Δεν έχει καν προλάβει το πλαϊνό stand να ακουμπήσει στο έδαφος και ήδη έχω πεταχτεί από τη σέλα της μηχανής, έχω "ξεριζώσει" το κράνος από το καταϊδρωμένο μου κεφάλι και τρέχω αλαφιασμένος προς την είσοδο του Autogrill. Προσπερνάω - σχεδόν σπρώχνοντας - κάποιους πελάτες, φθάνω στα ψυγεία και αρπάζω το πρώτο αναψυκτικό που βρίσκω μπροστά μου (ήταν ένα ice-tea με γεύση ροδάκινο). Το ανοίγω επί τόπου και το αδειάζω με αγαλλίαση στο λαρύγγι μου. Με το άδειο μπουκάλι και άλλο ένα γεμάτο στα χέρια και με κάποια περίεργα βλέμματα πάνω μου (ή μήπως είναι ιδέα μου?), κατευθύνομαι στην ουρά του ταμείου. Λίγα λεπτά αργότερα, αραχτός σ' ένα τραπεζάκι με θέα το καυτό καταμεσήμερο και την πυρωμένη autostrada, με το έντονο καρδιοχτύπι να καταλαγιάζει σταδιακά, απολαμβάνω τη δροσιά του air condition και του δεύτερου αναψυκτικού και ανακαλώ στη μνήμη μου - σαν φλας μπακ ταινίας του Quentin Tarantino - τα γεγονότα που μεσολάβησαν μέχρι τώρα:
Μετά από δυόμιση χρόνια "ταξιδιωτικής ανομβρίας" και αφού απρόβλεπτες υποχρεώσεις με ανάγκασαν να αναβάλλω το προγραμματισμένο για το καλοκαίρι του 2021 road trip, αρχές του περασμένου Απριλίου, ανυπόμονος και περίχαρης, ξεκινούσα το σχεδιασμό του νέου μοναχικού ταξιδιού μου.
Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι έπρεπε να απαντήσω στα γνωστά 3 "π":
Πού: Στο MotoEurope 2019 είχα κινηθεί κυρίως γύρω από τη Μεσόγειο, οπότε φέτος ήθελα αλλαγή εικόνων, λαχταρούσα να ξαναδώ κλασικά ξυλόσπιτα με λουλουδιασμένες προσόψεις, να ανηφορίσω σε καταπράσινες βουνοπλαγιές, να απολαύσω οδήγηση σε στριφτερούς αλπικούς δρόμους. Η απάντηση στο "πού" λοιπόν ήταν εύκολη: Κεντρική Ευρώπη (πιο αναλυτικά στη συνέχεια).
Πότε: Με τον καιρό όλο και πιο απρόβλεπτο και ασταθή και πολλές φορές επικίνδυνο, - ιδιαίτερα όταν είσαι εκτεθειμένος πάνω σε μια μηχανή - η επιλογή της κατάλληλης εποχής ταξιδιού μοιάζει με ποντάρισμα σε ρουλέτα. Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω όταν η άνοιξη θα άρχιζε να σβήνει μέσα στο καλοκαίρι, δηλαδή μέσα Ιουνίου.
Πώς: Αυτή τη φορά ήθελα να βγω στην Κεντρική Ευρώπη κινούμενος αμιγώς οδικά, - χωρίς τη μεσολάβηση ferry boat και Αδριατικής όπως στα προηγούμενα δύο MotoEurope - διασχίζοντας τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είχα κανονίσει μάλιστα και τη διαμονή για τις τρεις πρώτες διανυκτερεύσεις (Σκόπια, Βελιγράδι, Βουδαπέστη). Λίγες μέρες όμως πριν την αναχώρηση, τα μετεωρολογικά νέα περί επερχόμενου καύσωνα από δυτικά με έκαναν να αναπροσαρμόσω το σχεδιασμό και να κλείσω εισιτήριο μονής διαδρομής Πάτρα - Βενετία, ελπίζοντας να "κατέβω" τα Βόρεια Βαλκάνια στην επιστροφή.
Όμως αρκετά μακρηγόρησα με την εισαγωγή, το MotoEurope 2022 ξεκινάει:
Ημέρα 1η (Venice - Lago Maggiore)
Αν και το ferry της ΑΝΕΚ έχει πιάσει στο λιμάνι της Βενετίας (Fusina port) από τις 08:00, έχει περάσει σχεδόν μια ώρα και είμαι καθηλωμένος στο τελευταίο αμπάρι, περιμένοντας να μανουβράρουν για να βγουν τα δεκάδες φορτηγά από πάνω μας. Ευτυχώς, με τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους μηχανόβιους φτιάχνουμε μια ωραία παρέα, μοιραζόμαστε τις μοτοσυκλετιστικές μας εμπειρίες και τα ταξιδιωτικά σχέδιά μας και ο χρόνος περνάει πολύ ευχάριστα.
Κατά τις 09:00 βγαίνω επιτέλους στον καθαρό αέρα. Μπροστά μου απλώνεται ένας καταγάλανος ουρανός, ένας υπέροχος καιρός και μια άθλια εικόνα του λιμανιού. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχουν αφήσει οι Ιταλοί την ακτοπλοϊκή πύλη εισόδου/εξόδου μιας από τις πιο τουριστικές πόλεις του κόσμου να παρουσιάζει αυτή την τριτοκοσμική εικόνα, με χιλιομπαλωμένη άσφαλτο και εγκαταλελειμμένα κτίρια τριγύρω γεμάτα σκουπίδια.
Τέλος όμως οι αρνητικές σκέψεις, ανοικτοί ορίζοντες με περιμένουν κι εγώ, ασυγκράτητος σαν μικρό παιδί, είμαι έτοιμος να τους εξερευνήσω.