Από Τζιά στην Τοσκάνη

[liberec]

Από Τζιά στην Τοσκάνη σε παγκόσμια πρεμιέρα στο moto.gr

[απλά και διότι μόλις τώρα το "μητρικό" μου σάϊτ έκλεισε για μερικές ώρες για αναβάθμιση, θα ανεβεί μετά και εκεί]

ένα μινιταξιδιωτικό, χωρίς πολλά πολλά, γνωστός ο προορισμός, τις καλύτερες φωτό τύπου cart postal θα τις βρείτε παντού στο ιντερνετ, δεν πρόκειται ούτε για καλό φωτογράφο [εμένα και τους υπόλοιπους] ούτε για καλή μηχανή.

Τοσκάνη όπως την είδα εγώ...

[liberec]

Ο αρχικώς σκοπός ήταν να μυήσω έναν φίλο και συμπαίκτη στο τένις [αλλά αρχάριο στο χώρο μοτοσικλέτας] και να τον τραβήξω. Η αρχή έγινε όταν [μόνος του] μου είπε, ότι θέλει να αλλάξει το παπάκι του [καθαρά για λόγους εξυπρέτησης το είχε, σπίτι-δουλειά] και να πάρει κάτι μεγαλύτερο. Το διαθέσιμο ποσόν περιορισμένο, δεν ήθελε εξάλλου να επενδύει πολλά σε μία μηχανή αμφιβόλου εκμετάλλευσης, περίπου 3.000 ίσως και κάτι παραπάνω. Τότε [πέρυσι] συμβουλεύτηκα τον Νίκο [Nippon Maru - bavarian] και ο Νίκος είχε κατά νου μερικές προτάσεις, μάλιστα μία ελαφρώς μεταχείρο Transalp ήταν προς πώληση σε ένα κατάστημα. Αποδεδειγμένα από καλά χέρια [ιατρού βλέπεις, χιχιχ] με 25.000 γνήσια χιλιόμετρα. Συναντήθηκε λοιπόν ο Νίκος με τον φίλο μου, ήπιανε καφέ και τον πήγε στο γνωστό του μαγαζί [ευχαριστώ Νίκο!]. Η μηχανή του άρεσε, την πήρε. Ο φίλος μου έκανε στο επόμενο χρόνο 25.000χλμ. Εξοικειώθηκε με νέα μηχανή.

[liberec]

Πάμε μία Τζιά?, μου είπε την άνοιξη...

Και βέβαια του απαντώ. Και έτσι πάμε με τις γυναίκες μας να κάνουμε μία μονοήμερη στο κοντινό νησί.
Παρά το, ότι είχε συνεπιβάτη και στο επαρχιακό δίκτυο με στροφές, διαπίστωσα με χαρά, ότι ο Γεώργιος «το είχε». Δεν υστερούσε πραγματικά πουθενά.

Και μας έρεσε. Δεν κάνουμε κάτι μεγαλύτερο? Ρώτησε εκεί και με έβαλε σε σκέψεις....

Και που να πάμε? Άσ’το σε μένα του λέω για να έχω χρόνο να σκεφτώ. Ο Μάκης κυρίως αλλά και τα άλλα παιδιά με τα οποία δέσαμε στο Μαρόκο είναι οι έμπειροι μου σύντροφοι πλέον για τα μεγάλα ταξίδια. Δοκιμασμένοι και ανθεκτικοί. Και καλή παρέα. Ο Γεώργος από την άλλη έγινε και κουμπάρος, είναι χρυσό παιδί, αθληταράς, αλλά υποψιαζόμουνα ένα «λουλού» πράγμα επάνω στην μηχανή και τις κακουχίες της. Εκτός από τον αθλητισμό, ο Γιώργος είναι πάντα περιποιημένος, φροντίζει να παίρνει στην θάλασσα ΚΑΙ σαγιονάρες με τις οποίες πάει μέχρι το νερό, είναι λίγο σιχασιάρης. Άλλο η ηλιόλουστη μέρα με μπάνιο στην Τζιά και άλλο μερικές μέρες ταξίδι, ίσως υπό βροχή, πολλά χιλιόμετρα και αγκαρία.
Σκέφτηκα διάφορα μέρη, όλα κατάλληλα για περίπου πενθήμερη εκδρομή. Απαραίτητα στο εξωτερικό για ψυχολογικούς λόγους. Όχι ότι δεν έχει η Ελλάδα πανέμορφα μέρη για πέντε ημέρες. Ο λόγος ήταν [τώρα που έχει όρεξη, δεν ξέρεις τι θα πεί του χρόνου] να πάμε πιο μακριά, να αποβάλει όποιο τυχόν δέος με το «με μηχανή στο εξωτερικό». Ο Γιώργος είναι κατά τα άλλα πιο ταξιδεμένος από εμένα, αλλά ..... αεροπλάνα και ξενοδοχεία....

