Μεσούσης της πανδημίας και του εγκλεισμού, νομίζω είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να σας αποκαλύψω με υπέρμετρη... μετριοφροσύνη, ότι ΕΓΩ - σε αντίθεση με Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Φρόυντ και τους ομοίους τους που αρκούνται απλά σε ορισμούς της ευτυχίας - ανακάλυψα και γεύτηκα αρχές φθινοπώρου του 2019, τη ΣΥΝΤΑΓΗ της ΕΥΤΥΧΙΑΣ και σας την παρουσιάζω συνοπτικά:
1ο βήμα: Όπως διατείνονται όλοι οι μεγάλοι σεφ, το βασικό στοιχείο επιτυχίας μιας συνταγής είναι η πρώτη ύλη. Επιλέγουμε λοιπόν η πρώτη ύλη να προέρχεται από επώνυμο και αξιόπιστο παραγωγό και να έχει μεγαλώσει στη φύση, ανεβοκατεβαίνοντας ανέμελα πεδιάδες, βουνά και ανοιχτούς δρόμους, να είναι με λίγα λόγια ελευθέρας βοσκής.
2ο βήμα: Φιλετάρουμε προσεκτικά μερικούς μαγικούς περίπατους στη Χώρα των Βάσκων, με θέα στον Ατλαντικό.
3ο βήμα: Λιώνουμε στο γουδί έναν κύβο ανάβασης στο Montjuic, με μπουκέτο μυρωδικών από Poble Espanyol και μαρινάρουμε το μίγμα.
4ο βήμα: Αρωματίζουμε το μίγμα με μια ειδυλλιακή κρουαζιέρα στον Dordogne.
5ο βήμα: Περιχύνουμε το μίγμα με ένα καλό μεθύσι με κρασί Bergerac. Για ακόμη πιο δυνατή γεύση, προσθέτουμε δύο ακόμη μεθύσια με βάσκικο Txakoli και sangria.
Η συνταγή είναι έτοιμη για ψήσιμο. Ψήστε την για 26 ημέρες στους 6.000 βαθμούς (ή χιλιόμετρα αν προτιμάτε). Ακολουθεί η αναλυτικότερη περιγραφή της συνταγής:
Τρίτη 27/08 (Venice - Torino)
Έχει φθάσει 09.00 η ώρα όταν το ferry της ΑΝΕΚ δένει κάβους στο λιμάνι Fusina της Βενετίας, ενσωματώνοντας ανάλογη καθυστερημένη αναχώρηση από Πάτρα. Όταν βγαίνω από τ' αμπάρια, η ώρα έχει περάσει τις 10.00, η μέρα είναι ηλιόλουστη, αν κι έχω ήδη μια 3ωρη υστέρηση στο πρόγραμμά μου σιγοτραγουδάω Rolling Stones και "Time is on my side", είμαι χαρούμενος και ανυπόμονος να ξεκινήσω το road trip μου, ανοίγω με άγρια διάθεση το γκάζι της "μπέμπας" μου και .... το ξανακλείνω. Ζοφερή μνήμη κατακλύζει το μυαλό μου από το περυσινό Motoeurope, όταν ένα μήνα μετά την επιστροφή, μου ήρθε συστημένο ραβασάκι από τον Δήμο Βενετίας για υπέρβαση ορίου ταχύτητας κατά 6 χλμ, καταλήγοντας σ' ένα πρόστιμο που μαζί με την προμήθεια της τράπεζας - ναι, δεν το ρισκάρισα, αποφάσισα να το πληρώσω - έφθασε τα 150 €. Γι' αυτό παιδιά ευλαβική προσοχή στα όρια, μέχρι να βγείτε autostrada.
Είναι μεσημέρι πια κι έχω διανύσει μόνο 100 από τα 400 χλμ που έχω να κάνω σήμερα. Μια στάση για καφέ και πρωινό σ' ένα autogrill, 2-3 ακόμη για να δοκιμάζω λήψεις με τις νέες βάσεις παλάμης και τιμονιού για τη GoPro και ούτε που κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Η θερμοκρασία έχει πιάσει τους 36, ζεσταίνομαι αφόρητα με το χειμερινό μπουφάν και παρουσιάζω αυτήν την απαράδεκτη εικόνα, που καταργεί κάθε κανόνα ασφαλείας σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.
Γύρω στις 15.00 μπαίνω στα όρια της πρωτεύουσας του Piemonte. Είναι η πρώτη επίσκεψή μου στο Torino. Η εικόνα που είχα πάντα ήταν για μια βιομηχανική πόλη και έδρα της Fiat (και βέβαια της Γιουβέντους). Γι' αυτό και δεν τη σκεφτόμουν ποτέ σε όλα μου τα περάσματα από βόρεια Ιταλία. Αν χρειαζόταν stop over στην περιοχή, το έκανα ή σε κάποιο χωριουδάκι στη λίμνη Como ή στο αγαπημένο μου Bergamo. Άραγε είχα δίκιο; Η είσοδος στην πόλη με ψιλοαπογοητεύει. Κακοσυντηρημένοι δρόμοι, πολύ τσιμέντο, απρόσωπες πολυκατοικίες, κακόγουστα κιόσκια.
Ώσπου φθάνω στον Πάδο, αρχίζω να διασχίζω τη γέφυρα Vittorio Emanuele και ... όλα αλλάζουν. Μπροστά μου απλώνεται μεγαλοπρεπής και τεράστια η Piazza Vittorio Veneto.