το κείμενο είναι απίστευτο, για αυτό ελπίζω ο αγαπητός Alexis να με συγχηρήσει που το δημοσιεύω και εδώ...
=========================
Η ιστορία που ακολουθεί περιγράφει την πρώτη επαφή αναβάτη με την πίστα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική)
--------------------------------------------------------------------------------
Οι μόνες πίστες που είχα επισκεφθεί στην ζωή μου ήταν γνωστές στο ευρύ κοινό από το χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού που βρισκόντουσαν. Αν και σε αρκετές φάσεις το κρανάκι ήταν απαραίτητο, δεν είχες και καμιά υποχρέωση να το φοράς. Για δερμάτινα και λοιπά ούτε λόγος (τουλάχιστον να τα φοράς εσύ...).
Γενικά πάντως όσες φορές είχα πάει, καλά περνούσαμε οπότε δεν το πολυσκέφτηκα όταν ο ψηλός μια μέρα, μεταξύ φραπεκοζι μου πέταξε την πρόταση.
- Ρε συ.. Δεν πάμε στην πίστα των Σερρών το Μάρτιο? Κάνει ο Άνεμος μία εκδήλωση.
- Τι εκδήλωση??? Χοροεσπερίδα ???? .... του απάντησα?
Η αλήθεια ήταν πως δεν είχα πολυκαταλάβει τι είπε μια που η σερβιτόρα έσκυβε να πιάσει την απόδειξη μας που - εντελώς τυχαία - είχε πέσει από το τραπέζι μας για 4η φορά...
- Τι χοροεσπερίδα βρε μπόζο... Ναι μαζεύουν χρήματα για την 5μερη... Ρε άσε το μινάκι και δώσε βάση.
Το μινάκι δεν το αφήνεις ποτέ αλλά για όσους δεν ξέρουν τον ψηλό, το να μην του δώσεις προσοχή (ή τουλάχιστον να νομίζει κάτι τέτοιο) είναι σαν να προσπαθείς να αποφύγεις το ίσκιο σου. Τραβάει κολλήματα. Παλιά καβαλούσε ένα ιταλικό και μάλλον από τότε του έμεινε.
- Λέγε ρε, ακούω του είπα, μπας και τελειώναμε μια ώρα νωρίτερα.
Και άρχισε το ψηστήρι... Και δώστου ο Άνεμος, και πάρε ο Βαρδάρης και να η πίστα, και να η ευκαιρία και άντε μία φορά και εμείς να μπούμε και έτσι και αλλιώς και στο τέλος με έπεισε... Μαύρη ώρα....
Πολύ μετά σκέφτηκά ότι θα έπρεπε να του κοπανήσω το zippo στη μάπα αλλά....
Το είπα το ναι... και μαζί με το ναι έσκασα και το μπικικίνι
Και η ημερομηνία έφτασε. Δεν μπορώ να πω πως με χάλαγε κιόλας. Βολτίτσα πηγαίναμε (κούνια που με κούναγε). Καλός καιρός ήταν. Γουστάρω τρελά έλεγα. Άσε που μου καλάρεσε και είχα αρχίσει και σεμινάρια άνευ διδασκάλου με ένα πειρατικό DVD με αγώνες motogp.
Ξεκίνησα να το βλέπω καθισμένος στο καναπέ και στο τέλος της εβδομάδας είχα γίνει αστέρι. Καβάλαγα το μπράτσο τις πολυθρόνας και έξυνα γόνατο στο παρκέ. Ας είναι καλά ο ροσι. 17 φορές το είδα το DVD και δεν ξέρω πόσες επαναλήψεις προσπεράσεων
.
Ε δεν ήταν εδώ που τα λέμε και τίποτα δύσκολο. Αναρωτιόμουν μάλιστα γιατί γινόταν τέτοιος ντόρος πια με τους οδηγούς που ξύνουν και κάνουν και ράνουν. Σιγά τα ωά. Μάλιστα αν δεν ήταν το αριστερό μπράτσο του καναπέ τόσο κοντά στο καλοριφέρ θα έξυνα και το αριστερό αλλά μια δυο φορές που το δοκίμασα χτύπησα με τόση δύναμη πάνω στο καλοριφέρ (πάλι καλά που φορούσα το κράνος) που πετάχτηκε η μάνα μου από την κρεβατοκάμαρα και άντε μετά να της εξηγήσεις τι κάνεις πάνω στο μπράτσο καθισμένος φορώντας το κράνος και τα γάντια...
Οπότε στις αριστερές είχα ένα πρόβλημα...
Πέμπτη βράδυ όλα έτοιμα.
Κράνη, μπουφάν, μπαλάσκες. Όλα στην πένα. Έβαλα και μία καλή αλλαξιά για το βράδυ. Σε άγνωστη πόλη πηγαίναμε, πρωτεύουσα νομού... Ε δεν θα κάναμε και καμιά τσάρκα??? Να πω την αλήθεια μου την είχε σπάσει ο ψηλός που μου είπε ότι δεν έχει έξοδο αλλά αυτός ας καθόταν μέσα. Εγώ ήθελα επαφές με το φοιτητικό κίνημα.