[liberec]

Υπήρξε και μία συζήτηση με τον Αντώνη PiskoGS, σίγουρα την θυμάται όταν του είπα έλα, αλλά μάλλον δεν είναι για σένα, είσαι τέταρτοετής και αυτά εδώ τα παιδιά θα κάνουνε μόλις προπέδια, θα βαριέσαι. Σκέφτηκα λοιπόν να πάμε κάπου, όπου είναι σίγουρο, ότι θα του αρέσει. Εγώ θα πήγαινα Βουλγαρία, την αγαπώ και θα ήθελα να πάω, αλλά πρόσφατα ήμουν στο Μπάνσκο για σκι και η χώρα [εκτός των τουριστικών περιοχών] είναι σε πολλή υποδεέστερη οικονομική κατάσταση σε σχέση με άλλους προορισμούς και μουντή ατμόσφαιρα και χαλασμένα κτίτια ήταν το τελευταίο που ήθελα να δείξω στον Γιώργο. Κάτι πιο καλό πρέπει να σκαρφιστώ? Αφού όταν πάς να ξεπαρθενιάσεις κάποια, δεν την τραβάς στο ποτάμι, κάτω από την γέφυρα και σε βρώμικα μέρη γενικά. Την πάς κάπου για καλό φαγητό, μετά ποτό, μετά σε καλό μέρος και σιγά σιγά αρχίζεις το δούλεμα...... συγνώμη ξεχάστηκα. Λοιπόν, ήθελα να τον....καλοπιάσω...ας το πούμε έτσι, είναι πιο ορθό. Να του αρέσει στα σίγουρα η πρώτη εκδρομή εκτός συνόρων. Μόλις την άνοιξη ξεκίνησε η Αιγαίου γραμή για Βαρκελώνη, μία αγαπημένη μου πόλη και χάϊδευα το μυαλό μου με το να πετάξουμε εκεί, να νοικιάσουμε μία μεγάλη και μία μικρή GS και να κάνουμε Andorra – Perpignan, το έκανα προ ετών με το αμάξι και είναι φανταστικοί δρόμοι όπως και τοπία. Λίγο το συνολικό το κόστος, λίγο που ήθελα να πάει με την δική του Transalp, να την φορτώνει, να την προετοιμάσει ο ίδιος για το ταξίδι, λίγο που εγώ ήθελα να επιβιβαστώ στη γραμμή Πάτρα – Αγκώνα, που πάντα από εκεί είχα τις καλύτερες εκδρομές.... την αφήσαμε την Βαρκελώνη. Η Σαρδηνία δεν έβγαινε λόγω πτήσεων καλά και σκληροτράχηλη έρημος του Μαρόκο απερίφτη λόγω χρόνου [αν και γινότανε με δύο ημέρες παραπάνω και κόστος περίπου το ίδιο..., Αθήνα – Παρίσι με Easy-Jet, Παρίσι – Μαρακές με Ryanair και 500 Ευρώ για νοίκιο μίας 500-600 κυβικών μηχανή για μία εβδομάδα]. Αλλά όπως είπα, δεν πάς την γκόμενα την πρώτη φορά στην έρημο, την πάς σε μεταξωτά!!! Οπότε, όχι Μαρόκο. Έπαιξε προς στιγμή και η Σικελία, αλλά την ξέρει ο Γιώργος καλά και εγώ την αφήνω για αργότερα [για να την συνδυάσω με μελλοντική Τυνησία βλέπεις...]

