Τελευταία εξόρμηση για αυτόν τον μήνα στην Ορεινή Ναυπακτία με μεγάλες δόσεις περιπέτειας και αδρεναλίνης που τα χειμερινά βουνά προσφέρουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.Για ακόμη μια φορά ξεπέρασα τον εαυτό μου.Άλλωστε είναι γνωστό το γνωμικό περί ορίων και μετατόπισης αυτών παραπέρα όταν τα πλησιάσεις αρκετά.
Χαζεύοντας τους χάρτες μεσοβδόμαδα είχα ήδη χαράξει την πορεία μου.Κοίταγα τους προορισμούς και τις διαδρομές και ένιωθα οτι μια αόρατη δύναμη με ωθούσε να σηκωθώ επιτόπου και να καβαλήσω για να φτάσω σε αυτούς.Σαν να ήταν μαγνήτες και εγώ ένα άβουλο κομμάτι μετάλλου ανήμπορο να αρνηθεί.Και γιατί να αρνηθεί θα μου πείτε...
Ο πρώτος μου στόχος ήταν το όρος Ξηροβούνι κοντά στο χωριό Περιβόλια.Το προσέγγισα απο παλιά εθνική μέχρι τη Ναύπακτο και ανάβαση προς την ορεινή Ναυπακτία απο την Κάτω Δάφνη.Πριν κάμποσο καιρό σας είχα υποσχεθεί οτι θα βιντεοσκοπήσω την εναλλακτική σφιχτή διαδρομή απο Δεσφίνα προς Ιτέα.Πολύ ωραία διαδρομή αλλά μόνο για να χαζεύεις το τοπίο.Για πιο γρηγορες καταστάσεις φυσικά ενδείκνυται η γρήγορη.
Το απέραντο γαλάζιο του Κορινθιακού.