Από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας και μέχρι το Σάββατο είχα αφυδατωθεί. Διψούσα για εξερεύνηση όπως ένας Βεδουίνος στην έρημο! Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που περνούσα απο το φαράγγι του Βουραϊκού ήθελα να διεισδύσω μέσα του αλλά ποτέ δεν είχα χρόνο. Την προηγούμενη Κυριακή ο καιρός ήταν καταπληκτικός, λες και τον είχα παραγγείλει οπότε όπως συνηθίζω τα τελευταία 15 χρόνια, έβαλα μπροστά το πρωϊ και μέσω παλιάς εθνικής οδού έφτασα στο Διακοφτό. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη, μπορούσα να διακρίνω τα ψηλά βουνά της Στερεάς Ελλάδας τα οποία 8 Γενάρη δεν είχαν νιφάδα απο χιόνι. Δε θυμάμαι αν το έχω δει ξανά αυτό όσα χρόνια ταξιδεύω.
Στο πλάνο ο Παρνασσός, η θάλασσα ήρεμη και γαλήνια. Η μέρα προβλέπεται εξαιρετική.
Απο τα Ζαχλωρίτικά μπήκα σε χωματόδρομο που διασχίζει το 1ο μεγάλο κομμάτι του φαραγγιού. Μοναδική εμπειρία.
Τα εκθέματα είναι σκαλισμένα πάνω στους κατακόρυφους βράχους. Σε αυτό το μουσείο δεν πληρώνεις εισητήριο...
Ο λόγος που είχα έρθει μέσα στο φαράγγι δεν ήταν για να κάνω την κλασσική διάσχιση αλλά για να ανέβω στον Άγιο Ιωάννη τον Κρεμαστό, ένα εκκλησάκι το οποίο θαρρεί κανείς πως κρεμιέται πάνω στους κατακόρυφους βράχους. Ήταν ένα αίνιγμα για μένα να βρω την έναρξη του μονοπατιού καθώς μέχρι τη συγκεκριμένη ταμπέλα δεν υπάρχει καμία άλλη ένδειξη.
Κάποιες μετακινήσεις μου μέσα στο φαράγγι μέχρι να βρω το μονοπάτι και αργότερα που το διέσχιζα οδικώς.