Γιατί μια τόσο όμορφη μέρα να με μελαγχολεί?
γιατί ο ήλιος πλέον μου θυμίζει τις ωραίες βόλτες και τα άτομα που τόσο πολύ θυμάμαι μες την ανία της ρουτίνας?
γιατί κάθε φορά να ψάχνω που είναι αυτή η μοναδική αίσθηση? πως αλλιώς μπορώ να την πάρω...
3μήνες και είναι σαν χθες , και δεν μπορεί να ξημερώσει ξανά το ίδιο ,
και εδω και 3μήνες το ξημέρωμα αν και ηλιόλουστο που μ'αρέσει, με πληγώνει , ειδικά όταν δεν μπορώ να ξεχυθώ μαζί του...
σκέψεις που έτυχε να ξεφύγουν σε ένα ξέσπασμα,
σκέψεις που γίνονται συνεχώς αλλά δεν υπάρχει το κουράγιο και η δύναμη, για να υλοποιήσω...
κρατάω αλλά είναι κουραστικό... απο την άλλη δεν μπορώ να ενεργήσω με τόση δύναμη (ούτε καν λόγου) όπως έκανα άλλες φορές και αυτό με πληγώνει γιατί έχω ατροφήσει, και θεωρώ ότι κατάντησα ρουτίνα και εγώ ο ίδιος...
βέβαια είμαι τόσο αποφασισμένος ότι δεν τα παρατάω , που μόνο ενα πράγμα θα με σταματήσει, αν είναι θέλημα θεού...