Ή αλλιώς... Στέλιο την πατήσαμε!
Ή αλλιώς... τα μάζεψε τα πράγματα και έφυγε από το σπίτι...
για όποιον δεν κατάλαβε... από εχτές το μεσημέρι είμαι πλέον επίσημα μόνος κι έρημος! Χωρίς τη σύντροφο και άνθρωπο μου. Μόνος τρομαγμένος θλιμμένος δυστυχισμένος...
άλλος ένα στον μακρύ κατάλογο θα πείτε. Σωστά. Αλλά ξέρετε... νομίσεις πως θα τη γλιτώσεις πως θα ξεφύγεις. Αμ δε! Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Κι εκεί που νομίζεις πως ξεπέρασες τους σκοπέλους σου κάνει μία μπαμ έτσι για να μην ξεχνιέσαι και στα φέρνει όλα τούμπα. Και τι τούμπα!!!
Μετά 14 χρόνια μαζί... μετά σχεδόν δύο χρόνια κάτω από το ίδιο σπίτι... αποφασίσθηκε να θάψουμε την αγάπη μας όχι Σαββάτο βράδυ που λέει το τραγούδι αλλά Κυριακή πρωί.
Μην αρχίσετε τις συμβουλές και τα τετριμμένα που λέονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Όπως είπα και στον Νίκο... ΔΕΝ είμαι σε θέση να ακούσω. Τα αυτιά μου δεν λειτουργούν. Παρόλο που το έβλεπα να έρχεται...
πίστευα ως την τελευταία στιγμή πως θα συμβεί το θαύμα πως θα δει τι υπάρχει ανάμεσα μας και θα αλλάξουν τα πράγματα όπως στις ταινίες. Η ζωή όμως δεν είναι ταινίες ούτε γίνονται θαύματα.
Μαζί λοιπόν με το κρύο την συννεφιά και τη βροχή... ήρθε και το τέλος. Είχε βλέπετε παλιόκαιρο την μέρα που χωρίσμε...
Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Ότι πονάω απίστευτα ισχύει και με το παραπάνω. Πως έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου επίσης. Πως έχασα τον πλέο δικό μου άνθρωπο το ίδιο!!!
Πιο πολύ όμως πονά που καταλαβαίνω τα λάθη και τις ευθύνες μας και βλέπω πως πολλά θα μπορούσαν να μην είχαν γίνει και τα πράγματα να ήταν αλλιώς... ειδικά τα δικά ΜΟΥ λάθη είναι αυτά που πονάνε αφόρητα...
συν το γεγονός πως τα έκανα με τον άνθρωπο που αγαπούσα τόσο πολύ που ήθελα τη ζωή μου μαζί του και που νόμιζα πως... θα ήμασταν για πάντα μαζί... μία οικογένεια όπως θα τη φτιάχναμε...
Τεσπα αν και δεν θα το διαβάσει ποτέ... ούτε θα μπει ποτέ εδώ...
καλή συνέχεια κορίτσι μου... ευχαριστώ για όλες τις στιγμές σε αυτά τα 14 απίστευτα χρόνια...
καλή νύχτα παιδιά.