει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με τίτλο «Μαρτυρία» για το επίκαιρο θέμα της αξιοποιήσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας). Στο ίδιο εγχειρίδιο η Εκκλησία θέτει μόνη της τα ερωτήματα και δίδει τις απαντήσεις. Πώς και από πότε η Εκκλησία απέκτησε την περιουσία της; «Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η Εκκλησία είχε πάντοτε περιουσία και η μακρά προέλευσή της ανάγεται, κυρίως, σε δωρεές και κληρονομιές βυζαντινών αυτοκρατόρων, αξιωματούχων του Βυζαντίου, όπως επίσης σε δωρεές και κληρονομιές, μοναχών και λαϊκών ως και τις ημέρες μας».

Οσον αφορά τα έξοδα του προϋπολογισμού της κεντρικής διοίκησης, ο κ. Πυλαρινός είναι κάθετος: ούτε ένα ευρώ από τα έσοδα της κεντρικής διοικήσεως δεν πηγαίνει σε ιερείς ή αρχιερείς. Τι κάνει λοιπόν τα χρήματά της η Εκκλησία; Το σύνολο ξοδεύεται για τη συντήρηση και τη λειτουργία των ιερών ναών και για το κοινωφελές έργο, λέει ο οικονομικός διευθυντής. «Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2004 η Εκκλησία της Ελλάδος προσέφερε σε άπορους 6.820.000 μερίδες φαγητού και η Αρχιεπισκοπή Αθηνών 1.195.000 μερίδες. Τι σας δείχνει αυτό; Την ανάγκη της κοινωνίας, και τον ρόλο της Εκκλησίας που απαλύνει τα προβλήματα των ανθρώπων αλλά και του κράτους» λέει ο κ. Πυλαρινός και θέτει αμέσως το ερώτημα τι θα έκανε το κράτος για να ταΐσει αυτούς που ταΐζει κάθε ημέρα η Εκκλησία και ποια θα ήταν η κοινωνική αναστάτωση αν οι πεινασμένοι δεν είχαν την Εκκλησία «να σηκώνει καθημερινά το καπάκι της χύτρας και να τους δίνει ένα πιάτο φαΐ».

* Οι ετήσιες δαπάνες

Ας δούμε μερικά νούμερα από τις ετήσιες δαπάνες του εκκλησιαστικού προϋπολογισμού: Οι επιχορηγήσεις για βρεφονηπιακούς σταθμούς ανέρχονται σε 430.000 ευρώ, οι χορηγίες για κοινωνικούς και θρησκευτικούς σκοπούς σε 200.000 ευρώ, οι επιχορηγήσεις οικονομικά αδυνάτων ιερών μητροπόλεων και ιερών μονών σε 360.000, οι επισκευές και συντηρήσεις κτιρίων σε 2.978.000, η ασφάλιση μοναχών και μοναζουσών σε 98.000 ευρώ, για το ραδιόφωνό της η Εκκλησία θα ξοδέψει εφέτος 500.000 ευρώ, για το δικτυακό της κόμβο στο Internet 92.000 ευρώ και για τις εκδόσεις Αλήθεια 94.000 ευρώ.

Κατά την Εκκλησία, ένα μικρό μόνο μέρος της συνολικής προσφοράς της αντικατοπτρίζεται στον προϋπολογισμό της. Το κόστος των δαπανών των φιλόπτωχων ταμείων και του εθελοντισμού είναι ανυπολόγιστο, όπως και η προσφορά τους, δηλώνει ο κ. Πυλαρινός. Τα υπόλοιπα έξοδα του προϋπολογισμού κατανέμονται σε Συνοδικές Επιτροπές (3.554.000 ευρώ), Ειδικές Συνοδικές Επιτροπές (776.350 ευρώ) και λοιπές υπηρεσίες και γραφεία (1.276.140 ευρώ). Τέλος, η κεντρική διοίκηση δαπανά 11.368.915 ευρώ.



