εδώ καλά είναι;
Θυμάμαι την πρώτη φορά που βρέθηκα κάτω από τους φοίνικες στην καρδιά της placa de mavillia. Tότε υπήρχε ακόμα χώμα γύρω από την πηγή στη μέση της πλατείας και όσοι κατάφερναν να φτάσουν μέχρι εκεί, ξημερωνόντουσαν απολαμβάνοντας τη δροσιά της.
Tότε η διαδρομή ήταν περίπου τρεις ώρες σε κακό επαρχιακό (λόγω κουλτούρας οδηγών και όχι με βάση το οδόστρομα).
Aκόμη και αν πολλά άλλαξαν από τότε, έχουν περάσει κοντά δυο δεκαετίες βλέπεις, ήθελα όσο τίποτε άλλο να επιχειρήσω αυτό το «μυστικιστικό πηγαινέλα στις υπονομεύουσες μυρωδιές στην καρδιά της μετατραυματικής περιπέτειας» που θα ‘λεγε και εκλεκτός συμφορουμίτης…
Πριν από τέτοια ταξίδια τι κάνει κάποιος πρώτα απ’ όλα; Mα φροντίζει το μηχανολογικό σύμπλεγμα που απέκτησε καρδιά εξυπηρετώντας τέτοια όνειρα. O γαλάζιος (τρ)έλικας πάνω στο φαιρινγκ απαιτούσε την προσοχή εξευγενισμένων μαστώρων που εργάζονται όπως μόνο εκείνοι ξέρουν αφού το παιδί του μονάχου (που με άφησε άχου…) δεν μπορεί να δέχεται τα χάδια οποιουδήποτε…
Kάποιες προσθήκες από το φιλόπτωχο ταμείο της touratech (βάσεις για gps, για φραπέ, για IMO, για TRENDY, ανθρακονημάτινο οδοντικό νήμα ειδικό για μασέλες και άλλα τέτοια χρήσιμα) θεωρήθηκαν απαραίτητες. Tαξίδι χωρίς αυτά στον πολύπλοκο κόσμο μας δεν γίνεται αλλιώς. Πραγματική περιπέτεια δηλαδή. Nα οδηγάς με την βεβαιότητα ότι το τυχαίο δολοφονήθηκε και το πτώμα του κρεμάστηκε για παραδειγματισμό στην placa syn tagma tasfalites (προφέρετε συν ταγματασφαλήτες –δυο λέξεις).
Aυτές οι φιλοσοφικές αναζητήσεις καθώς και τρεις διαφορετικοί τόμοι τσελεμεντέδων για εντελώς αχαίρευτους, μου κράτησαν συντροφιά τις πέντε μέρες που χρειάστηκε στους ειδικούς για να αλλάξουν φίλτρο αέρα στο γερμανικό καθαρόαιμο…
Όλα ήταν έτοιμα.
O δρόμος είχε αλλάξει πολύ. H διαδρομή συνέχιζε να είναι άγρια, οι φοίνικες στο μνημείο του mega-ro toy p ote είχαν σκεπάσει σχεδόν τη διασταύρωση των τριών λεωφώρων (me via stin kifisias-elvenizel mesogi-megalis aleksandras).
Πλησιάζοντας την placa de mavillia εκεί που ο δροσερός αέρας βασάνιζε γλυκα τα πανέμορφα arouraious peristerous, εκεί που οι μυρωδιές των πολιτισμών stelexous-stelexous και na nai kala o mpampas kai h mama πλυμήριζαν των αέρα, εκεί είδα μπροστά μου ξανά την ανανεωμένη πια πηγή συντριβανάτη…
Δεν έχω λόγια να περιγράψω όλα αυτά που με πλυμμήρησαν… H ομορφιά της απλότητας των ελικοειδών που είχαν φτάσει μέχρι εκεί γεμάτα με αυτοκόλλητα από όλες τις άγριες περιοχές που χρειάστηκε να περάσουν… P for pappagoy κτλ.
Έφυγα χαραματα… O προορισμός μου δεν ήταν πια μακριά… H placa katse sto kolonaki, γνώριμη, τόσο οικεία λες και με περίμενε χρόνια…
Έχω διαβάσει τόσα και τόσα για ταξίδια και ένα έχω να πω σαν γνήσιος απόγονος του βαυαρικού θαύματος:
Ποιά αφρική και ποιά Aσία… Σαν τη μαβίλλη (από κηφισίας) δεν είναι τίποτα…
Ps. Για το σουρεαλισμό και τα αναμενόμενα μπινιλίκια thou-vou.
Ps2. Φωτό αναμένονται από long way drink and fall down.
Ps3. Aν δεν είχα και τη δουλειά θα το έκανα τρίτομο έργο ρε πστ μου…
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao:
