Πού βρίσκομαι λοιπόν;
Κάπου στην Κριμαία, σε μια εργατούπολη που ερημώνει τα βράδυα, χωρίς δεκάρα τσακιστή, χωρίς διαβατήριο, χωρίς άδεια μηχανής και με συσσωρευμένη όλη την κούραση του ταξιδιού.
Το χειρότερο βέβαια είναι πως βρίσκομαι σε μια χώρα όπου δε μιλούν λέξη Αγγλικά, δε μιλώ λέξη Ρωσικά, οι αρχές με έχουν ταλαιπωρήσει ήδη αρκετά με τα γραφειοκρατικά (βλ. λιμάνι Σεβαστούπολης) και το πλησιέστερο προξενείο απέχει πάνω από 500 χλμ...
Σε εκείνο το σημείο ομολογώ πως έσπασα… κάθισα στο έδαφος, κρατούσα το κεφάλι μου συνειδητοποιώντας τη θέση μου εκείνη τη στιγμή και αναρωτιόμουν εάν θα αποφορτιζόμουν αν έβαζα τα κλάματα.
Πέρασαν από μπροστά μου οι εικόνες όλων των φίλων που μου έλεγαν «είσαι τρελός που πας εκεί», πόσο μάλλον που πήγα μόνος. Δεν το μετάνιωσα λεπτό που ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, ούτε καν εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Ήταν ώρα για ψύχραιμη σκέψη και σχέδιο διαφυγής από μια τέτοια κατάσταση.
Τηλεφώνησα στη γυναίκα μου όταν ηρέμησα λιγάκι και αφού της εξήγησα πρώτα ότι είμαι καλά στην υγεία μου, της είπα τι ακριβώς μου συνέβη. Η αγωνία της όσο καιρό έλειπα είχε χτυπήσει ήδη κόκκινο και το τηλεφώνημα αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Ήταν Κυριακή βράδυ και ό,τι και να κάναμε, μέχρι την επομένη το πρωί δε μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα από Ελλάδα...
Μπαίνω στο ξενοδοχείο ελπίζοντας σε κάποια βοήθεια. Για καλή μου τύχη, η receptionist ήξερε μερικές λέξεις Αγγλικά. Με λίγα Αγγλικά και πολλή νοηματική, της έδωσα να καταλάβει τι είχε συμβεί.
Την παρακάλεσα να μου δώσει ένα δωμάτιο και θα της άφηνα ενέχυρο ταυτότητα, δίπλωμα, φωτογραφική μηχανή… οτιδήποτε για να μου δώσει μια τρύπα να χωθώ. Όλα αυτά μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα και να πάρω με κάποιο τρόπο χρήματα από Ελλάδα.
Παρά την καλή της θέληση, χωρίς διαβατήριο δεν υπήρχε περίπτωση να με βάλουν στο ξενοδοχείο. Μιας και όλα κυλούν by the book, μου προτείνει να καλέσουμε την αστυνομία. Έρχονται μετά από κανά 40λεπτο 2 τύποι που επίσης δε μιλούσαν γρί Αγγλικά. Τους εξηγεί την ιστορία μου και αρχίζουν τις ερωτήσεις με τη receptionist σε ρόλο μεταφράστριας της νοηματικής.
Φάγαμε κάποια ώρα εκεί και στο τέλος μου κάνουν νόημα να αφήσω τα πράγματα και να τους ακολουθήσω στο τμήμα. Αυτή τους δείχνει την ταυτότητά μου και τους ρωτάει κάτι στα Ρώσικα και αυτοί της γνέφουν καταφατικά. Υποθέτω ότι ζήτησε την άδεια να με δεχτεί με την ταυτότητα, να μείνω κάπου το βράδυ.
Μπροστά λοιπόν το περιπολικό και από πίσω εγώ με τη μηχανή. Φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα όπου αρχίζουμε 2ο γύρο ερωτήσεων στη νοηματική. Γίναμε το θέαμα όλου του κτιρίου μιας και μαζεύτηκαν κάμποσοι μπας και καταλάβει κανείς καμιά λέξη Αγγλικά να συνεννοηθούμε.
Συνεννόηση φυστίκι στο τέλος, κρατάν κάποια αντίγραφα από ό,τι είχα μαζί μου και μετά από πολλή κουβέντα μεταξύ τους μου ψελλίζουν με υπερηφάνεια για το κατόρθωμά τους: «Tomorrow morning 9 hour here translator. Now go hotel sleep».
