Στην πρώτη μου πτώση, Shoei Raid II, την έπαθα περίπου όπως ο Μπάμπης. Έπεσα από μπροστινό, σύρθηκα και σφήνωσα κάτω από το πορτμπαγκάζ ενός σταματημένου (στο φανάρι) αυτοκινήτου. Το καζανάκι της εξάτμισής του ήταν δίπλα στο αυτί μου και είχα εγκλωβιστεί. Σπαρταρούσα για 10-20 δευτερόλεπτα μέχρι να καταφέρω να βγω. Ευτυχώς ο οδηγός το πήρε χαμπάρι εγκαίρως και δεν έκανε κάποια κίνηση... Το κράνος βγήκε άχρηστο, αλλά θα είχα χτυπήσει άσχημα χωρίς αυτό.
Δεύτερη πτώση, ούτε θυμάμαι τι φορούσα, στην υπόγεια στροφή του ιπποδρόμου, παραλιακή προς Συγγρού. Αυτοκίνητο αλλάζει λωρίδα απροειδοποίητα, χτυπάει το αριστερό κλιπόν μου, με σηκώνει (πάνω στη στροφή) και καρφώνομαι στο μπροστινό αυτοκίνητο. Με 120-130 χλμ/ώρα. Τούμπες, πολλές τούμπες και κάποια στιγμή σταματάω. Σηκώνομαι, ζαλισμένος, αλλά μόνο με ελαφριά εγκαύματα (κοντό μπουφάν, σηκώθηκε στην πτώση και άφησε τη μέση μου ακάλυπτη...). Το κράνος είχε μικρά χτυπηματάκια παντού, τίποτα τραγικό, αλλά πάλι, δε θα ήθελα να είναι σκέτο το κεφάλι μου. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες.
Κολλητός φίλος, με Fazer 600 και ανοιγόμενο, αλλά κλειστό την ώρα του ατυχήματος, κράνος, καρφώθηκε στο πίσω μέρος ενός βαν. Πάνω στη σύγκρουση, το κράνος άνοιξε, έσπασε το σαγόνι του και έχασε τα μισά του δόντια. Δε χρειάζεται να αναφέρω τι τράβηξε και πόσο ταλαιπωρήθηκε μέχρι να αναρρώσει...
Κάθε ατύχημα είναι και θέμα τύχης, αλλά είναι στο χέρι μας να ελαχιστοποιήσουμε τις ζημιές. Όπως λέει ένα σοφό ρητό: "ντύσου για τη σύγκρουση, όχι τη βόλτα".