Ακόμη ένα λιθαράκι μπήκε με ένα εντυπωσιακό και σχετικά δύσκολο βουνό της ορεινής Ναυπακτίας το οποίο ήταν και το τελευταίο που είχε απομείνει στην περιοχή. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, όλα τα βουνά αυτής της περιοχής ήταν δύσκολα και κακοτράχαλα. Έτσι είναι τα Κράββαρα, η παλιότερη ονομασία αυτής της δύσβατης περιοχής. Απο τις πιο δύσβατες της Ελλάδας θα έλεγα αν και έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες βελτίωσης του οδικού δικτύου τα τελευταία χρόνια. Θα μου πεις βέβαια, όταν μιλάμε για δρόμους που εκτείνονται για πολλά χιλιόμετρα σε μεγάλα υψόμετρα, πάνω σε απόκρημνες πλαγιές, πόσο εύκολο είναι να τους κρατήσεις σε στοιχειώδη κατάσταση?
Σε αυτά τα μέρη το χειμώνα επικρατεί μια κόλαση τις δύσκολες μέρες. Ταυτόχρονα όμως στα ίδια μέρη σου χαρίζονται εικόνες που ακόμη και ο παράδεισος του Αλλάχ ''με τα ουρί και τα πιλάφια'' θα ζήλευε. Και αυτό είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα την οποία εγώ είμαι πολύ λίγος για να εκφράσω. Οι εικόνες όμως φανερώνουν αυτήν την πραγματικότητα απλά το μάτι πρέπει να είναι ανοιχτό και όχι απλά να κοιτάει.
Στόχος μου λοιπόν το Πλατανάκι ή Πλατάνι το οποίο θα προσέγγιζα απο την νότια πλευρά του. Η διαδρομή κλασσική, απο παλιό μέχρι Λαμία και Καρπενήσι και απο εκεί Δομνίστα. Απο τη Δομνίστα προς Σκοπιά και κάπου ενδιάμεσα μπάσιμο σε χωματόδρομο και ταξίδι πίσω στο χρόνο. Αρχικά μέχρι τη Μεσοκώμη (παλιά ονομασία ''Τέρνο'') σε υψόμετρο 850m.