Ανήμερα της πρωτοχρονιάς του 2014 είχα δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι τουλάχιστον, θα προσπαθώ κάθε χρόνο να κάνω ένα μοτοσυκλετιστικό ταξίδι στο εξωτερικό. Τότε είχα αποφασίσει και είχα πάει Τουρκία. Πρίν ακόμα επιστρέψω από εκείνο το ταξίδι, στο μυαλό μου είχα ήδη διαλέξει το επόμενο. Την Ρουμανία. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα να κάνω αυτό που πάντα ήθελα. Να πάω εντελώς μόνος.
Ο «ιερός κουμπαράς» ξεκίνησε από νωρίς. Κάθε μήνα ένα 50άρικο στην πάντα και ότι διευρα μαζευα από τα διαφορα ρέστα. Ο καιρός περνούσε, τα σχέδια έδιναν και έπαιρναν. Πόλεις, διαδρομές αξιοθέατα, έκλεισα και τις διαμονές, ώσπου ένα Σάββατο πρωϊ, διαβάζοντας όπως κάθε πρωί, ειδήσεις, μαθαίνω για το δημοψήφισμα. Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι, γιατί πολύ απλά ότι θα ακολουθούσε από εκεί και πέρα, για εμένα προσωπικά ήταν γνωστό και δεδομένο. Μάλιστα ακύρωσα και τις καλοκαιρινές οικογενειακές διακοπές που είχαμε σκοπό να κάνουμε στο Μαυροβούνιο όπου θα πηγαίναμε οδικός με το αυτοκίνητο. Που να τρέχεις τώρα έλεγα με 60 ευρώ τη μέρα.
Με τον καιρό τα πράγματα κάαααπως άρχισαν σαν μπάινουν σε μια πιο διαχειρίσημη κατάσταση και οι περιορισμοί κεφαλαίων λίγο να χαλαρώνουν. Εκεί το όνειρο του ταξιδιού ζωντάνεψε ξανά. Ευτυχώς δεν είχα ακυρώσει τίποτα διότι είχα αρκετό χρόνο μέχρι το Σεπτέμβρη που θα το πραγματοποιούσα, και επιπλέον είχα και δωρεάν ακύρωση μέχρι και 4-5 μέρες πιο πρίν.
Οι μέρες πλησίαζαν. Σε εκείνο το σημείο, σκέφτηκα, για να διασφαλίσω λίγο την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του ταξιδιού, μιας και δεν είχα ιδέα τι θα συμβεί εκεί με την χρεωστική μου κάρτα, να κάνω κάτι που κάναμε 20 χρόνια πριν…..να βρώ συνάλλαγμα. Δυστυχώς η Τράπεζα της Ελλάδος που επικοινώνησα δεν εξυπηρετεί πλέον ιδιώτες, ενώ οι μεγάλες συστημικές τράπεζες δεν είχαν ρουμάνικο lei και βουλγάρικο Leva. Μόνο κατόπιν συνεννόησης και αν και αν…σε κεντρικά καταστήματα. Τελικά σκέφτηκα να πάω κατόπιν επικοινωνίας στο Ελευθέριος Βενιζέλος όπου εκεί υπάρχει γνωστό ανταλλακτήριο, και πήρα τόσο συνάλλαγμα όσο χρειαζόμουν για βενζίνη και φαγητό. Για την διαμονή είχα ήδη συνεννοηθεί με τα ξενοδοχεία ότι μπορούσα να πληρώσω το συμφωνηθέν στο booking.com, σε ευρώ αν ήθελα. Συνεπώς πήρα το 50% σε συνάλλαγμα και το 50% σε μετρητά ευρώ. Επιπλέον είχα δυο χρεωστικές κάρτες «προγραμματισμένες» για το μεγιστο όριο ανάληψης των 420€ για την εβδομάδα που θα έλλειπα.
Θα αναχωρούσα το Σάββατο 5/9 με πρώτη στάση τη Σόφια. Εκείνο το διήμερο θα ήταν το πιο ζεστό των τελευταίων ημερών. Έτσι σκέφτηκα 5 το πρωϊ να είμαι στον δρόμο ώστε να καλύψω όσο το δυνατό περισσότερα χιλιόμετρα μεχρι τις 12¨00 το μεσημέρι. Εξάλλου, ήθελα να φτάσω και νωρίς στη Σόφια προκειμένου να μπορέσω να κάνω και μια βόλτα της προκοπής.
Η στιγμή έφτασε, και μαζί με το φόρτωμα της μοτοσυκλετας, φόρτωσα μαζί και την ανασφάλεια του μοναχικού, το φόβο του απρόοπτου, την ανυπομονησία για οδηγικές στιγμές, τη σιωπή του εαυτού μου. Τα χιλιόμετρα στην νυχτερινή εθνική οδό περνούσαν γρήγορα και σιγά σιγά έβλεπα το γλυκό χάραμα στη σέλλα της μοτοσυκλέτας, καθώς ο ήλιος έγλυφε της κορυφές των βουνών και των λόφων. Οι όποιες σκέψεις, βιωτικές, συναισθηματικές, ανασφάλειας, άρχισαν σιγά σιγά να δίνουν την θέση τους σε προσμονής, ανυπομονησίας, ενθουσιασμού.
Με αυτά και με αυτά, πέρασα τον Προμαχώνα και συνέχισα ακάθεκτος για Σόφια. Η ζέση είχε φουντώσει για τα καλά, αλλά ευτυχώς τώρα ήμουν αρκετά βορειότερα. Δυστυχώς όμως, ο δρόμος μέχρι λίγο πριν τη Σόφια είναι στενός, πολλά φορτηγά, πολλές κάμερες και ραντάρ κυκλοφορίας, με συνέπεια να λιώνω κάτω από τον εξοπλισμό. Ευτυχώς είχα camelback με ηλεκτρολύτες και σώθηκε κάπως η κατάσταση. Η άφιξη στη Σόφια κατά τις 15:00, έγινε μέσα από μια παραγκοσυνοικία. Πραγματικές φαβέλες. Παιδάκια έπαιζαν ξυπόλυτα στα γεμάτα σκουπίδα «πεζοδρόμια» και αλάνες, ενώ οι μεγαλύτεροι με κοιτούσαν με βλέμμα απορίας και θαυμασμού. Το ξενοδοχείο λιτό, αξιοπρεπές, με κλειστό πάρκινγκ και μόλις 5 λεπτά με τα πόδια από τον κεντρικό πεζόδρομο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι κινητο….καπούτ. Είχα αλλάξει πάροχο κινητής πριν μερικούς μήνες (cyta) και δεν ήξερα ότι το αυτονόητο, η περιαγωγή, τελικά δεν ήταν και τόσο αυτονόητο. Μπήκα σε ένα κατάστημα κινητής, πήρα μια καρτα sim, εβαλα και 5 ευρώ μονάδες για ώρα ανάγκης, και συνέχισα τη βόλτα μου. Παράλληλα έστειλα με wifi mail στην υπηρεσια παραπόνων με τα στοιχεία μου μπας και το ξεμπλοκάρουν. Είχα ΣΚ μπροστά μου δυστυχώς…