[liberec]

Οπότε σαν λογικός προορισμός επικράτησε η Τοσκάνη.
Είναι γρήγορα προσπελάσιμη, δεν πάς στα παραθαλάσσια [έχουμε εδώ] και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Έχει χωριά και πόλεις, καλούς δρόμους και ωραία φύση, περιποιημένα μεταξωτά...αχ ξεχάστηκα και πάλι, συγνώμη...τεσπα τα έχει όλα και συμφέρει.

Επιπλέον εκείνη την περίοδο υπήρχε μία πολύ καλή προσφορά με την SuperFast και έτσι αποφασίστηκε. Πάμε Τοσκάνη.

Προστέθηκε ακόμα ο μπατζακάκης μου, ο Τάσος με VStrom 650, πήγαμε μαζί στον Κοσμά πριν μερικούς μήνες και τα πήγε και αυτός πολύ καλά.

Τέλος, σαν guest star προστέθηκε ο γιός μου. Πώς? Χμ, θέλει εξήγηση η ιστορία...Ξέρει καλό ποδήλατο [mountain] και άρχισε να λιμπίζεται μηχανή. Έχει δίπλωμα για αμάξι, αλλά όχι και για μηχανή. Και τώρα στις παρέες του συζητάνε για μηχανές. Επειδή όμως πολύ καλά θυμάμαι τι μυαλά κουβαλούσα στα 21 μου, θα έλεγα ότι είναι νωρίς, τουλάχιστον για τους πιο πολλούς αναβάτες. Εξάλλου, αλλιώς τα βλέπεις όλα από την καρέκλα της καφετέριας έχοντας κρύο freddo μπροστά σου και «γουστάρεις» μηχανή, άλλο είναι όμως και να βρέχεσαι, να σε πονάει ο κ@@λος, να είσαι κουρασμένος, να κρυόνεις. Οπότε, καλό είναι [πριν προβείς σε λάθος κίνηση, σε αγορά μηχανής] να πάς πρώτα να το δείς από κοντά, πώς είναι άραγε? Και εάν είναι μετά να μπεις στο χώρο, να μπεις σωστά. Σωστά? Ναι! Με εξοπλισμό, με κράνος, με ρούχα, νε σωστή νοοοτροπία. Χωρίς καγκουριές, να μπαίνεις σιγά σιγά στην νότα του ταξιδευτή, αυτό ήθελα.
Έλα Νίκο μαζί μου ως συνεπιβάτης και θα κάνουμε μία εκδρομή με τον Γιώργο και τον Τάσο. Δεν ήθελε καθόλου πίεση, δήλωσε συμμετοχή και πριν προλάβω καν να του πώ λεπτομέριες του σχέδιου. Επιπλέον ήταν και μία ευκαιρία [και για τους δυο μας] να περάσουμε μερικές μέρες μαζί, γιατί μεγαλώνει στην άλλη άκρη της Αθήνας....

[liberec]

