Ειναι τελικα μερικα ταξιδιωτικα που δεν ξερω πως να τα ξεκινησω....
Καθομαι τοση ωρα και κοιταω τις φωτογραφιες που εφερα απο το προσφατο ταξιδι μου στο Αμβουργο και δεν ξερω τι να πω...
Τι να πω που δεν ειναι ηδη γνωστο; Για την ευγενεια; Για την καθαριοτητα; Για το μερακι με το οποιο στολιζουν τα λιγα αξιοθεατα που τους εδωσε ο Θεος;
Δεν θα πω για αυτα, γιατι θα μελαγχολησω παλι. Προσπαθω ακομα βλεπετε να συνελθω απο το εξισου προσφατο ταξιδι μου στα Γιαννενα. Αφου ζω ομως ακομα, παλι καλα.
Το ταξιδι στη Γερμανια ηταν προγραμματισμενο απο καιρο. Η ειρωνια: πριν φυγω δεν ηθελα να παω με ΤΙΠΟΤΑ. Συνεχως σκεφτομουν την Ελλαδιτσα μου, τον ηλιο και το μπλε του ουρανου της, τα ταξιδακια με τη μηχανη και τους αγαπημενους φιλους μου....
Που να παω εκει; Στα κρυα; Στην μουνταδα;
Με αυτες τις σκεψεις πηγα στο Ελ. Βεν. και επιβιβαστηκα απροθυμα (δεν μου αρεσει να πεταω) στο μεγαλο σιδερενιο πτηνο που θα με πηγαινε στον προορισμο μου.
Συντομα ομως οι σκεψεις χαθηκαν στην θεα των χιονισμενων Αλπεων....