...Έχοντας γυρίσει περίπου 18 ώρες από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, κάθομαι εδώ και ώρα μπροστά σε μια οθόνη και αναλογίζομαι πόσο σοφή κουβέντα είναι αυτή που έχει ειπωθεί: Ο κοινός φόβος που έχει ένας δυσκοίλιος και ένας συγγραφέας είναι το λευκό χαρτί Προσπαθώ ακόμα να εγκλιματιστώ,να παραδεχτώ ότι γύρισα πίσω στη γκρίζα θλιβερή ελληνική πραγματικότητα της μιζέριας,ενώ μέχρι και προχτές όλα αυτά έμοιαζαν αδιανόητα και ζούσα σε μια άλλη θαρρείς διάσταση...
Άλλη μια σοφή κουβέντα είναι πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια,ο Θεός γελάει...και το ταξίδι αυτό ήταν η πρώτη ίσως φορά που αποφάσισα πως η "γερμανική" οργάνωση και προετοιμασία που με χαρακτηρίζει έπρεπε να είναι απούσα.Ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό όν κι έτσι έπρεπε να κυλήσει και αυτό το ταξίδι.Ούτε πολύωρες αναζητήσεις στο διαδίκτυο,ούτε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς για ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών,ούτε σχέδια επί χάρτου...όπως κυλήσει είπαμε...Η πρόκληση προσωπικά ήταν μεγάλη για εμένα,έπρεπε να αντιμετωπίσω προσωπικούς "δαίμονες" και να τους νικήσω...Ίσως κάποιος ο οποίος έχει γυρίσει τον κόσμο όλο με μηχανή,από την παγωμένη Νορβηγία μέχρι την Σαχάρα,να βρει αυτό το ταξιδιωτικό ανιαρό και να πει "σιγά το κατόρθωμα"...και μάλλον θα έχει δίκιο.Για εμένα όμως,που το μεγαλύτερο σε απόσταση "ταξίδι" που είχα κάνει μέχρι σήμερα ήταν Κόρινθος-Μάνη,που την άκουγα από "φίλους" ότι τη μηχανή την έχω για μόστρα και δεν είμαι μηχανόβιος σαν αυτούς και χιλιομετροφάγος,που η έλλειψη προσανατολισμού μου είναι παρομοιώδης,για εμένα λοιπόν αυτό το ταξίδι ήταν ένα ασήμαντο βήμα για την ανθρωπότητα,ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ βήμα για εμένα...Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου και τις εικόνες από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Τοσκάνη...Αρχίζουμε...