Τελικά το ρόστερ έγινε αρχάριο – εκπαιδευτικο – συγγενο – κουμπαρο – οικογενειακο – παρέα.
Ο ρόλος του αρχιοργανωτή ήταν δικός μου, αλλά ο Γιώργος ανέλαβε να προετοιμάσει τις διαδρομές, τα μέρη που θέλαμε να δούμε και να τα μοιράσει σε ισόποσες δόσεις για τέσσερεις ημέρες. Με την βοήθεια του MapPoint ήταν εύκολο και έγιναν και μερικές διορθώσεις στις διαδρομές και προστέθηκε στην πρώτη ημέρα και ένα πάσο, Passo del Muraglione http://www.panoramio.com/photo/2024474
Ο Τάσος είναι αρχιμηχανικός και ο Νίκος θα μας διασκεδάσει με την αργό νεολαίας, μία και όλοι οι υπόλοιποι ξεπεράσαμε πια τα σαράντα, μερικοί πιο πρόσφατα, μερικοί.....εδώ και κάποιο καιρό.
Πέρασα τις διαδρομές στο GPS και αναμέναμε την αναχώρηση της Παρασκευής 18/9. Τέλος Σεπτέμβρη περιμένουμε καλό καιρό με λογικές και ευχάριστες θερμοκρασίες. Ταίριαξε και έκανα και το σέρβις των 70.000 [για δύο χρονών μηχανή ...είμαι περήφανος!], άλλαξα λάστιχα. Το τελευταίο σετάκι Pirelli Scorpion Trail αποδείχτηκε πολύ καλό αλλά όσο νά’ναι, μετά από 23.000 παρέδωσε το πνεύμα και ξεκίνησα με καινούργια, προς αλλαγή Tourance EXP [θα έλεγα σήμερα, ότι μου ταιριάζουν ακόμα ένα μικρό κλικ παραπάνω από τα Πιρελι].

[liberec]