OI ΠΑΡΟΧΕΣ
Φοροαπαλλαγές και μισθοί

H Εκκλησία ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου δεν πληρώνει φόρους. Ως πριν από λίγα χρόνια η Εκκλησία πλήρωνε το 10% των εσόδων της από ακίνητα ως φόρο. Οι ιεροί ναοί πλήρωναν το 35% των συνολικών εσόδων τους (από κεριά, μυστήρια κτλ.). Ο πρώην πρωθυπουργός κ. K. Σημίτης αντελήφθη εύκολα όταν του εξηγήθηκε από τον οικονομικό διευθυντή της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι δεν μπορεί ο ενοριακός ναός να έχει την ίδια φορολογική μεταχείριση με μια επιχείρηση και κατήργησε τον φόρο 35%. Ο φόρος επί των εισοδημάτων (10%) καταργείται σταδιακά ως το 2008. Ενα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η Εκκλησία για να πείσει τον κ. Σημίτη να καταργήσει τους φόρους ήταν ότι οι καθολικοί, τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και όλες οι άλλες Εκκλησίες δεν πλήρωναν φόρους. Μόνο η Ελλαδική Εκκλησία πλήρωνε και τελικώς εξαιρέθηκε και αυτή.

Οι μισθοί 9.500 κληρικών πληρώνονται από τον προϋπολογισμό και ανέρχονται σε 161 εκατ. ευρώ με βάση τον προϋπολογισμό του 2005. Οι ιερείς φορολογούνται κανονικά όπως όλοι οι μισθωτοί. Οι αποδοχές των συνταξιούχων κληρικών φθάνουν τα 57,4 εκατ. ευρώ ενώ για τη μισθοδοσία των 100 περίπου ιεραρχών και μικρού αριθμού ιεροκηρύκων προβλέπεται δαπάνη 4,3 εκατ. ευρώ.

ΤΟ ΒΗΜΑ , 20-02-2005
Κωδικός άρθρου: B14396D061


περαστικα μας

[Κανένας]

1
Το χρηματιστήριο της εκκλησιαστικής περιουσίας

ΜΙΝΑ ΓΟΡΓΙΑΝΝΙΤΗ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΡΣΗΣ

Aν στο άκουσμα της λέξης «Εκκλησία» σας έρχεται στο μυαλό ένα μόρφωμα απαρχαιωμένο και συντηρητικό, κάτι που μυρίζει μούχλα και Μεσαίωνα, τότε χρειάζεστε άμεσα μια αναπροσαρμογή των δεδομένων που ερεθίζουν τη φαντασία σας: η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Αντίθετα, πρόκειται για έναν οργανισμό απόλυτα εκσυγχρονισμένο και προσαρμοσμένο στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, που διοικείται μάλλον από μάνατζερ παρά από ιεράρχες, με εκπρόσωπο στις Βρυξέλλες και πλήρη ενημέρωση για τα κοινοτικά προγράμματα, έναν οργανισμό που φέρει τη δυναμική του νεαρού επιχειρηματία σε συνδυασμό με την πείρα του γερασμένου κεφαλαιούχου. Αυτό αποδεικνύουν οι τρεις ή και περισσότερες ανώνυμες εταιρείες που σκοπεύει να ιδρύσει η Εκκλησία, με στόχο να αξιοποιήσει κερδοφόρα την κινητή και ακίνητη περιουσία της. Η παραπάνω απόφαση ελήφθη από τις οικονομικές υπηρεσίες της τους μάνατζερ που λέγαμε προηγουμένως δηλαδή και στα τέλη περίπου του μήνα αναμένεται να ανακοινωθούν οι λεπτομέρειες, αφού ενημερωθούν τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Εμπλοκή στην όλη διαδικασία θα έχει, όπως διαβάσαμε στην Ελευθεροτυπία (30 Μαρτίου), και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Κατσανέβας.

