Τα τελευταία 10 χρόνια τρώω πολύ μέλι. Αγοράζω, δοκιμάζω, πετάω, (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά).
πάντα ψάχνω για καλό μέλι και ας έχω στο σπίτι μου αρκετό, αλλά πάντα μένω με το παράπονο. Κανένα δε με ικανοποιεί. Κανένα δε μου θυμίζει τα μέλια (ανεξαρτήτου προέλευσης και φυτού) που έτρωγα προ 25εντίας.
Βαρέθηκα να ακούω συγγενείς και φίλους να λένε, έχω εγώ στο σπίτι ένα μέλι σουπερ:
- Μου το φερε ο μπατζανάκης του ξάδερφου της θειάς μου από τα βάθη των Ταρτάρων στην επιφάνεια μόνο για μενα.
- Να το δοκιμάζω και να χαμογελάω με αμηχανία για μη προσβάλω το όνειρο του
Θυμάμαι τότε χαρακτηριστικά ότι δε μπορούσα να φάω πάνω από μια το πολύ δυο κουταλιές. Είχε τέτοια οξύτητα και γλυκάδα που με λίγωνε. Η γευση και το άρωμα έμενε για ώρες στο στόμα μου. Αφου καμια φορά αισθάνομαι ότι πλέον αγοράζω μέλι μπας και πετύχω εκείνη τη αίσθηση από παλιά. Καμια φορά στο τόσο πετυχαίνει να βρω κάποιο καλύτερο από τα’ αλλα, όπως ένα θυμαρίσιο του συνεταιρισμού γυναικών στο Κόρθι της Άνδρου ή άλλη μια που πέτυχα ένα καλό Ελατίσιο στη Δομνίστα. Και αυτά απλά ήταν καλύτερα από τα άλλα.
That’s it.
Και ρωτω σε εσένα πρώτα φιλε Χιμαδόριε αλλά και τους λοιπούς μελολάγνους του φλόρουμ
Γιατι ρε παιδιά?
Τι βάζουν πια μέσα και έχει αλλάξει τόσο πολύ η γευση? Γιατι πλέον μπορώ να φάω ένα βαζάκι στη καθισιά μου και να μη μου πει τίποτα? Να βράσω το θυμαρίσιο των Κυθήρων που χρυσοπλήρωσα προπερσυ. Δε μου είπε τίποτα. Τι παίζει με το μέλι της σύγχρονης εποχής? Εγώ μεγάλωσα και από τα πολλά τσιγάρα χάλασε η γεύση μου? Πότισε η γης από δηλητήρια και πέρασε στα άνθη? Ρίχνουν τίποτα μέσα για να το κάνουν πιο γρήγορα και πιο πολύ οι μελάδες? Τι από όλα?