Οι μέρες βγαίνουν εύκολα και ο προγραμματισμός για όποιον ενδιαφέρεται εύκολος:
Παρασκευή μεσημέρι Πάτρα, φτάνεις πρωί Αγκώνα
Καθαρά οδηγικές ημέρες τέσσερεις, δηλαδή Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη και τελευταία ημέρα, Τρίτη το βράδυ επιβιβάζεσαι και πάλι στο καράβι. Τετάρτη μεσημέρι Πάτρα, απόγευμα έφτασες Αθήνα. Τρεις εργάσιμες και μία μικρή σκαστή μισή ημέρα «από σημαία» της Παρασκευής.
Αφού τα προγραμματίσαμε όλα τόσο καλά, δεν γινόταν, δεν μπορεί, κάτι θα πρέπει πάντα να στραβώσει!!!
Έφτασε ο Νίκος Πέπμτη βράδυ στο απογευματινό γραφείο μου, θα κοιμηθεί σε μένα και αύριο ξεκινάμε παρέα για λίγο πρωινό γραφείο και βούρ κατά τις δέκα για Πάτρα, να προλάβουμε. Ο Τάσος και ο Γιώργος έχουνε ρεπό, θα πάει με το πάσο του ο Γιώργος μέχρι Πάτρα,, ο Τάσος στις 11.00 στον Γρηγόρη επί της Αττικής. Με το που έφτασε στο γραφείο ο Νίκος, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς στην Αθήνα. Κράνος δεύτερο για αυτόν προέβλεψα, αλλά δεύτερο αδιάβροχο.....δεν έχω, το φρόντισα και το είχα έτοιμο στην Σαρωνίδα για την αυριανή μας αναχώρηση. Αναγκαστικά περιμένουμε στο γραφείο για να κοπάσει έστω λίγο η μπόρα για να πάμε στο σπίτι στην Σαρωνίδα. Τελικά μετά από μισή ώρα έπαψε να βρέχει και φύγαμε. Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά είχαμε ακόμα να μαζέψουμε αποσκευές, δεν πρόλαβα να ετοιμάσω τίποτα. Ήξερα, ότι θέλω καμιά ώρα, είμαστε δύο και θέλει λίγη οργάνωση. Αυτή η καταρραμένη ώρα έγινε τετράωρο, γιατί έψαχνα παντού το: τσανάκι με την διεθνή άδεια της μηχανής καθώς και το δίπλωμα οδήγησης. Μα προχθές στον Βαγιανέλη το είχα το τσαντάκι, όταν έκανα το σέρβις να μου το καταγράψουν στο βιλιαράκι της μηχανής!! Που το έβαλα? Έψαχνα πραγματικά παντού, δεν το βρίσκω. Τώρα? Πώς πάμε στο εξωτερικό χωρίς χαρτιά? Ασφάλεια είχα, αλλά δίπλωμα οδηγού και η άδεια της μηχανής – εξαφανίστηκαν. Δεν πειράζει έλεγα, θα πάω χωρίς αυτά. Εισιτήρια είχαμε, ασφάλεια είχαμε, στο ενδεχόμενο έλεγχο? Το πολύ πολύ θα λέμε, ότι μόλις τώρα τα έχασα....τι να κάνω? Αλλά να πω ότι κοιμήθηκα ήρεμα, θα έλεγα ψέματα. Ξεκινάμε με τον Νίκο το πρωί για το ΙΚΑ Καλλιθέας, να δουλέψω 7.30-10.30. Περνάμε καλού κακού ξανά από γραφείο μήπως είναι εκεί, αλλά ...τζίφος. Δεν πειράζει, λέω πάμε και βλέπουμε. Και όπως πίνω καφέ πριν ξεκινήσω τον πρώτο άρρωστο, τσούφ ένας «παρατρεχάμενος» στο ΙΚΑ, από αυτούς τους «διεκπεραιωτές» παντός καιρού. Του λέω το πρόβλημά μου και ευτυχώς μου χρώσταγε μία χάρη και λέει να πάει να βγάλει άλλη! Καλό μου ακούγεται, αλλά πώς να γίνει? Αυτό θέλει μερικές ημέρες. Του γράφω λοιπόν μία χειρόγραφη επιστολή με παράκληση να την πάει με ταξί στο μηχανολογικό στο Μπραχάμι, του δίνω μαζί και τα εισιτήρια για πλοίο, για τα πεισθούν οι υπάλληλοι εκεί, ότι όντως πρέπει σήμερα να ταξιδέψω, ότι είναι μεγάλη ανάγκη.... και είδωμεν. Επιστρέφει σε μισή ώρα με γνήσια χαρτιά από εκεί, πρέπει να τα συμπληρώσω λέει, αλλιώς δεν γίνεται. Και να του τα ξαναδώσω να τα πάει πίσω, αλλά με γνήσιο υπογραφής από το ΚΕΠ. ΚΕΠ τώρα?, Πνίγομαι, δουλεύω, πώς να πάω τώρα στο ΚΕΠ? Ευτυχώς μία υπάλληλος στο ΙΚΑ σκέφτηκε να θεωρήσει το γνήσιο της υπογραφής μου με υπηρεσιακή «στρογγυλή» που έχει και τρέχει ο κύριος πάλι πίσω στο Μπραχάμι. Με παίρνει τηλέφωνο η υπάλληλος από εκεί, να βεβαιωθεί, να διευκρινίσει κάποια δυσανάγνωστα στην αίτησή μου, της λέω πνίγομαι καλή μου, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να πάω προσωπικώς ούτε μέχρι το ΚΕΠ! Τελικά την πείθω, έχει και αυτή άνδρα ιατρό και ξέρει τα άγχη μας... την εκδίδει! Να είναι καλά το κορίτσι.
Ο παρατρεχάμενος επιστρέφει στις 10.29, όταν εξετάζω τον τελευταίο ασθενή, παραδείδει την νέα άδεια διεθνούς τύπου και είμαστε ΟΚ. Το δίπλωμα οδήγησης? Είμαι τυχερός, γιατί πέρυσι έβγαλα λόγω του Ιράν από την ΕΛΠΑ τριετές διεθνές δίπλωμα, οπότε είμαι ...απόλυτα νόμιμος, νομιμότατος θα έλεγα αισθάνθηκα. Πάμε γρήγορα στην Αττική, φτάνουμε στον Γρηγόρη την ώρα που ο Τάσος είναι στην ουρά για καφέ. Του λέμε και την δική μας παραγγελία και σε δέκα λεπτά καπνίζουμε και ηρεμούμε. Τι ήταν τούτο? Τέτοιο άγχος!
Βέβαια ο Μάκης, ο Θανάσης και ο Νίκος από το Μαρόκο...δεν εκπλήσσονται καθόλου, με είχαν ζήσει. Το ίδιο τσαντάκι μου έπεσε μεσάνυχτα στην προβλήτα στην Civitavecchia όταν πήγαμε από το check in στο βαπόρι για Βαρκελώνη και εάν δεν το είδε κατά τύχη ο Νίκος πώς πέφτει, ακόμα εκεί θα ήμουν.... για πορτοφόλια και κλειδιά και φωτογαφική δεν μιλάω καν, λεπτομέριες....
Γρήγορα στην Πάτρα, μερικές φορές μας γλίτωσαν οι απέναντι με τα σινιάλα τους και δεν πληρώσαμε πρόστιμο, πάντως φτάσαμε καλά, μπήκαμε καράβι.

