ΗΜΕΡΑ ΔΕΚΑΤΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ
Από μέσα από το πλοίο με αδιάβροχα, τόσο έβρεχε καρέκλες στην Πάτρα, πρώτη φορά το βλέπω.
Μέχρι την Κόρινθο όμως τα βγάζουμε και πίνουμε ένα φρέντο στα Μακ. Περνάμε υποχρεωτικά από σπίτι του Νίκου, γιατί τα πράγματά μας είναι ανακατεμένα, κάτι δικό του σε μένα και τούμπαλιν. Μας χαιρετά η μαμά του Νίκου εγκάρδια. Τελικά ανεβαίνουμε επάνω στο σπίτι, για να πιούμε και ένα γαλλικό μαζί της. Όπως έχουμε τις ίδιες στολές, κοιτάει μία σε μένα, μία στον Νίκο και φανερά τον καμαρώνει, τι αντράκλας πια έγινε. Του πάει η στολή της μηχανής. Τις θύμισα μερικά τοπία, που τα περάσαμε κάποτε μαζί και τα είδαμε και τώρα με τον Νίκο. Αποχαιρετιζόμαστε ζεστά, αυτό ικανοποιεί και τον Νίκο, το βλέπω.
Για το δρομολόγιο μέχρι την Σαρωνίδα μπορώ να δηλώσω:
"στην διάρκεια της υπηρεσίας μου δεν συνέβη κάτι το περίεργο"
Στο σπίτι γίνεται μικρή επανάσταση, τα κορίτσια μου φαίνονται να μεγάλωσαν πάρα πολύ στο δεκαήμερο που έλειπα. Η Μαργαρίτα κατεβάζει το βλέμμα συνοφρυωμένη, για να δηλώσει ότι θύμωσε για την απουσία μου, Η Αφροδίτη είναι ΟΚ, δεν με μαλώνει. Η Ελπίδα? Θέλω να ελπίζω, ότι της έλειπα, αλλά όχι τόσο πολύ να μην με αφήσει για άλλη περιπέτεια.
Απάντηση με παράθεση