Παρασκευή πρωί δουλειά. Τηλέφωνο ο ψηλός σε μισή ώρα φεύγουμε. Βγάλε τα κουστούμια φόρα τα πασούμια και άντε σιγά σιγά να φορτώ να φεύγουμε.
Διαδρομή... Καλές οι Σέρρες αλλά μακριά ρε αδελφάκι μου... Τουλάχιστον με την κούραση που είχα δεν άκουγα τον ψηλό να ροχαλίζει.
Σάββατο πρωί
Το ότι πέταξα το κράνος στο ψηλό που με ξύπνησε τραγουδώντας το σε έχω κάνει Θεό, δεν καταμετρείται στα παράξενα του πρωινού.
Αυτό που σίγουρα καταμετρείται είναι η ένταση στους διαδρόμους του ξενοδοχείου. Αν δεν είχα το ψηλό να γκρινιάζει για πονοκεφάλους από το χτύπημα θα έπαιρνα την κάμερα και θα έγραφα το τι γινόταν δίπλα μου.
Από την Λήμνο είχα να δω τόσα μπακούρια.
Άσε που το θέαμα ήταν και λιγάκι γελοίο. Να προσπαθείς να πιεις το καφέ σου και να έχεις απέναντι σου τον τύπο ντυμένο με την φόρμα και μπότες έτοιμος να φάει τον καπιρόσι στην στροφή, να αλείφει την φρυγανιά του με μαρμελάδα...
- Μαλάκα δεν έχω καλό προαίσθημα είπα στον ψηλό περνώντας την υπόγεια γέφυρα. Παρά είναι μεγάλο αυτό το πράγμα.
- Και που να δεις μέσα μου απάντησε.
Θα προτιμούσα να τον είχα πετύχει καλύτερα με το κράνος αλλά δεν του το είπα.
Φραπεδια και μπαλκονάκι είχε η συνέχεια... Άραξα κιόλας γιατί ήμουν και μόνος. Ολόκληρη καφετέρια και όλοι ήταν κάτω και γυρνάγανε γύρω από τις μοτοσυκλέτες τους. Ακόμα και ο ψηλός είχε πάρει κάτι και φούσκωνε τα λάστιχα.
- Φίλε - άκουσα μια φωνή - δεν θες να κοιτάξεις τις πιέσεις σου πριν μπεις?
Θα τον βαρέσω τον ψηλό. Δεν μου είπε ότι θα μας κάνουν και εξετάσεις πριν μπούμε. Αν τα ήξερα αυτά δεν θα ερχόμουν.
- Μια χαρά είναι η πίεση μου αρχηγέ, απάντησα. Έχω κάνει τσεκ απ πριν ένα μήνα.
Το γέλιο του δεν μου πολυάρεσε αλλά ευτυχώς έφυγε γελώντας και έτσι γλιτώσαμε και το πιεσόμετρο. Που να βγάζεις μπουφάν τέτοια ώρα. Ας μας την έπαιρναν στο ξενοδοχείο στην τελική.
Μέχρι την ώρα που ήρθε η στιγμή δεν είδα να παίρνουν και σε κανά άλλο πίεση οπότε θεώρησα ότι μάλλον όλοι το ίδιο με εμένα απάντησαν.
Και ήρθε η μεγάλη ώρα. Ο ψηλός μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. ήμασταν και το πρώτο group και βιαζόταν να μπει το όρνιο. Άρε και να ξερα...
Μπήκαμε στην γραμμή. Ήμασταν καμιά 25 νοματαίοι, ο καθένας με διαφορετική μηχανή. Ένας τυπάκος άρχισε κάτι να λέει αλλά από τα μαρσαρίσματα δεν κατάλαβα και πολλά. Κάτι για 2 πρώτους γύρους έλεγε και να ζεστάνουμε τα λάστιχα και τα λοιπά.
Παπάδες δηλαδή. Έχει οδηγήσει αυτός στην Πατησίων με τσίτα τα γκάζια? Σιγά μην ζεστάνουμε και λάστιχα. Άντε να φεύγουμε......
Και φύγαμε...
Η κατάσταση ήταν μάλλον χαλαρή για κανα δυο γύρους, όσο ο τύπος με την περτικαλί μπλούζα ήταν μπροστά. Και λέω μάλλον γιατί παρά το σεμινάριο του Ψηλού περί Κ και λοιπά γεγονός ήταν ότι κάτι δεν μου πήγαινε καλά.
Ίσως να ήταν και η απουσία αντίθετου ρεύματος, αυτοκινήτων, τρακτέρ και λοιπά. Ίσως από την άλλη ήταν το προαίσθημα για το τι θα ακολουθούσε.