[liberec]

Το μετά είναι μία γλυκιά μελωδία, όταν δένεις την μηχανή σου, παίρνεις τα πράγματά σου επάνω και χαζεύεις το λιμάνι από το κατάστρωμα. Πήραμε τετράκλινη καμπίνα, εσωτερική. Σιγά τα λάχανα, ένας ύπνος είναι. Το πλοίο άδειο, το wifi σε καλύτερη απόδοση σε σχέση με την άνοιξη. Ο Νίκος μου παρέλαβε ερχόμενος χθες το νέο iPhone και βαλθήκαμε να του γεμίσουμε την μνήμη με τα τραγούδια μου. Όπως πάντα, πήρα μαζί μου το αχώριστο πια στα ταξίδια μου το DELL ATG, περάσαμε τα iTunes και όλη την δισκοθήκη μέσα στην 32GB μνήμη του iPhone. Δεν ξέρετε, ότι σε κάθε ταξίδι βρίσκω την ευκαιρία [τάχαμ’] και παίρνω και κάτι, κανά γκατζετάκι, κανά εξοπλισμό? Ε, πήρα λοιπόν το τηλέφωνο και το νέο κράνος, το system 6.
Ατμόσφαιρα στην παρέα καλή, κάνουμε το πρώτο [από πολλά!!!!] μάθημα, που παραδείνει ο Δάσκαλος, ο Γιώργος. Lonely Planet και οδηγός για επαγγελματίες τουριστικούς πράκτορες [γυναίκα του] μας έκαναν τις πόλεις και τα ονομάτά τους πιο οικεία.
Καιρός για ύπνο, αύριο γεμάτη πρώτη ημέρα.

[liberec]

Πρώτη ημέρα

Ο σκοπός είναι να πάμε μέχρι την Φλωρεντία, κάπου εκεί, ίσως και εκτός πόλης να βρούμε κατάλυμμα και να την εξερευνήσουμε το απόγευμα, το βράδυ. Ο σύντομος δρόμος πάει από την εθνική μέσο Μπολόνιας. Εμείς όμως δεν θέλουμε εθνική καθόλου και έτσι επιλέγουμε εναλλακτική διαδρομή από το δρόμο SS67, το πάσο που προανέφερα. Ενώνει το Φορλί με την Φλωρεντία, αλλά περνά από τα βουνά. Από την Αγκώνα λοιπόν με εθνική οδό μέχρι το Ρίμινι και Φορλί και από εκεί ξεκινάμε. Δεν είχαμε προγραμματίσει παραπάνω χιλιόμετρα, γιατί από το καράβι αποβιβάζεσαι περίπου 10.00 και μέχρι να βγεις από την πόλη και να πιάσεις εθνική, θα πάει 10.30 και θέλουμε και να φτάσουμε έγκαιρα στην Φλωρεντία να έχουμε πεσσότερο χρόνο. Όχι ότι μία ημέρα φτάνει για τέτοια πόλη, αλλά ο σκοπός του ταξιδιού δεν ήταν τα μουσεία και τα αξιοθέατα των πόλεων. Τότε θα έπαιρνα αεροπλάνο και θα καθόμουνα μόνο εκεί να τα δώ με άνεση.

