Με αφορμή αυτό,
θυμήθηκα μια χαζή ιστοριούλα.
1989. Κάποιο καλοκαιρινό βράδυ. Τι βράδυ δηλαδή... σχεδόν ξημερώματα.
Μόλις έχουμε κλείσει το μαγαζί που δουλεύαμε, καβαλάμε τα μηχανάκια και πάμε Λούτσα. Σχεδόν μόνιμοι θαμώνες σ' ένα κλαμπάκι που έκλεινε αφού έβγαινε για τα καλά ο ήλιος.
Απέναντι ακριβώς από το club, υπάρχει περίπτερο που διανυκτερεύει.
Πάει ο πρώτος της παρέας.
-Καλησπέρα. Μισό κιλό φέτα μου δίνετε;
-Άϊ παράτα μας ρε φίλε. Μεθυσμένος είσαι;
Μετά από λίγο πάει έτερος φίλος.
-Γειάαα. Θα μου δώσεις λίγο φέτα;
-Ρε τσογλάνια πλάκα μου κάνετε; Άμε στο διάολο!
Αυτό επαναλήφθηκε δυο-τρεις φορές ακόμα, ώσπου ο δύστυχος περιπτεράς απηύδησε τελείως και παραλίγο να έρθει στα χέρια με τον τελευταίο της παρέας.
Αφήνουμε να περάσει καμιά ώρα και πάω εγώ.
-Καλησπέρα. 'Ενα pall mall παρακαλώ.
Μόλις μου το δίνει και πληρώνω, το σηκώνω με αηδία κοντά στη μύτη μου και το μυρίζω.
-Ρε φίλε... Πού τα έχεις τα τσιγάρα; Αυτό μυρίζει ...τυρίλα!!
Ήμασταν τόσο ξέγνοιαστοι τότε. Προκλητικά ξέγνοιαστοι. Στα όρια της μαλακίας ξέγνοιαστοι.
Αλητείες.