Οι τομείς στους οποίους σκοπεύει καταρχάς να δραστηριοποιηθεί η Εκκλησία φαίνεται πως είναι προσεχτικά επιλεγμένοι, αφού αποτελούν την αιχμή του δόρατος για το σύνολο του ελληνικού κεφαλαίου. Έτσι η πρώτη εταιρεία θα ασχοληθεί με την ανέγερση κτιρίων κυρίως στην Αττική, φιλοδοξώντας προφανώς να αποκομίσει τεράστια κέρδη από το φιλέτο της Ολυμπιάδας, η δεύτερη με το θρησκευτικό τουρισμό, που αν μη τι άλλο έχει όλες τις προοπτικές να ανθίσει στην Ελλάδα με τις χιλιάδες λευκές εκκλησίες στο φόντο του γαλάζιου ουρανού (αν συνυπολογίσουμε και τα βυζαντινά μνημεία που ευνοούν το ...χειμερινό τουρισμό καταλαβαίνετε για τι έκτασης εκμετάλλευση μιλάμε) και η τρίτη με την αξιοποίηση των μετοχών που έχουν στην κατοχή τους οι εκπρόσωποι του θεού επί της γης.

Η είδηση δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία αλλά αναμενόμενη εξέλιξη ενταγμένη στο πνεύμα των ημερών, όχι βεβαίως του Πάσχα και της ανάστασης του θεανθρώπου, αλλά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της κυριαρχίας του θεού της αγοράς. Το κεφάλαιο είχε και έχει πάντα στόχο τη μέγιστη κερδοφορία, και σήμερα τον επιδιώκει με τη μεγαλύτερη ορμή, σαρώνοντας στο διάβα του οτιδήποτε μπορεί να του φέρει εμπόδια: εργατικές κατακτήσεις, κρατική παρέμβαση, νομικά και ηθικά όρια. Η Εκκλησία που έχει αμύθητο κεφάλαιο στα χέρια της δεν θα μπορούσε να μην εκμεταλλευτεί τις νέες συνθήκες του καπιταλισμού, για να αυξήσει και άλλο την τεράστια περιουσία της. Όσο για τις κατά καιρούς δηλώσεις του Χριστόδουλου σχετικά με την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, τη φροντίδα των απόρων και των ηλικιωμένων, την πάλη κατά του κοινωνικού αποκλεισμού κ.λπ. είναι για λαϊκή κατανάλωση και την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων μάλλον δεν τίθενται σε πρώτη προτεραιότητα.

Πόση όμως είναι η περιουσία της Εκκλησίας; Κανείς δεν ξέρει ακριβώς, αφού καταγεγραμμένο είναι μόνο ένα μέρος των ...θείων εκτάσεων γης. Ενδεικτικά είναι τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, τα νούμερα των οποίων παρουσιάζουν αρκετά συχνά διαφορές μεταξύ τους. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Γεωργίας πάντως (Ελευθεροτυπία 30/3), ο αριθμός των στρεμμάτων των αναγνωρισμένων αγροτικών εκτάσεων της Εκκλησίας ανέρχεται στα 96.480. Αυτές βρίσκονται κυρίως στην Αττική, τη Λάρισα και τη Μαγνησία. Υπάρχουν όμως και οι μη αναγνωρισμένες εκτάσεις, οι «διακατεχόμενες», όπως ονομάζονται. Αυτές είναι 57.930 στρέμματα στην Αττική και 50.420 στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Εκτός από τις γαίες όμως υπάρχουν τα ακίνητα και στις πόλεις. Σπίτια, καταστήματα, πολυκατοικίες, ξενοδοχεία, πολυώροφα κτίρια γραφείων, εμπορικά κέντρα, τουριστικές εγκαταστάσεις σε παραθαλάσσια μέρη κ.ά., που αποφέρουν ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο ποσό από τα ενοίκια. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 1998 των οικονομικών υπηρεσιών της Εκκλησίας, τα έσοδα από ενοίκια μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη έφταναν τα δύο δισ. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι κάποια από αυτά πουλήθηκαν εντωμεταξύ, με τη ραγδαία αύξηση των ενοικίων τα τελευταία χρόνια σίγουρα τα έσοδα της Εκκλησίας από τέτοιου είδους ακίνητα δεν έχουν μειωθεί αλλά μάλλον αυξηθεί.