Μη έχοντας άλλη λύση, γύρισα στο ξενοδοχείο με το δείκτη της βενζίνης να φλερτάρει με την κόκκινη ένδειξη. Εξηγώ στη receptionist όσο μπορούσα τι συνέβη στην αστυνομία και αυτή με καθησυχάζει λέγοντάς μου πως όλα θα τακτοποιηθούν στην επόμενη μέρα. Μου έδωσε ένα δωμάτιο να τακτοποιηθώ και με ρώτησε εάν έχω καθόλου χρήματα. Όταν κατάλαβε ότι δεν έχω ούτε κέρμα, μου έδωσε 50 γρίβνιες (κάπου 5 ευρώ) από το πορτοφόλι της λέγοντας «take, (for) water tomorrow».
Κοιμήθηκα μερικές ώρες και το επόμενο πρωί πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα, όπως μου είχαν υποδείξει. «Tomorrow morning 9 hour here translator»…
Μπαίνω μέσα, σημασία κανείς. Ούτε καν κάποιος να ρωτήσει τι γυρεύει αυτός ο εξωγήινος με το κράνος εδώ πέρα. Μπαίνεις και βγαίνεις χωρίς κανένα στην είσοδο να σε ρωτά ποιος είσαι και τι θές, μια κατάσταση μπάχαλο.
Περίμενα αρκετή ώρα και στο τέλος βλέποντας ότι δε βγαίνει άκρη βρήκα το τηλέφωνο του συναδέλφου που ήξερε λίγα Ρώσικα. Του τηλεφωνώ, του εξηγώ τι συνέβη και του λέω να εξηγήσει σε κάποιον από το τμήμα ότι περιμένω μεταφραστή, όπως μου είπαν. Εκεί έρχεται λοιπόν η αποκάλυψη ότι φυσικά και δεν υπάρχει μεταφραστής και πως θα πρέπει εγώ να βρώ έναν και να ξαναπάω!
Τηλέφωνο λοιπόν στο προξενείο της Οδησσού, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η Συμφερόπολη. Να είναι καλά οι άνθρωποι που προθυμοποιήθηκαν αμέσως να βοηθήσουν και έρθουν σε επαφή με την Ελληνική κοινότητα της πόλης για βοήθεια. Τελικά, μετά από κάποιες ώρες, βρέθηκε μια κοπέλα, Ουκρανικής καθαρά καταγωγής, η οποία είχε τελειώσει το τμήμα Ελληνικών σπουδών του τοπικού πανεπιστημίου και ως εκ τούτου είχε μάθει να μιλάει κάποια Ελληνικά.
Η κοπέλα άφησε τη δουλειά της για να έρθει να βοηθήσει ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ και να μπορέσω να πάρω το πολυπόθητο χαρτί δήλωσης απώλειας από την αστυνομία, κάτι που μας πήρε τελικά σχεδόν 48 ώρες! Αν δεν ήταν εκείνη, μάλλον θα είχα στοιχειώσει στους τοίχους και τα δωμάτια του αστυνομικού τμήματος...
Επόμενη κίνηση ήταν να μπορέσω να πάρω τα χρήματα που μου έστειλαν από Ελλάδα με western union. Χρήματα όμως χωρίς διαβατήριο ΔΕΝ μου έδιναν και διαβατήριο χωρίς χρήματα ΔΕΝ μπορούσα να βγάλω, μιας και δεν είχα σταγόνα βενζίνης για να φτάσω Οδησσό (2 γεμίσματα δρόμος).
Εκεί βοήθησε ξανά η Γιούλια (η μεταφράστρια). Αλλάξαμε το όνομα του παραλήπτη και βάλαμε το δικό της, να τα πάρει δηλαδή αυτή για λογαριασμό μου. Για μια αλλαγή που υπό άλλες συνθήκες θα γινόταν την ίδια στιγμή σε πραγματικό χρόνο με online σύστημα, τελικά μας πήρε περίπου 4-5 ώρες με πολλή πίεση τόσο από Ελλάδα όσο και από εμάς στη Συμφερόπολη και ενημέρωση μέσω ανταλλαγής fax!
Για να μην το κουράζω άλλο το θέμα με τις περιγραφές αυτής της περιπέτειας, φαντάζομαι πως είναι ηλίου φαεινότερο ότι το ταξίδι είχε ήδη πάει κατά διαόλου. Στόχος πλέον ήταν ο επαναπατρισμός με κάθε δυνατό τρόπο. Τα χρήματα που έλαβα ήταν τα απολύτως απαραίτητα για να μπορέσω να επιστρέψω από τη συντομότερη οδό και η ψυχολογία μου φαντάζομαι κατανοητή από όποιον έκανε τον κόπο να διαβάσει όλες αυτές τις αράδες παραπάνω...!
