Πόσες φορές έχουμε βγει βόλτα με φίλους; Πόσες φορές έχουμε μπει σε πίστα χωρίς να είμαστε μόνοι μας;
Πόσες από αυτές τις φορές, νιώθαμε τη μηχανή να γλιστράει λόγω ολισθηρότητας της ασφάλτου;
Να μας ανοίγει τη γραμμή και να μη μπορούμε να στρίψουμε; Ενώ οι φίλοι μας στη βόλτα ή οι υπόλοιποι αναβάτες στην πίστα να οδηγούν σα να μη τρέχει τίποτα;
Να τους ρωτάμε: "Μα καλά ρε συ δεν γλυστράς;"
Και να μας απαντάνε: "Καθόλου"
Για εκείνους δεν ήταν ολισθηρό το οδόστρωμα; Τα δεδομένα δεν ήταν κοινά για όλους;
Πραγματικότητα είναι όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, και τους δίνουμε υπόσταση μέσω της επεξεργασίας του εγκεφάλου μας.
Έτσι δεν είναι;
Μπορούμε άραγε να αλλάξουμε την "πραγματικότητα", αλλάζοντας τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε;
Ένα πολύ απλό παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός:
Κινείστε με 100 χλμ σε ένα τούνελ φάρδους 2 μέτρων. Όλο ευθεία είναι, εμπόδιο δεν υπάρχει κανένα.
Κινείστε με 200 χλμ σε έναν κλειστό αυτοκινητόδρομο φάρδους 15 μέτρων. Επίσης ευθεία χωρίς εμπόδια.
Σε ποιά από τις δύο περιπτώσεις νομίζετε θα νιώθετε πιο ασφαλής; Πού νομίζετε θα αισθάνεστε υπερβολική την ταχύτητα; Στο τούνελ ή στον αυτοκινητόδρομο;
Τελικά τι είναι πιο σημαντικό; Τα χιλιόμετρα ανά ώρα που δείχνει το κοντέρ ή ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε αυτά τα χιλιόμετρα;
Τροφή για σκέψη:
Ποια είναι η κυριότερη από τις πέντε αισθήσεις μας, όσο αφορά την οδήγηση;
Ποιός είναι ο κυριότερος παράγοντας, που επηρεάζει το αποτέλεσμα της επεξεργασίας των ερεθισμάτων, που δεχόμαστε μέσω της παραπάνω αίσθησης;
Μπορούμε να επέμβουμε στην παραπάνω διαδικασία;
Πώς;