«Έπαιξα 25 χρόνια βόλεϊ αλλά θυμάμαι μόνο τα τελευταία 7, γιατί αυτά που έζησα σε αυτά τα 7 χρόνια τον ΟΠΑΟ δεν συγκρίνονται με τα υπόλοιπα 18 που έπαιζα σε άλλες ομάδες.
Ήταν τιμή μου να είμαι μέλος αυτής της τεράστιας οικογένειας και να αγωνιστώ με το τριφύλλι στο στήθος. Το έχω ξαναπεί ότι δεν γεννήθηκα Παναθηναϊκός αλλά έγινα στην πορεία επειδή με έκανε ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Αν μπορούσαν γυρίσω τον χρόνο πίσω, το μόνο που θα άλλαζα είναι, να ερχόμουν πολύ πιο νωρίς στον ΠΑΟ, αλλά τελικά όσα χρόνια και αν αγωνίζεσαι σε αυτήν την ομάδα και μπροστά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ποτέ αρκετά.
Ευχαριστώ όλους τους Παναθηναϊκούς για τις μοναδικές στιγμές που μου έχουν προσφέρει, οι οποίες με έχουν στιγματίσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Να είστε σίγουροι, ότι έδωσα ότι είχα και δεν είχα σε αυτήν την ομάδα, αλλά όσα και να έδωσα, δεν είναι ποτέ αρκετά, γιατί πολύ απλά ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιος.
Θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Βασίλη Πιστιόλη γιατί αυτός με έφερε στον Παναθηναϊκό, στάθηκε σε αυτήν την ομάδα και δίπλα μας όσο κανείς άλλος, ακόμη και σε στιγμές δύσκολες για την ομάδα μας. Γιατί είχε την υπομονή, την επιμονή και τον τρόπο να μας περάσει την νοοτροπία του νικητή και γιατί πάντα πίστευε σε εμάς.
Επίσης θα ήθελαν να ευχαριστήσω τον κύριο Θανάση Γιαννακόπουλο, χωρίς τον οποίο δεν θα μπορούσαμε ούτε να φτάσουμε, ούτε να μείνουμε στην κορυφή. Είναι σπάνιος άνθρωπος και ας μην ξεχάσουμε, ότι όλα αυτά που έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει είναι καθαρά και μόνο από την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό.
Να ευχαριστήσω τις συμπαίκτριές μου και όλα τα προπονητικά τιμ που είχα αυτά τα 7 χρόνια, για όλα αυτά που έχουμε ζήσει και έχουμε περάσει μαζί και για το ότι με βοήθησαν να κλείσω την καριέρα μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, που ούτε καν είχα ονειρευτεί.
Και τέλος αλλά κάθε άλλο πάρα τελευταίο θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον κόσμο του Παναθηναϊκό, που μου χάρισε 7 ανεπανάληπτα χρόνια, τα οποία δεν θα άλλαζα με τίποτα άλλο στον κόσμο. Έχουμε ζήσει χαρές και λύπες, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού και τελικά καταφέραμε να βγούμε όλοι νικητές και να χτίσουμε μια σχέση μεταξύ μας, που σπανίζει στις ημέρες μας. Να τους ευχαριστήσω που με έμαθαν τι σημαίνει ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ , μου έμαθα να εκτιμώ και να σέβομαι την ιστορία 102 χρόνων αυτού του τεράστιου συλλόγου.
Δυστυχώς για όλους τους αθλητές έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποχωρήσουμε και να δώσουμε τόπο στα νιάτα, να συνεχίσουν αυτό που οι ίδιοι ξεκινήσαμε. Ευτυχώς όμως που όλα αυτά τελειώνουν με ένα τόσο όμορφο τρόπο, στον Παναθηναϊκό που τελικά έγινε η ομάδα της καρδιάς μου.
Τελικά αν κάποιος με ρωτήσει αν είναι ευλογία ή κατάρα όλα αυτά που έχω ζήσει τα τελευταία 7 χρόνια δεν ξέρω τι να απαντήσω. Είναι ευλογία που φόρεσα το τριφύλλι στην καρδιά. Και κατάρα γιατί πρέπει να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να το υπηρετώ. Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και μικρό, αλλά δεν βρίσκω άλλα λόγια»…
Ρούξι Ντουμιτρέσκου.
για να παίζω τέτοια μπάλα, χίλια χρόνια άμπαλος...
