Γεια σε όλους.
Είμαι 28 ετών και νέο μέλος στο forum, το οποίο και χρησιμοποίησα για να πάρω διάφορες γνώμες για μια μηχανή που ήθελα να αγοράσω (για το Suzuki GS 500).
Στην πορεία όμως διάβασα αρκετά threads και εμπειρίες πολλών παιδιών από ατυχήματα και άσχημες καταστάσεις. Ξέρω ότι πολλοί θα μου την πουν γιατί ακόμη καλά καλά δεν έχω οδηγήσει κανονική μηχανή και πως γίνεται να έχω διαμορφώσει ήδη άποψη λοιπόν? Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να χετε δίκιο, αλλά διαβάζοντας αρκετά threads από το forum έχω καταλήξει ότι σχεδόν όλοι όσοι οδηγούν μηχανή έχουν σπάσει κάτι και αρκετοί ακόμη έχουν χάσει φίλους και γνωστούς (όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό, τελικά είναι η πραγματικότητα). Μερικοί μάλιστα αναφέρουν ότι έχουν περάσει χειρουργείο, λες και πρόκειται για παράσημο πολέμου και αποτελεί ένδειξη εμπειρίας και σεβασμού για τους υπολοίπους. Μερικά πράγματα μου είναι ειλικρινά ακατανόητα. Πολλοί μιλούν για κατάγματα λες και πρόκειται για ένα απλό γδάρσιμο, το οποίο θα ξεπεραστεί σε πολύ λίγο χρόνο. Δεν θέλω να το παίξω ειδήμων γιατί δεν είμαι, αλλά ρε παιδιά εγώ για ένα "απλό" κάταγμα σκαφοειδοιδούς (το οποίο παραπιπτόντως το έπαθα μετά από πτώση από scooteraki σε ηλικία βλακείας και άγνοιας και χωρίς δίπλωμα) έκανα γύρω στα 2 χρόνια για να το ξεπεράσω πλήρως και ακόμη στις αλλαγές καιρού με ταλαιπωρεί.
Τέσπα, δεν θέλω να κουράζω. Απλά έχω διαβάσει απόψεις εδώ μέσα από αρκετά πιο ώριμα και μεγαλύτερα άτομα από μένα, τα οποία λένε το αυτονόητο: ότι δηλ. καθημερινά η απόλαυση τους, το χόμπυ τους αποτελεί ταυτόχρονα ένα εξαιρετικά επικίνδυνο σπορ. Πιστεύω ότι ο καθένας μας ξέρει τουλάχιστον μια περίπτωση ατυχήματος με μηχανή φιλικού ή απλώς γνωστού προσώπου, το οποίο είχε τραγική κατάληξη. Τελικά λοιπόν αξίζει να διακινδυνεύεις τόσα πολλά για αυτήν την ευχαρίστηση? Δεν ρωτάω για να πείσετε εμένα. Απλά θα ήθελα να δω πως το βλέπει ο καθένας και πως διαχειρίζεται αυτούς τους κινδύνους.
Με σεβασμό σε όλους και κυρίως σε αυτούς που έχουν ζήσει αυτή τη φρίκη από πολύ κοντά,
Σάκης