[liberec]

Ο σκοπός είναι να περιπλανηθούμε κυρίως στην ύπαιθρο, να γυρίσουμε χωριά, να πάρουμε μυρωδιά από την περιοχή και να κάνουμε μία γνωριμία με τις θαυμάσιες πόλης της Τοσκάνης. Ότι προλάβουμε στο τετραήμερο. Φεύγοντας λοιπόν από το Φορλί, ο καιρός είναι σχετικά καλός, ιδανικός για μηχανή. Χωρίς αέρα, περίπου στα 22 Κελσίου. Ανεβαίνοντας σιγά σιγά το πάσο, συναντάμε τους κλασικούς Ιταλούς που Σάββατο πάνε να τρέχουν στα στροφιλίκια. Οι SS μηχανές τους, καθώς και ολόσωμες δερμάτινες στολές τους μετατρέπουν το πάσο σε μία πίστα, μας προσπερνάνε εκατό καλοί οδηγοί, εκατό Rossi. Η μοτοσικλετιστική κουλτούρα στην Ιταλία είναι ξεχωριστή, μου αρέσει το σκεπτικό τους. Μπορεί μεν να παραβιάζουν τον κώδικα όσον αφορά στην ταχύτητα, αλλά δεν κάνουν καγκουριές. Δεν είδα ούτε έναν να βγαίνει σε αντίθετο ρεύμα, όταν ήταν να μας στρίμωχναν στην προσπέραση ή έστω να μας ξάφνιαζαν, προτίμησαν πάντα να περιμένουν λίγο. Να τους αντιληφτούμε, να κάνουμε λίγο στην άκρη [ότι τους είδαμε πίσω μας] και μετά σφαιράτα προσπέραση και πλάγιασμα μηχανής στην επόμενη στροφή με άψογο στιλ. Όλοι! Και φυσικά, απαραίτητος φιλικός χαιρετισμός. Σε μερικά χιλιόμετρα άρχισαν μερικοί, ερχόμενοι από επάνω από το βουνό να μας χαιρετούν αλλά και να δείχνουν προς τα επάνω. Είμαι χαζός, δεν το κατάλαβα το δάκτυλο επάνω [δείκτης] προς τον ουρανό. Νόμιζα, ότι κάτι τρέχει με το επάνω, ότι ίσως «οι αρχές» - δηλαδή τροχαία, έψαχνα διάφορες ερμηνίες, τίποτε το σαφές. Σε δέκα χιλιόμετρα κατάλαβα...Το πάσο είναι στενό και δεν βλέπεις μεγάλο κομμάτι ουρανού, οπότε δεν βλέπεις καιρό για πιο μακριά. Εκεί που περνάγαμε, μία χαρά ήταν. Μέσα σε μερικές εκατοντάδες μέτρων όμως άλλαξε και από ηλιόλουστη ημέρα άρχισε να ρίχνει...πολυθρώνες. Σταματάμε και βάζουμε τα αδιάβροχα, αλλά μέχρι να το καταφέρουμε να βρούμε κατάλληλο μέρος να σταματήσουμε και να τα βάλουμε, είμαστε βρεγμένοι. Αυτό λοιπόν το σινιάλο, λέω, ο δείκτης προς τον ουρανό σε προειδοποιεί για βροχή. Καλώς, θα το θυμόμαστε τώρα. Το πάσο το έβλεπα στο youtube, GE και σκέφτηκα, ότι καλό θα ήταν κάπου επάνω να σταματήσουμε για μεσημεριανό. Μερικές φωτογραφίες δείχνουν ένα κλασικό μοτοσικλετιστικό στέκι, όπως συνηθίζεται στα αλπικά πάσα. Εκεί ήθελα να σταματήσουμε, να δείξω στους συνταξιδιώτες μου τις πολλές σταματημένες μηχανές, την ατμόσφαιρα εκεί, τις πλάκες και πειράγματα, την μοτοσικλετιστική συντροφιά. Αλλά δεν ήμουν σίγουρος, που είναι. Όταν φτάσαμε επάνω, ο καιρός ήδη και πάλι άνοιξε και βρίσκουμε μία καλή ταβέρνα. Λίγος κόσμος μέσα, κανένας έξω. Λογικό, λέω, με τέτοια βροχή όλοι προχώρησαν στα σπίτια. Δεν πειράζει, καθόμαστε. Χτυπάμε την πρώτη από πολλές al arabiatta και απολαμβάνουμε τον ήλιο. Τα αδιάβροχα μας στέγνωναν απλωμένα στις μηχανές, τα γάντια επάνω στους κυλίνδρους. Τελειώνουμε, πληρώνουμε και ξεκινάμε. Στρίβοντας την ακριβώς επόμενη στροφή, ακόμα δευτέρα είχαμε είναι μπροστά μας το σωστό σημείο του πάσου. Με τις μηχανές, την ταβέρνα και τον χίλιο κόσμο. Και εμείς λαλάκες κάτσαμε 200 μέτρα πιο νωρίς σε άδειο μαγαζί, στερηθήκαμε την απόλαυση του φαγητού μέσα στην ατμόσφαιρα την τέλεια. Τι να κάνουμε, δεν ξέραμε τον δρόμο, νομίζαμε ότι εάν δεν θα σταματήσουμε τώρα, ίσως επόμενο φαγητό θα ήταν μετά από δέκα χιλιόμετρα, κατεβαίνοντας και χωρίς καθόλου πια χρώμα του πάσου. Σταματήσαμε λοιπόν πιο νωρίς, πάθαμε λοιπόν μιά πρόωρη.....εκσπερμ...τεσπα. Next time! Το πάσο κάθε αυτό, Passo del Muraglione ή αλλιώς και via romana δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα αντίστοιχα αλπικά, απλά δεν έχει από επάνω την ίδια εντυπωσιακή θέα.

[liberec]

Κατεβαίνουμε κάτω, στην πεδιάδα της Φλωρεντίας, όπου ψάχνοντας για μικρό ξενώνα-ξενοδοχείο τελικά φτάνουμε μέχρι τα προάστια και μέχρι την πόλη. Βρίσκουμε ένα όχι και πολύ καθαρό, αλλά ανεκτό κατάλυμμα και μπαίνουμε. Τιμή λογική για το είδος, νομίζω 50 το δίκλινο. Δεν μας πειράζει τίποτε, μπαίνουμε στο δούς και πριν τις επτά, ακόμα ημέρα, είμαστε επάνω στις μηχανές και πάμε στο κέντρο. Κλασική περιπλάνηση στην πόλη, ο Γιώργος παραμάσχαλα τον ταξιδιωτικό οδηγό και παρέδιδε υπαίθρια μαθήματα.

[liberec]

Μέσα σε δύομισή ώρες και αρκετό περπάτημα και χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το μέγεθος της πόλης, τα κύρια αξιοθέατα τα είδαμε. Όχι, δεν μπαίναμε μέσα, δεν ανεβήκαμε στο Καμπαναριό, δεν είχαμε τόσο χρόνο. Την ατμόσφαιρα όμως από τη πόλη σαφώς την έχουμε καταλάβει. Ακολούθησε φυσικά μία al arabiatta και ξανά περίπατο για τα υπόλοιπα που δεν είδαμε. Με τέτοιο περπάτημα στα στενάκια αλλά και σε κύριους δρόμους αισθάνομαι σήμερα προσανατολισμένος, αν και μερικές φορές εκεί χάσαμε το βοράς-νότος, κάτι που δεν μου σημβαίνει συχνά. Πάμε ξενοδοχείο και για ύπνο. Αύριο η ετάπ έχει πολλά με τέλος στην Σιένα.

[liberec]

Πατήρ και Υιός

[liberec]

Τάσος, Γιώργος, Κώστας

[liberec]

δεν ανεβήκαμε Καμπαναριό, είχε και νύχτα...