[Κανένας]

2
Εξαιτίας του ύψους της η εκκλησιαστική περιουσία ήταν πάντα αγκάθι στο μάτι του κράτους, που από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του προσπαθούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να την οικειοποιηθεί. Το 1952 η κυβέρνηση Πλαστήρα πέτυχε να παραχωρηθούν στο κράτος 750.000 στρέμματα γης. Έδωσε όμως σε αντάλλαγμα οικόπεδα μεγάλης έκτασης στην Αττική, που προοπτικά φυσικά απέκτησαν πολύ μεγαλύτερη αξία από τις αγροτικές εκτάσεις. Το 1985 ο Απόστολος Κακλαμάνης, τότε υπουργος Παιδείας, κατέθεσε στη Βουλή νομοσχέδιο που ρύθμιζε θέματα εκκλησιαστικής περιουσίας. Με αφορμή αυτό ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις μεταξύ κράτους και Εκκλησίας, οι οποίες όμως δεν κατέληξαν πουθενά. Έτσι η πολιτεία πήρε την απόφαση να προχωρήσει χωρίς τη συναίνεση της Εκκλησίας εγκρίνοντας στη Βουλή το νόμο 1700, γνωστό ως νόμο Τρίτση, που έδινε το δικαίωμα στην πολιτεία να μεταβιβάσει στην κυριότητά της μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας και προέβλεπε τη λαϊκοποίηση - κρατικοποίηση του Οργανισμού Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας (ΟΔΕΠ) με το διορισμό τριών λαϊκών εκπροσώπων, τους οποίους ο τότε αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ...αφόρισε, για να δείξει έμπρακτα ότι η Εκκλησία δεν ανέχεται παρεμβάσεις του κράτους στα εσωτερικά της θέματα. Αυτά έλαβαν χώρα το 1987 κι ένα χρόνο αργότερα επήλθε συμφωνία, η οποία αποτυπώθηκε στο νόμο 1811. Σύμφωνα με αυτόν, 149 μοναστήρια θα κρατούσαν την περιουσία που τους αναλογούσε με βάση τον αριθμό των μοναχών τους και την προσκυνητική τους σημασία, ενώ η υπόλοιπη θα περιερχόταν στο κράτος. Τον ακριβή διαχωρισμό θα διενεργούσαν ειδικές επιτροπές σε κάθε νομό, οι οποίες ουδέποτε συστάθηκαν. Τότε ήταν που οχτώ μοναστήρια προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, καταγγέλλοντας ότι το κράτος θέλει να τους πάρει περιουσία ύψους 7,64 τρισεκατομμυρίων δραχμών.

Από τους νόμους 1700 και 1811 δεν εφαρμόστηκε ποτέ κανένας με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, κυρίως βέβαια του ΠΑΣΟΚ, από τότε μέχρι σήμερα. Αλλά και τώρα, παρά τις απειλές που εκτοξεύει κατά καιρούς η κυβέρνηση Σημίτη, ότι ήρθε η ώρα να λυθεί το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας, αμφίβολο είναι αν θα προχωρήσει σε μέτρα τομής που ουσιαστικά θα σημαίνουν απαλλοτρίωση του πλούτου της Εκκλησίας.

Όσο για την Εκκλησία, αν έδωσε με ένα δυναμισμό τη μάχη στο θέμα των ταυτοτήτων κι ύστερα υποχώρησε, είναι σίγουρο πως δεν θα κάνει ούτε ένα βήμα πίσω όταν το κράτος θα διεκδικήσει έστω και το απειροελάχιστο από τα πλούτη της. Για την προετοιμασία του εδάφους μάλιστα, κυκλοφορεί από την Αποστολική Διακονία ένα έντυπο με τίτλο Εκκλησιαστική περιουσία: οι προκαταλήψεις, οι μύθοι, η αλήθεια, όπου γίνεται προσπάθεια να ενισχυθεί και ιδεολογικά η στάση της Εκκλησίας στο ζήτημα της περιουσίας της. Σε αυτό απουσιάζει κάθε αναφορά στους νόμους Τρίτση ή στην απόφαση του 1985 της Ιεραρχίας της Εκκλησίας να παραχωρήσει τη μοναστηριακή περιουσία στους ακτήμονες και τους άπορους, υπάρχει ωστόσο η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τις οχτώ μονές. Κυρίως όμως υπάρχουν δεκάδες ευαγγελικές περικοπές προορισμένες να πείσουν τους αναγνώστες ότι «ταιριάζει στην Εκκλησία να έχει περιουσία», η οποία μάλιστα χαρακτηρίζεται από το στοιχείο του «αναπαλλοτρίωτου». Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα: «Τόσο η κινητή όσο και η ακίνητη εκκλησιαστική περιουσία ανέκαθεν απελάμβανε ένα καθεστώς που είχε το στοιχείο του αναπαλλοτρίωτου. Οι Αποστολικές διαταγές, οι Αποστολικοί κανόνες και πολλοί κανόνες ιερών Συνόδων θεμελιώνουν το αναπαλλοτρίωτο της εκκλησιαστικής περιουσίας εις το διηνεκές, διότι τη χαρακτηρίζουν πράγμα ιερό που ανήκει στο θεό». Ο θεός, λοιπόν, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι πάμπλουτος. Όσο για τους πιστούς του προβλέπεται να ανταμειφθούν μετά θάνατον, στον παράδεισο, εάν και εφόσον βέβαια έχουν διάγει βίο σύμφωνα με τις επιταγές της Εκκλησίας. Ουαί κι αλίμονο λοιπόν σε όσους δεν νήστεψαν πάλι φέτος!
...και παράλληλη αγορά των ταμάτων

Ήταν πριν λίγα χρόνια όταν η ...κρυφή κάμερα ενός θεσσαλού παπά έτερψε το κοινό του Tριανταφυλλόπουλου, καθώς πεντακάθαρα τα πλάνα συνελάμβαναν Eπιτρόπους να «τσουρνεύουν» μάτσα χαρτονομισμάτων από εισφορές πιστών.

O παπα ...κάντιτ κάμερα, βέβαια, τελικά επιπλήχθηκε από τον προϊστάμενό του δεσπότη καθώς προείχαν η φήμη του συγκεκριμένου προσκυνήματος, της Aγίας Παρασκευής Tεμπών και ιδίως τα έσοδά του. Δεν ήταν ώρα για σκάνδαλα!

Σοβαρός άλλωστε λόγος των γραφικών όσο και βίαιων συγκρούσεων στη δεκαετία του 90 χριστιανομουτζαχεντίν της πλούσιας Mητρόπολης Λάρισας ήταν, ακριβώς, το ποιος επίσκοπος θα διαχειριζόταν το χρήμα που έρρεε δίπλα στο θαυματουργό νερό. Kάποιο διάστημα, μάλιστα, λουκέτα κάθε επισκοπικής παράταξης και ανεξάρτητης διοικητικής Aρχής κλείδωσαν το επίμαχο παγκάριο χωρίς να λείπουν αλληλοκατηγορίες όταν όλες οι κλειδαριές βρίσκονταν σπασμένες.

Mε μορφή συγκοινωνούντων δοχείων, πάντα, δίπλα στις βιοτεχνίες εναπόθεσης ελπίδων και κατασκευής θαυμάτων λειτουργούν σταθερές επιχειρήσεις συλλογής ρευστού, έστω κι αν η ημερομηνία λήξης του θαύματος είναι κοντινή ή η απατεωνιά καραμπινάτη.

Tις τελευταίες ημέρες π.χ., παρά τις ανεπίσημες εκκλησιαστικές διαψεύσεις, φερόταν εξαφανισμένος ιερωμένος που σχετίστηκε με τη «ματωμένη» εικόνα των δυτικών προαστείων. Mαζί του οργιάζουν οι φήμες πέταξε μέρος του οβολού των προσκυνητών, που ακέραιος κατατίθεντο στην εκκλησία, αφού με το φραγγέλιο διώχθηκαν οι άλλοι έμποροι (κομποσχοινάδες, κηροπώλες, σουβλατζήδες...).