Κυριακή βράδυ έφτασα στη Συμφερόπολη χωρίς χαρτιά, Τετάρτη πρωί αναχώρησα από την πόλη για Οδησσό με το χαρτί της αστυνομίας (απαραίτητο για την έκδοση προσωρινού διαβατηρίου από το προξενείο) και μερικά δολάρια στην τσέπη για βενζίνη και τα άμεσα έξοδα. Τακτοποίησα τα χρήματα σε ασφαλές σημείο και ξεκίνησα.
Έπρεπε να φτάσω Οδησσό πριν τις 16.30 που έκλεινε το προξενείο!
Η διαδρομή από Συμφερόπολη για Οδησσό εδώ
Οδηγώντας συνειδητοποιώ ότι το πίσω λάστιχο έχει καθίσει επικίνδυνα. Πρόχειρος έλεγχος, κανένα καρφί. Ευτυχώς που το 4ο-5ο βενζινάδικο που σταμάτησα έτυχε να έχει αέρα, γεγονός σπάνιο για τα πρατήρια καυσίμων στην περιοχή. Φουσκώνω το λάστιχο και συνεχίζω.
Επόμενη πόλη στο χάρτη το Krasnoperekopsk.
(πρεπει να αποκρυψω αυτα τα τελευταια απο την κυρα μου γιατι με βλεπω να γραφω στο επομενο ταξιδιωτικο
μου για το Λιανοκλαδι και αυτο με ΚΤΕΛ):a13:
I've got Heavy Metal music in my blood
And I'd like to give it to you if I could
Τι έγινε ρε παιδί μου και θα μας φάει η αγωνία με το θρίλερ? Πάλι το στικάκι στο γραφείο ξέχασες ή είπες να δουλέψεις και λίγο? :rotflmao:
Ο κεντρικός σταθμός λεωφορείων του Krasnoperekopsk. Προσέξτε τις δεξαμενές αερίου στην οροφή των οχημάτων.
Το σύνολο σχεδόν του στόλου των παλιών οχημάτων είναι υγραεριοκίνητα, από τα ΙΧ μέχρι τα λεωφορεία. Κάπου στα 0,70 ευρώ η 95άρα αμόλυβδη, στα 0,35 περίπου το LPG.
Μετά το έντονο ανάγλυφο της Κριμαίας, το τοπίο αλλάζει εντελώς με απέραντες απόλυτα επίπεδες εκτάσεις. Η Ουκρανία υπήρξε ο σιτοβολώνας της Ευρώπης επί Σοβιετικής Ένωσης και εκτός από σιτηρά αφθονούν και καλλιέργειες από ηλιοτρόπια.
Μία θεωρία θέλει άλλωστε τα χρώματα της Ουκρανικής σημαίας (μπλέ – κίτρινο) να συμβολίζουν τον ορίζοντα της Ουκρανικής γής, με το κίτρινο από τα ηλιοτρόπια να ενώνενται με το μπλέ του ουρανού.
Πολλά αρδευτικά κανάλια κάθε λίγο να φροντίζουν για το πότισμα της γής...
...και πάρα πολλοί αγρότες να πουλάν την πραμάτεια τους στην άκρη του δρόμου.
Πατάτες, ντομάτες, μελιτζάνες, κρεμμύδια… τα πάντα από την παραγωγή στην κατανάλωση.
Την τιμητική της βέβαια στην περιοχή έχουν καρπούζια και πεπόνια.
Ιδού ένα σύνηθες θέαμα για του λόγου το αληθές...
Το οδικό δίκτυο, όσο αξιοπρεπές είναι στην τουριστική Κριμαία, τόσο αρχίζει και αλλάζει όσο προχωρά κανείς προς τα βορειοδυτικά. Οι υποδομές είναι οι ίδιες βέβαια, αλλά η συντήρηση ανύπαρκτη εδώ που δε φτάνουν και τόσοι τουρίστες.
Η άσφαλτος στις κεντρικές αρτηρίες πολύ ταλαιπωρημένη από τα φορτηγά, απαιτεί κάποια παραπάνω προσοχή και ταλαιπωρεί ιδιαίτερα λάστιχα & αναρτήσεις.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση