Πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του '77 ή '78. Μια γαλλίδα τουρίστρια, κοιτώντας τον πατέρα μου (που τότε είχε ακόμα μαύρα γένια) είπε με τη χαρακτηριστική προφορά των γάλλων στα αγγλικά:
"Mon Capitain, you look exactly like Captain Haddock of Tin-Tin"
Έπεσε το σχετικό γέλιο και έκτοτε η παρομοίωση έμεινε σαν εσωτερικό οικογενειακό αστείο, από τη μεριά μου σαν συνεχές πείραγμα σε διάφορες στιγμές γέλιου αλλά και έντασης, από τη πλευρά της μητέρας μου επίσης σαν πείραγμα αλλά και με κάποια δόση ζήλιας «για εκείνο το τσουλί που γλυκοκοίταζε τον άντρα της»....
Τα χρόνια πέρασαν, το αστείο παρέμενε, ακόμα κι αν βγήκε η σύνταξη, ακόμα κι αν τα γένια έγιναν γκρίζα κι αν τα πολλά θαλασσινά ταξίδια αραίωσαν.
Όταν γράφτηκα στο moto το θεώρησα σαν κάτι το αυτονόητο να υιοθετήσω αυτό το nickname, θυμάμαι μάλιστα ότι γέλασαν και οι δύο γονείς μου όταν τους το είπα. Ο πατέρας μου διαβάζοντας το φόρουμ είχε δει που με προσφωνείτε πολλοί «Καπετάνιο» και είχε κρυφογελάσει... είναι η ίδια προσφώνηση που είχαν γι' αυτόν οι φίλοι του.
...................................................................
Ενάμισυ χρόνο πριν, 23 Ιουλίου του 2006, ο πατέρας μου έβγαινε από ένα σκάφος, αισθάνθηκε να μην πατάει γερά στα πόδια του. Νοσοκομεία, εξετάσεις και, για πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα σε πρώτο, άμεσο χρόνο τη λέξη «καρκίνος», το βάρος έπεφτε σ’ εμένα πλέον.
Είδα και τη μαγνητική τομογραφία, είδα το τέρας φωλιασμένο μέσα στον εγκέφαλο να τον κατατρώει σιγά-σιγά, άκουσα το «είναι πολύ δύσκολη περίπτωση», «κακοήθης», «μη εγχειρήσιμος», «δε γίνεται τίποτα», και το χειρότερο όλων «φροντίστε να έχει μια ποιότητα ζωής».
Κατάλαβα και γύρισα στο θάλαμο προσπαθώντας να φορέσω το χαμόγελο του «όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα, τόσες φουρτούνες πέρασες, θα περάσει κι αυτή».
Έξι μήνες ήταν η πρόβλεψη. Έξι δύσκολοι μήνες, με μια ζωή να ανατρέπεται απ’ όλες τις απόψεις, με τη μυρωδιά του νοσοκομείου, των φαρμάκων να έχει ποτίσει μέσα μου. Έξι μήνες να βλέπεις την κατάρρευση ενός ανθρώπου που, το ίδιο καλοκαίρι στα 75 χρόνια του, ήταν κυβερνήτης σε σκάφος στην ιστιοπλοϊκή ρεγκάτα της Πρέβεζας στα πλαίσια της Ναυτικής Εβδομάδας.
Με παρακάλεσε να «επιταχύνω» τα πράγματα, «θέλω αξιοπρέπεια, να πεθάνω όρθιος σα δέντρο κι όχι έτσι» μου είπε. Του εξήγησα.... κατάλαβε, έκανα ό,τι μπορούσα.
Πέρασαν οι έξι μήνες και ήρθε η 23η Ιανουαρίου 2007. Για άλλη μια φορά, για τελευταία υπήρξε συνεπής στο ραντεβού του. Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν, «σάλπαρε» και η μητέρα μου στερήθηκε τον για 50 χρόνια σύντροφό της κι εγώ στερήθηκα μεταξύ άλλων έναν συνομιλητή.
...............................................................................................
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που άφησε, αυτός και η γυναίκα που αγαπούσε, μια τυποποιημένη ζωή, μια καριέρα στη δικηγορία ή στη δημοσιογραφία για να ακολουθήσει το όνειρό του που ήταν η θάλασσα και μου χάρισε έτσι μια απίστευτη παιδική ηλικία, μοναδική σε βιώματα και εμπειρίες με ταξίδια σε όλα σχεδόν τα ελληνικά νησιά αλλά και αλλού.
Ακολούθησε και το δεύτερό του όνειρο και έτσι μένει ακόμα κοντά μας, τρόπον τινά.
Θα θυμάμαι πάντα τις μπύρες και τα ούζα που πίναμε τα απογέματα όταν πιάναμε λιμάνι, σχολιάζοντας αυτούς που πέρναγαν στην προκυμαία και καμαρώνοντας που πολύς κόσμος συνωστίζονταν στην πρύμνη να βγάλει φωτογραφία το «πειρατικό», θα κουβαλάω πάντα τις γνώσεις που μου μετέδωσες για τη θάλασσα, για τα βιβλία τις τέχνες και για τόσα άλλα.
Θα θυμάμαι πάντα τους καυγάδες και τις διαφωνίες που είχαμε για τόσα ζητήματα.
Θα θυμάμαι πάντα τους τόσους πολλούς ανθρώπους που εξ' αιτίας σου/σας γνώρισα, τον Νικ, την Κάρεν, τον Άλλαν, τη Σαντάλ, τη Ντενίζ, τον Φιλ, την Έλεν, τον Ίαν, την Κατίνκα, τη Βερένα, τους «Mr. & Mrs Bouri», τον Χενκ, την Έστερ, τη ταβέρνα του Μάρκου στη Σύμη και τη Ρεγγίνα «ο μπαμπας μου είναι φυλακή» στο Μεγανήσι, τον τρελό «το βαποοοόρι έρχεται» στην Ερμιόνη, την Ύδρα επί εποχής Λαγουδέρας και τον Πόρο επί εποχής Σκορπιού...
Την ταβέρνα της Τασίας πριν γίνει γνωστή και το μπαράκι "Captain's Cabin" στο Φισκάρδο
Θα θυμάμαι πάντα το λιμάνι του Γέρακα στην Πελοπόννησο και το αντίστοιχο διήγημα του Καρκαβίτσα που μου έδωσες να διαβάσω, το νυχτερινό διάπλου της διώρυγας Κορίνθου με τα φλας να αστράφτουν πάνω στη γέφυρα αλλά και τα νυχτερινά περάσματα του Ευρίπου....
Θα θυμάμαι πάντα το βλέμμα σου όταν ανέβηκες στη μηχανή μου το Πάσχα του 2006 και θα μετανιώνω που δεν στην έδωσα να κάνεις λίγα μέτρα.
Ευχαριστώ για όλα Καπετάνιε.
Captain Haddocks, junior and senior στη γέφυρα του ιστιοφόρου «Ανδρομέδα» κάπου στο Ιόνιο Πέλαγος, στα τέλη της δεκαετίας του '70
Απάντηση με παράθεση
